Powieść poetycka

Gatunek poezji narracyjnej (wierszowanej) o charakterze synkretycznym, łączący elementy epickie, liryczne (subiektywizacja narracji) i dramatyczne. Fabuła powieści poetyckiej ma konstrukcję fragmentaryczną (często nie respektuje praw chronologii), dużą rolę odgrywa w niej tajemniczość, niedopowiedzenie i nastrój, w jej centrum znajduje się wydarzenie dramatyczne (bądź ciąg skumulowanych wydarzeń tego typu). W powieści poetyckiej dochodzi do redukcji dystansu pomiędzy narratorem a bohaterem (często maską autora), którego los jest nie tylko opowiadany, ale i komentowany, a także pomiędzy narratorem a czytelnikiem – narrator prowadzi z nim dialog, odsłania swoje myśli, uczucia i przeżycia.

W pierś ciężko zraniona i skonania bliska,
Padła niema, to nogi ściskając książęce,
To załamane k`niemu wyciągając ręce:
„Przebacz, mężu mój, pierwsza i ostatnia zdrada!”
Książę płacze, podnosi, zemdlona upada.
Skonała. – Wstał i odszedł, i rękami oczy
Zakrył i stał. – Ja wszystko widziałem z uboczy.
A gdy z Rymwidem jęli kłaść na łoże ciało,
Umknąłem. – Wiecie wszyscy, co się dalej stało.
Tyle on giermek gadał pod sekretem zrazu,
Lecz ze śmiercią Rymwida minął strach zakazu
(Bo Rymwid wzbronił o tym przed ludem rozplatać).
Wieść tłumiona poczęła coraz szerzej latać;
Dzis żadnego nie znajdziesz w nowogródzkiej gminie,
Co by ci nie zanucił piosnki o Grażynie.
(A. Mickiewicz Grażyna)

Wydawnictwo Park