Kreacja Rolanda - wzór dzielnego rycerza, chrześcijanina i bohatera.

W jaki sposób narrator kreuje Rolanda na wzór dzielnego rycerza, chrześcijanina i bohatera? Odpowiedz analizując podany fragment pieśni o Rolandzie (CLXXIV; CLXXV; CLXXXVI) i odwołując się do swojej wiedzy o całym utworze oraz epoce.

W średniowieczu popularne było pisanie chansons de geste, czyli pieśni o czynie. Jednym z takich utworów jest „Pieśń o Rolandzie”, której bohaterem jest tytułowy rycerz – Roland. Średniowiecze wykreowało także trzy wzorce osobowe, między innymi idealnego rycerza, którego doskonałym przykładem był właśnie Roland.

Idealny rycerz musiał spełniać wiele warunków. Najważniejszym z nich była posługa Bogu, władcy i ojczyźnie. Rycerz był wzorem cnót, męstwa, zdyscyplinowania, prawości, szlachetności i waleczności. Poza tym jego obowiązkiem była obrona honoru, dotrzymywanie danego słowa, nie darowanie zniewagi, opieka nad wdowami i sierotami. Postawa rycerza była przykładem dla innych. Roland spełnia wszystkie te wymagania.

W podanym fragmencie narrator ukazuje Rolanda jako bardzo dzielnego człowieka poprzez jego czyny podczas śmierci. Kilkakrotnie czytamy o francuskim rycerzu, który „Leży na stromym pagórku twarzą ku Hiszpanii”. Świadczy to o jego determinacji co do walki z wrogiem, nawet w ostatnich chwilach swojego życia był gotów, jak przystało na rycerza, dzielnie walczyć o honor swój i ojczyzny.

Poprzez swoje czyny Roland nie tylko ukazuje nam się jako dzielny rycerz, ale także jako chrześcijanin. Możemy to wywnioskować z tego co Roland mówi. Dwukrotnie zwraca się do Boga Ojca aby ten przebaczył mu grzechy i dopuścił do przestąpienia przez bramy Królestwa Niebieskiego. Robią tak jedynie ludzie wielkiej wiary. Oprócz tego narrator opisuje jak dusza Rolanda niesiona jest ku niebu. „Bóg zsyła mu swego anioła Cherubina i świętego Michała opiekuna; z nimi przyszedł i święty Gabriel. Niosą duszę hrabiego do raju” - takiego zaszczytu mógł zaznać jedynie człowiek nieskazitelnej wiary. Kolejnym dowodem na niezwykłe chrześcijaństwo Rolanda jest przedstawiona walka z poganami. Walczył z Saracenami w imię wiary i poległ w jednej z takich potyczek.

Roland umarł śmiercią bohatera. Do momentu w którym wyzionął ducha zachowywał się jak niezwykły śmiałek. Narrator opowiada nam: „Obrócił głowę ku zgrai pogan; tak czyni chcąc, aby Karol powiedział i wszyscy jego ludzie, że umarł jako zwycięzca i jako zacny hrabia” – czyż nie jest to czyn godny herosa? Czytamy jeszcze „Wiele rzeczy przychodzi mu na myśl: tyle ziem, które zdobył dzielny rycerz, i słodka Francja, i krewniacy, i Karol Wielki, jego pan, który go wychował”, sugeruje to istnie bohaterski tryb życia.

Roland na pewno był dzielnym rycerzem, chrześcijaninem i bohaterem, uwodornił to nie raz swoimi postępowaniem. Postępowanie to idealnie opisał nam wszechwiedzący narrator dobierając odpowiednich słów i upiększając niektóre fakty, jednakże dzięki tym korektom uważamy francuskiego hrabię za osobę naprawdę niezwykła i idealną, a nie przeciętnego rycerza.