Czy istniałaby możliwość przyłączenia się armii do powstania Spartakusa w 73 r., gdyby ta armia pozostała armią obywatelską

W starożytnym Rzymie niewolnikiem stać mógł się jeniec wojenny, dłuznicy bez mozliwości spłacenia długów, dzieci niewolników oraz ludzie wolni schwytani przez piratów i sprzedani w niewole. Los niewolnika zależał od pracy jaką wykonywał. Najgorszy żwyot wiedli pracownicy kamieniołomów i kopalń. Najczęściej umierali przedwcześnie z powodu niedozywienia, chorób bądź wyczerpania. Znacznie lepiej wyglądała sytuacja niewolników, którzy pracowali w charakterze kucharzy, pomocy domowych czy pomocników rzemieslników. Najlepszy los spotykał wykształconych niewolników, wśród nich pisarzy, muzykantów i nauczycieli, którym własciciele narzucali wychowanie i edukację dzieci. Wprawdzie także narażeni byli na kaprysy swego pana, jednak za uczciwą i wierną służbę mogli otrzymać wolność.
Jednym z pierwszych i największych zrywów fali rewolucyjnej, która nastapił w pierwszej połowie II w. było 1. powstanie niewolników na Sycylii, która była duzym skupiskiem niewolników. Powstanie wybuchło w 138 r. p.n.e. Jeden z niewolników – Eunus – starał się połozyć kres niewolnictwu i wyzyskowii. Powstanie rozpoczęło się w miejscowości Enna i rozprzestrzeniło się na całej wyspie. Eunus, nazywający siebie królem Antiochem, dowodząc armią złożoną z niewolników pobił wojska kilku pretorów oraz wojska dwóch konsuli. Sukcesy w bitwach spowodowały, że armia Eunusa rozrosła się do rozmiarów ok. 200 000 ludzi. Powstanie upadło w 132 r. p.n.e. Po zajęciu przez Rzymian pod wodzą konsula Publiusa Rupillusa miast Tauromenium i Enna, gdzie rozpoczęło się powstanie. Niewolnicy zostali surowo ukarani – ok. 20 000 pojmanych zostało ukrzyżowanych bądź zrzuconych ze skał.
Pod koniec II w. Nastapiła ponowna fala zrywów niewolników. W 103 r. p.n.e. wybuchło 2. powstanie niewolników na Sycylii przeciw Rzymowi. Przyczyną była odmowa namiestników rzymskich ustanowienia przez senat prawa nadania wolności niewolnikom, którzy zostali uprowadzeni ze sprzymierzonej z Rzymem Bitynii, a nastepnie sprzedani w niewolę.. Przywódcami walczących niewolników byli ich królowie – Salwiusz, który przyjął imie Tryfon oraz Atenion. Podobnie jak poprzednie błyskawicznie rozprzestrzeniło się na Sycylii. Powstańcom dodatkowo sprzyjały najazdy germańskich plemion, co osłabiało Rzym. Powstanie trwało trzy lata i, po poczatkowych sukcesach niewolników, zostało stłumione przez Rzymian pod wodzą konsula Publiusa Rupillusa. Od tamtej pory zakazano niewolnikom sycylijskim noszenia broni.
Niepodważalną rolę w bitwach w czasie powstań odegrali gladiatorzy, którzy stanowili dużą część buntowników. Gladiatorzy byli wojownikami (najczęściej niewolnikami) toczącymi walki na arenie cyrkowej w Rzymie ku uciesze widzów. Na walkę na arenie skazywano morderców, podpalaczy, rabusiów i zdrajców.
W 73.r p.n.e. wybuchło największe powstanie przeciwko rzymowi. W ciągu dwóch lat wojsko złozone z przedstawicieli biedoty, niewolników i gladiatorów wznieciły bunt w prawie całej Italii. Legendarnym przywódcą powstańców był Spartakus, który był gladiatorem i od jego imienia pochodzi nazwa tej rewolty. Przyczynami wybuchu powstania były wyzysk niewolników na latyfundiach oraz stale obnizająca się pozycja społeczna gladiatorów. Powstanie to rózniło się od poprzednich przede wszystkim rozmachem. Armia Spartakusa była potężna, w jej szeregi wstąpiło ok 1 000 000 niewolników i uciśnionych. Poprzez akcje zaczepne i rabunki osłabiał wojsko rzymskie, ukrywając się na zboczach Wezuwiusza. Istotnym problemem był brak jedności w armii niewolników. Spartakus rozbił armie dówch konsulu i zmierzał na północ, by opuścić Italię, jednak przekonano go, by został. Chciał połaczyć się z oddziałami na Sycylii, jednak Korsarze nie dostarczyli mu statków. W tym czasie Rzym pospiesznie zebrał armie pod wodza Krassusa i ostatecznie pokonał Spartakusa w bitwie pod Silarusem. Reperkusje były równie brutalne jak w poprzednich powstaniach – wzdłuz drogi do Rzymu ukrzyzowano okolo 6 000 niewolników, którzy zdołali przezyc atak Krassusa. Kres powstaniu połozyły nieporozumienia w szeregach wojska Spartakusa oraz przegrane bitwy pod Silarusem oraz Apulią. Powstanie zakonczyło sie w 71 r. p.n.e.
Armia rzymska była pospolitym ruszeniem powoływanym w razie zagrożenia. Po wygranej wojnie wojsko wypuszczano do domu. Słuzba był obowiązkowa i bez nagrody. Z czasem armia obywatelska zmieniła się w zaciężną. Było to spowodowane głównie długim czasem ciągłych walk i podbojów oraz pomniejszająca się ilość ochotników. Przykładem moze być oblężenie Wejów, które trwało aż 10 lat. Zołd czynił wojowników lojalniejszymi.W armii zawodowej zołnierze służyli wiele lat ( od 16 do 25 ), po czym otrzymywali zaszczytne odesłanie. Dostawali wówczas wysoką pieniężna odprawę i często przydział ziemii w prowincjach nadgranicznych, co pozwalało im osiagnąć status średnio zamożnych. Legiony, które były trzonem armii skladały się tylko i wyłącznie z obywateli rzymskich. Nie-obywatele wchodzili w skład wojsk posiłkowych. Mieli nizszy zołd i dłuższą służbę. Gdy opuszczali armię dostawali nie tylko lukratywną odprawę, lecz także obywatelstwo rzymskie.
Mozliwość przyłączenia się armii obywatelskiej byłaby mozliwa. Wojownicy rzymscy nie wlczący za żołd oraz wymierne korzyści pod koniec słuzby nie mieliby motywacji. Wojsko mogłoby się przyłączyć do powstanców, by walczyć razem z nimi, przeciw systemowi, który bogacił zamoznych kosztem biednych. Poza tym wojownicy widizeliby profity, które moze przynieść ta decyzja. Jesli wojsko odwróciłoby sie od Cezara, nie miałby mozliwości obrony. Chcą pozostać na tronie musiałby płacić potęzny trybut, by wojsko nie zdecydowało się go zdetronizować. Reformy, które zmieniły armię z obywatelskiej na zawodową, miał zapobiec sytuacjom tego rodzaju.