"Być zawsze sobą-czy łatwo czy trudno, czy zawsze nam sie to udaje?"

Po lekcji z Panią pedagog wraz z koleżankami i kolegami powadziliśmy burzliwą dyskusję na temat, czy łatwo, czy trudno jest być sobą, czy zawsze nam sie to udaje?Padał różne stwierdzenia. W poniższej rozprawce zastanowię się nad tym.
W pierwszej części tezy pada pytanie czy łatwo jest być sobą?Myślę, ze zależy to od otoczenia, sytuacji, w jakich sie znajdujemy. Jak również od osobowości, sposobu bycia, charakteru i wychowania. Kiedy człowiek, mam na myśli młodego człowieka, ale wydaje mi się, że do dorosych tez to sie odnosi, jest słaby psychicznie. O wiele łątwiej i przyjemniej bedzie mu sie udawało kogoś innego, miało identyczne zaintersowania, zdanie, tak samo sie ubierało, czasem u myślało. Taki ktos nie ma swojego zdania, "małpuje" od innych. Wydaje mi sie, że stanowcze osoby o silnym charakterze nie maja żadnych problemów z wyrażaniem swoich poglądów, myśli, maja własny styl, chcą być oryginalni. Przychodzi im to z łatwościa. Moim zdaniem nie jest trudno być sobą.
Jednak, jeżeli chodzi o ludzi sabych, na których jest wywierana presja otoczenia, to chcę potwierdzić, to, o czym pisałam wyżej. Nie maja siły, by wyrazić swoje zdanie, kiwają tylko głowami, lub powtarzaja słowa innych, tacy ludzie nie zajdą w życiu daleko. Jest to przykre. Czasem wrecz denerwujące, kiedy inna osoba kopiuje twoją osobowość. Jestem pewna, że lepiej jest wypracować swoje zdanie, a nie mówić to, co inny. Bedziemy bardziej pewni siebie, "inni" w dobrym tego słowa znaczeniu, zarazem coraz łatwiej bedzie nam, np. sprzeciwiać się, wyrażać swoje zdanie. Na pewno staniemy się lubiani i podziwiani, wtedy osoby słabsze psychicznie od nas, bedą mogły się czegoś nauczyć.
Musimy opierać suę presji wywołanej przez otoczenie czy sytuacje, ale nie zawsze jednak możemy to robić. Każdy jest człowiekiem, każdy ma uczucia. Więc jednak gdy sytuacja tego wymaga nie mozemy do konca wyrazić, np. swojej opinni, bo moglibyśmy sprawić komuś wielką rzykrość i wtedy całe zadowolenie z tego, że "ja, to ja" mija.
Dochodzę do wniosku, że łątwo jest być sobą, lecz nie zawsze możemy takowymi być. Musimy patrzeć również na innych i uczyć się od nich stwarzając swój własny wizeruunek własnego ja.