Aids

AIDS

Terminem AIDS (Acquired Immune Deficiency Syndrome) oznacza się chorobę określoną jako syndrom nabytego upośledzenia odporności. Układ odpornościowy zwalcza zakażenia. Jeżeli Twój organizm jest zaatakowany przez drobnoustroje wywołujące takie choroby, jak odra lub grypa, układ odpornościowy niszczy je. Kiedy jesteś zarażony HIV-em, Twój system odpornościowy jest osłabiony i obce ciała mogą bez problemów przeżyć i wywołać zakażenia oraz choroby organizmu.

Co wiemy o chorobie?

1. Nikt nie jest odporny na zakażenie wirusem HIV, przenoszącym chorobę AIDS. (Istnieją wyjątki ale można je pominąć biorąc pod uwagę skalę choroby). Jest on czynnikiem zakaźnym jednakowo zagrażającym wszystkim młodym i starym, hetero- i homoseksualistom, kobietom i mężczyznom, czarnym, białym, brązowym i żółtym.
2. Wirus nie przenosi się w drodze codziennych kontaktów, tak jak katar i grypa.
3. Zakażona kobieta może zakazić swoje jeszcze nienarodzone dziecko.
4. Wirus może być przenoszony zarówno przez stosunki płciowe odbywane bez zabezpieczenia w postaci prezerwatywy, jak i przez używanie igieł i strzykawek po osobie zakażonej. Ci, którzy nie praktykują seksu bez zabezpieczenia i nie stosują igieł i strzykawek używanych wcześniej przez innych ludzi, mogą uchronić się przed AIDS.
5. Człowiek może zostać zakażony przez transfuzję zakażonej krwi czy produktów krwiopochodnych albo przez transplantację zakażonego narządu. Ryzyko zakażenia tymi drogami zostało niemal całkowicie wyeliminowane po wprowadzeniu badań krwi przed transfuzją oraz narządów przed transplantacją.
6. Wirus może występować we krwi, nasieniu, wydzielinie pochwy i szyjki macicy, w mleku kobiecym, płynie mózgowo-rdzeniowym.
7. HIV występuje także w ślinie, pocie, łzach i moczu, ale w bardzo niewielkich ilościach - zatem zakażenie się tą drogą jest praktycznie niemożliwe.
8. HIV nie może przetrwać poza organizmem człowieka.
9. Osoby zakażone wirusem HIV, przebywając z nami, nie stanowią dla nas zagrożenia w codziennych typowych sytuacjach. Możemy nie ryzykując zakażenia podać im rękę, witać się z nimi, objąć a także pocałować.

Objawy:
1. Nocne pocenie
2. Objawy przeziębienia, które nie przemijają
3. Niewyjaśniona utrata wagi
4. Białe plamy wewnątrz ust
5. Purpurowe wykwity na skórze

Statystyki AIDS

· Obecnie na świecie, co 10 minut jest rozpoznawany nowy przypadek AIDS. Wkrótce każdy z nas będzie znał co najmniej jedną osobę zakażoną wirusem AIDS.
· Liczba przypadków AIDS na świecie już przekroczyła milion, ponad osiem milionów jest zakażonych wirusem wywołującym AIDS.
Tak można się zarazić:

1. Kontakt seksualny bez zabezpieczeń
2. Naruszenie ciągłości tkanek
3. Przeniesienie od zakażonej matki do płodu i noworodka

Tego nie musisz się obawiać...

1. Podczas codziennych kontaktów z osobą zakażoną na ulicy, w domu,
2. W miejscu pracy, w szkole itp.
3. W środkach transportu publicznego,
4. Przez powietrze,
5. Przez zdrową, nieuszkodzoną skórę,
6. Podczas pocałunku, (gdy osoba zarażona nie ma krwawiących dziąseł i innych źródeł krwi w jamie ustnej)
7. Podczas wspólnego posiłku i używania wspólnych naczyń stołowych,
8. Przy pobieraniu krwi, (jeśli używany jest sprzęt wysterylizowany lub jednorazowego użytku),
9. Przez kaszel, kichanie,
10. W basenie kąpielowym,
11. W przypadku ukąszenia przez komary, kleszcze i pchły.
Diagnostyka HIV
1. Na czym polegają testy HIV?
a. Testy przesiewowe
b. test Western blot
2. Kto powinien zrobić sobie test na HIV?
3. Kiedy wykonywać testy HIV?
4. Dzieci kobiet zakażonych HIV
5. Gdzie wykonywać testy HIV?

Zakażenie HIV dzisiaj nie prowadzi już nieuchronnie do AIDS i śmierci dzięki istniejącym, dostępnym także w Polsce, lekom antyretrowirusowym. Jednak korzystać z dobrodziejstw istniejących obecnie terapii mogą tylko osoby świadome swojego zakażenia. Dlatego tak ważne jest możliwie wczesne rozpoznanie infekcji, umożliwiające monitorowanie stanu układu immunologicznego i włączenie terapii przed pojawieniem się schorzeń związanych z HIV.
Rozpoznanie zakażenia HIV jest również niezwykle ważne u pacjentów nieznających swego statusu serologicznego, chorujących na choroby, które mogą być związane z HIV. Potwierdzenie lub wykluczenie zakażenia jest niezwykle ważną wskazówką ułatwiającą dalsze postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne.

CZYM JEST TEST NA HIV?

Organizm osoby zakażonej wirusem HIV produkuje przeciwciała próbując walczyć z wirusem. To właśnie to przeciwciała wykrywa test na HIV., Jeżeli stwierdzi się ich obecność we krwi – pozytywny wynik testu – oznacza to, że osoba jest zakażona wirusem HIV.

Organizm potrzebuje około 3 miesięcy na wyprodukowanie tych przeciwciał. To bardzo ważne – zastanów się czy w przeciągu ostatnich 3 miesięcy nie zrobiłeś czegoś ryzykownego – w takim przypadku należy poczekać z wykonaniem testu lub go powtórzyć po 3 miesiącach.


1. Na czym polegają testy HIV?
Rozpoznanie zakażenia HIV dokonywane jest pośrednio, poprzez wykazanie obecności swoistych dla wirusa przeciwciał. Testowanie w kierunku obecności przeciwciał anty-HIV niezmiennie wymaga dostępności przynajmniej dwóch rodzajów badań:
1. testu przesiewowego (skriningowego)
2. testu potwierdzeniowego (najczęściej testu Western blot).

a) testy przesiewowe
Dostępne w laboratoriach testy przesiewowe (skriningowe), opierają się na metodzie ELISA (enzyme linked immuno sorbent assay), (UNAIDS 1997b). Muszą być niezwykle czułe, by zminimalizować prawdopodobieństwo wystąpienia wyniku fałszywie ujemnego, muszą być więc zdolne do wykrywania przeciwciał skierowanych przeciwko różnym typom wirusa (HIV-1, HIV-2) oraz podtypów wirusa HIV-1 (N, O, M)[3, 4].
Testy przesiewowe są niezwykle czułe (prawie 100%), co oznacza, iż wykrywana jest nawet bardzo niewielka aktywność przeciwciał anty-HIV, co zmniejsza szansę uzyskania wyniku fałszywie ujemnego i na tej podstawie wysnucia błędnego wniosku, iż .pacjent nie jest zakażony HIV., choć w rzeczywistości jest.

Wszystkie reaktywne wyniki testów przesiewowych muszą zostać potwierdzone .najpierw poprzez powtórzenie badania, a następnie . zwykle testem Western blot. Dopiero dodatni wynik tego testu upoważnia do stwierdzenia, iż wynik testu jest dodatni.

b) test Western blot
W tym teście poszukuje się także przeciwciał, ale przeciwciał skierowanych przeciwko
poszczególnym antygenom wirusa.
W pierwszych testach wirus HIV uzyskiwany z hodowli komórkowej był poddawany denaturacji i rozdzielany na poszczególne składniki, które następnie, metodą elektroforezy, rozdzielano zgodnie z ich wagą cząsteczkową i nanoszono na błonę nitrocelulozową, którą następnie cięto na paski. Test polega na reakcji barwnej surowicy pacjenta z poszczególnymi antygenami wirusa. Jeśli surowica zawiera przeciwciała przeciwko różnym białkom wirusa wówczas połączą się one z obszarem paska, na który naniesiono odpowiadające im antygeny. Jeśli dojdzie do reakcji antygen - przeciwciało, wówczas na pasku testu pojawi się widoczny prążek.

Test Western blot jest testem potwierdzeniowym, wykonywanym tylko wówczas, gdy badana próbka surowicy okazała się reaktywna w teście przesiewowym. Testy Western blot dla HIV-1 i HIV-2 są dostępne komercyjnie.
Wynik testu Western blot może być dodatni lub ujemny lub (w przypadkach niekompletnego wzoru prążków na pasku nitrocelulozy) nieokreślony.
Tylko wynik dodatni stanowi potwierdzenie zakażenia HIV (nie znaczy jednak, iż badana osoba ma lub na pewno będzie miała AIDS).


2. Kto powinien zrobić sobie test na HIV?
W początkach epidemii AIDS mówiono o tak zwanych .grupach ryzyka., czyli grupach osób szczególnie narażonych na zakażenie HIV. Po latach trwania epidemii AIDS wiadomo już, iż to nie przynależność do jakiejkolwiek grupy, a zachowania, których się dokonuje decydują o ryzyku zakażenia. Drogi zakażenia HIV znane są od ponad 20 lat. Wiadomo, że wirus może się przenosić poprzez krew, w kontaktach seksualnych i z matki na dziecko. Test powinny sobie zrobić osoby przyjmujące środki odurzające w iniekcjach (choć sam fakt przyjmowania narkotyków w ten sposób nie przesądza o zakażeniu), ale także osoby przyjmujące iniekcje innych substancji przy użyciu wspólnych z innymi igieł i strzykawek, osoby, które zrobiły sobie tatuaż niesterylnym sprzętem. Test powinny zrobić także osoby prowadzące aktywne życie seksualne, nie stosujące zabezpieczeń. Zachorowanie na którąś z chorób przenoszonych drogą płciową powinno także skłonić do wykonania testu na HIV. Kobiety planujące zajście w ciążę lub będące we wczesnej ciąży również powinny zrobić sobie test na HIV, może się bowiem zdarzyć, że zostały zakażone zupełnie nieświadomie. A tylko świadomość zakażenia HIV matki pozwala na zmniejszenie ryzyka przeniesienia zakażenia na dziecko o ponad 98%.
3. Kiedy wykonać test na HIV?
Po zakażeniu, w następstwie odpowiedzi układu immunologicznego na wtargnięcie czynnika zakaźnego, rozpoczyna się produkcja przeciwciał, które stają się wykrywalne po 3 . 12 tygodniach. Test nie powinien być więc wykonany za wcześnie po potencjalnym ryzykownym kontakcie, nawet jeśli . co zrozumiałe . pacjent jest przerażony i domaga się jego zrobienia. W przypadku zawodowej ekspozycji na HIV wskazane jest natomiast wykonanie testu natychmiast po wypadku przy pracy w celu potwierdzenia, iż narażona na zakażenie osoba wcześniej była seronegatywna. Test na HIV powinien być wykonany 3 miesiące po ryzykownej sytuacji, która mogłaby spowodować przeniesienie zakażenia HIV, by jego ujemny wynik był wiarygodnie prawdziwy. Jest to spowodowane istnieniem tak zwanego .okienka immunologicznego.: okresu czasu, który mija od zakażenia do pojawienia się przeciwciał przeciwko wirusowi w ilościach wykrywalnych dostępnymi metodami diagnostycznymi. Używane obecnie testy przesiewowe są zdolne do wykrycia zakażenia HIV po 6 tygodniach u około 80% osób, a po 12 tygodniach u prawie 100% zakażonych osób[1]. Testy IV generacji mogą skrócić czas trwania .okienka. dzięki wykrywaniu równocześnie antygenu p24 wirusa i przeciwciał anty-HIV. Krótko po zakażeniu testy przesiewowe mogą być tylko słabo reaktywne, a przeprowadzony w celu weryfikacji test Western blot jest zwykle ujemny, lub wykazuje tylko prążek p24. Taki wynik zdarzyć się może także u osób niezakażonych, których surowica wykazuje pewną nieswoistą reaktywność . w takich przypadkach obserwuje się niekiedy izolowany prążek p24. Dlatego tak ważne jest przekazanie do laboratorium informacji klinicznych: czy badanie dotyczy pacjenta, u którego podejrzewana jest pierwotna infekcja HIV, czy jest to rutynowe badanie przesiewowe. Wraz z upływem czasu, jaki mija od zakażenia, miano przeciwciał anty-HIV rośnie.
4. Dzieci kobiet zakażonych HIV
Jak już wspominano, ryzyko przeniesienia zakażenia HIV z matki (świadomej swojej infekcji) na dziecko jest niezwykle małe i wynosi około 1%. Jednakże potwierdzenie lub wykluczenie zakażenia u dziecka jest trudne. Dzieci rodzą się z wszystkimi przeciwciałami, które mają ich mamy. Jeśli więc mama jest zakażona HIV, dziecko urodzi się z matczynymi przeciwciałami anty-HIV. Mogą się one utrzymywać u dziecka przez 12 -18 miesięcy po urodzeniu. Tak więc na podstawie obecności przeciwciał anty-HIV u dziecka przez 1,5 roku nie można ani potwierdzić, ani wykluczyć zakażenia. Obecność przeciwciał anty-HIV u starszego dziecka dowodzi jednak, iż jest ono zakażone. Możliwe jest wcześniejsze wyjaśnienie sytuacji poprzez bezpośrednie poszukiwanie wirusa. Do wykluczenia zakażenia konieczne jest uzyskanie przynajmniej dwóch ujemnych wyników badań wykonanych metodą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR), poszukujących prowirusowego DNA lub RNA HIV (jak dotąd nie jest jasne, która metoda jest bardziej czuła diagnostycznie): pierwsze badanie powinno być wykonane między 1 a 4 miesiącem życia dziecka, drugie . po 4 miesiącu życia. Ujemne wyniki testów PCR powinny zostać potwierdzone także poprzez wykazanie braku matczynych przeciwciał anty-HIV przynajmniej w jednym badaniu.
5. Gdzie wykonać test na HIV?
Najlepszymi miejscami do wykonywania testów są Punkty Konsultacyjno- Diagnostyczne, działające dzięki inicjatywie Krajowego Centrum ds. AIDS. Badania wykonywane są w nich bez skierowania, bezpłatnie i . co najważniejsze . anonimowo. Daje to osobie decydującej się na test poczucie bezpieczeństwa, iż informacja o tym, że robiły takie badanie, a tym bardziej o jego wyniku nie wycieknie z placówki służby zdrowia. W Punktach tych pracują profesjonalni konsultanci (lekarze, psycholodzy), którzy są w stanie pomóc w ocenie rzeczywistego ryzyka zakażenia w konkretnej sytuacji, określenie właściwego momentu na wykonanie testu, a także dostarczyć wiedzę niezbędną do unikania i zapobiegania narażeniu na HIV. W przypadku dodatniego wyniku testu konsultant jest w stanie udzielić ważnego w tym momencie wsparcia, wie także, gdzie najbliżej i najlepiej skierować osobę zakażoną celem dalszego monitorowania infekcji i ewentualnego leczenia (stwierdzenie zakażenia HIV nie musi oznaczać konieczności natychmiastowego rozpoczęcia leczenia antyretrowirusowego; wczesne rozpoznanie zakażenia pozwala na monitorowanie stanu układu immunologicznego, który może zachowywać swoje funkcje przez wiele lat, bez leczenia).



Czym jest AIDS?
AIDS to choroba, której nazwę tworzą pierwsze litery angielskiej nazwy choroby. W tłumaczeniu na język polski - zespół nabytego upośledzenia odporności.

Chorobę wywołuje wirus HIV, po polsku - ludzki wirus upośledzenia odporności. Choroba ta zaczyna się więc od zakażenia wirusem HIV, ale osoba zakażona nie jest jeszcze chora. Określa się ją jako nosiciela HIV, lub ostatnio jako HIV-pozytywną.

Osoba zakażona ma w swoim organizmie bombę, która nie wiadomo kiedy wybuchnie. Od momentu zarażenia do wystąpienia objawów choroby może niekiedy minąć długi okres, często nawet ponad 10 lat. Zależy to od wielu czynników, w tym głównie od czasu odkrycia zakażenia i podjęcia odpowiedniego leczenia, ale także od warunków i sposobu życia, współistniejących innych chorób. Osoby zakażone prowadzą normalne życie, niestety, jeśli nie wiedzą o tym, że są zarażone, to stanowią poważne zagrożenie dla swoich partnerów seksualnych. Jedyną metodą stwierdzającą zakażenie wirusem jest wykonanie odpowiednich testów w odpowiednim czasie. Dopiero na około trzy miesiące po domniemanym kontakcie z osobą zarażoną testy są wiarygodne.

Pierwsze sygnały o nieznanej chorobie zaczęły pojawiać się w 1978 roku w USA. Do lekarzy w wielkich miastach zgłaszali się mężczyźni ze specjalnym rodzajem zapalenia płuc, do tej pory spotykanym głównie u pacjentów nowotworowych oraz ze specjalnym rodzajem raka skóry, zwanym mięsakiem Kaposiego. Ta ostatnia choroba była dotychczas spotykana niezwykle rzadko. Dość szybko lekarze odkryli, że wspólną przyczyną obu chorób jest zaskakujący brak odporności organizmów pacjentów. Każdy człowiek dysponuje skomplikowanym systemem samoobrony organizmu, tak zwanym systemem immunologicznym. W wielkim skrócie i uproszczeniu sprowadza się on do tego, że organizm sam reaguje na pojawienie się zagrożenia chorobowego. Ma umiejętność rozpoznawania wroga w postaci bakterii, wirusów, trucizn lub grzybów chorobotwórczych. Po ich rozpoznaniu przystępuje do walki, produkuje specjalne przeciwciała zwalczające agresora. Bez tego systemu, którego walkę trzeba często wspierać lekarstwami, zwykłe przeziębienie mogłoby być śmiertelne. I właśnie z osłabieniem , a w końcu ze zniszczeniem obrony immunologicznej, mamy do czynienia w wypadku chorych na AIDS.

Przełom w poznawaniu istoty choroby nastąpił w styczniu 1983 roku, kiedy to pracujące niezależnie dwa zespoły naukowców - francuski i amerykański, odkryły wirusa HIV. Wszystko wskazuje na to, że jego kolebką jest kontynent afrykański, a poprzez Haiti wirus ten przywędrował do USA. Działanie wirusa HIV różni się tym od działania innych wirusów, że atakuje on, a potem niszczy system odpornościowy. Wskutek tego organizm staje się bezbronny wobec wszystkich innych agresorów.

Najczęstszą przyczyną zarażenia jest stosunek płciowy partnera będącego nosicielem HIV lub chorego na AIDS z osobą zdrową. Nie ma najmniejszego znaczenia, czy są to stosunki między kobietą i mężczyzną czy między mężczyznami, czy też kontakty seksualne między kobietami. Osoba zdrowa może zostać zakażona zarówno podczas najpopularniejszego stosunku płciowego, zwanego waginalnym czyli dopochwowym, jak również przez stosunek oralny czyli z użyciem ust. Szczególnie niebezpieczny jest stosunek doodbytniczy , zwany analnym, z powodu ryzyka wystąpienia podczas niego krwawienia. Pocałunki nie powodują zagrożenia, pod warunkiem, że nie wiążą się na przykład z gryzieniem. Mimo, że ślina osoby HIV-pozytywnej zawiera wirusy, to ich ilość jest zbyt mała, by przy normalnym pocałunku spowodować zakażenie drugiej osoby. Jedynie kontakt z zakażoną krwią niesie takie ryzyko.

Poza organizmem ludzkim wirusy HIV są bezbronne i bardzo łatwo giną. Zabija je sterylizacja i większość najpopularniejszych środków dezynfekcyjnych, nawet takich jak proszki do prania, płyny do zmywania naczyń.

W przypadku skaleczenia się przedmiotem, na którym może być zainfekowana krew, należy skaleczenie przemyć wodą z mydłem i wydezynfekować dostępnym środkiem. Szczególnie zalecana jest woda utleniona.

W przypadku dostania się krwi do oka, należy przemyć je obficie wodą i starać się nie trzeć gałki ocznej. Nie istnieje groźba zakażenia w przypadku przedostania się do oka śliny osoby zakażonej HIV.

W wypadku ugryzienia przez nosiciela lub osobę chorą na AIDS ryzyko zakażenia jest bardzo niewielkie. Jeśli coś takiego nas spotka, należy postępować jak w przypadku skaleczenia.

W razie ukłucia igłą lub przedmiotem , który podejrzewamy, że może mieć na sobie zainfekowaną krew, należy doprowadzić do wypływu paru kropli własnej krwi. Dalej postępować tak jak przy skaleczeniu.

Sterylizowanie narzędzi i igieł mających kontakt z krwią wielu klientów, na przykład w salonach fryzjerskich i kosmetycznych, w pełni chroni przed zakażeniem HIV. Należy się domagać używania czystych i sterylizowanych narzędzi przez fryzjerów, podczas manicure i pedicure, a także przy wykonywaniu akupunktury, tatuażu, stawianiu ciętych baniek, przekłuwaniu uszu.

Pamiętajmy, że HIV najłatwiej i najszybciej rozprzestrzenia się poprzez krew. Zakażenie tą drogą następuje, gdy krew zawierająca wirusy dostaje się do krwiobiegu osoby zdrowej. Największe niebezpieczeństwo zakażenia HIV poprzez krew stanowi wspólne używanie igieł oraz strzykawek przez osoby zakażone i zdrowe. Dlatego właśnie narkomani, wstrzykujący sobie narkotyki za pomocą wspólnych strzykawek, ponoszą ogromne ryzyko zarażenia.

Obecnie już nie ma niebezpieczeństwa zakażenia HIV poprzez szpitalne transfuzje krwi lub przez lekarstwa wyprodukowane z krwi. Zagrożenie to zostało zlikwidowane dzięki testowaniu dawców krwi oraz specjalnym metodom zapobiegawczym, stosowanym przez wytwórnie leków. Sucha krew na przedmiotach, ubraniach, a nawet na ciele nie stwarza właściwie zagrożenia, ale zawsze powinno się zachować ostrożność.

Zakażenie wirusem HIV nie przenosi się przez powietrze czyli w wyniku kichnięcia lub kaszlnięcia chorego.

Zakażenie wirusem HIV nie przenosi się przez wodę wodociągową, wodę w studni, wodę w basenach i jeziorach, w ściekach kanalizacyjnych. Nie można się zarazić wirusem HIV w publicznych toaletach, pod wspólnymi prysznicami i w wannach oraz w łaźniach.

Zakażenie wirusem HIV nie przenosi się poprzez zwykłe kontakty codzienne w pracy, szkole, w domu. Nie przenosi się poprzez jedzenie, naczynia, sztućce, ubranie, wspólne używanie przedmiotów.

Nie można zarazić się wirusem HIV przez zwykły pocałunek.

Pamiętajmy, że zakażenie wirusem HIV następuje jedynie poprzez krew, nasienie męskie, kobiecą wydzielinę pochwową i mleko kobiece.

Dzieciom, podobnie jak dorosłym, zagraża HIV i choroba AIDS. Zakażają się one tymi samymi drogami, co dorośli. Dzieciom może też grozić zakażenie, gdy matka jest nosicielką HIV lub osobą chorą na AIDS. Jednak prawie 75% dzieci matek zakażonych rodzi się zdrowych. Rozwój choroby AIDS u dzieci następuje w większości wypadków szybciej niż u dorosłych.

Najpewniejszą ochroną przed zarażeniem wirusem HIV poprzez kontakty seksualne jest ich ograniczenie do jednego, stałego i wiernego partnera. Jest to podstawa bezpiecznego seksu.

Seks częściowo bezpieczny opiera się na używaniu prezerwatyw podczas każdego stosunku. Niestety nie jest to metoda o stuprocentowej skuteczności, choćby dlatego, że może się zdarzyć uszkodzenie lub zsunięcie prezerwatywy w czasie stosunku. Prostytucja jest jedną z przyczyn rozprzestrzeniania się zakażenia HIV i epidemii AIDS.

Ogromne znaczenie w zwalczaniu tej strasznej choroby ma akcja rozpowszechniania wiedzy o AIDS. Dla każdego z nas największą szansą na uniknięcie zarażenia i zachorowania na AIDS jest seks ze stałym, wiernym partnerem.