Analiza i interpretacja wiersza Małgorzaty Hillar „My z II poł. XX wieku".

W pierwszej zwrotce autorka wylicza osiągnięcia współczesnego człowieka
„rozbija atom”, „zdobywa księżyc”. Nastąpił gwałtowny rozwój nauki, a to za sobą pociąga rozwój świata. Dzięki temu świat prze do przodu, a ludzka myśl zadziwia.
Lecz absurdem staje się to, że przez postęp człowiek odgradza się od innego człowieka i od świata. Człowiek staje się twardy, ale i cyniczny, zastaje zmuszony do założenia maski „nie uśmiechają się”, „cierpią w ukryciu”. W ostatniej zwrotce przedstawiony jest kontrast w stosunku do wcześniejszej treści. Ukazany jest człowiek zamknięty w swoich czterech ścianach, który samotnie „gryzie z bólu ręce” i „umiera z miłości”.
Pierwsza część wiersza ukazuje, że współczesnemu człowiekowi twardemu i cynicznemu nie wypada ukazywać uczuć stąd je neguje. Lecz ostatnia zwrotka pokazuje, że potrzebuje bliskości, a swoimi gestami manifestuje to, że jest człowiekiem. Nie można z tych wartości kpić i negować ich, bo od zawsze były one największe dla człowieka i towarzyszyły mu.
Analiza artystyczna. Wiersz ten jest wierszem białym, nieregularnym (zwrotki są wyodrębnione, ale ilość wersów jest różna). Oszczędność środków artystycznych, dominują epitety. Język prosty, zbliżony do wypowiedzi z prozy. Kompozycja podporządkowana treści. Brak znaków przestankowych. Jedyną cechą, która umożliwia nam stwierdzenie, że jest to wiersz jest rytm.