Esej o doskonałości.

Nie ma rzeczy doskonałych. Stwierdzenie niby oczywiste, ale czy na pewno…? Doskonałość to cel człowieka. Cel ,który wielu uważa za osiągnięty. Czy jednak można im uwierzyć? Doskonałość to przecież idealność, wzór, najwyższy cel dążeń i pragnień. Więc gdy osiągniemy swój cel, to czy możemy uważać, że osiągnęliśmy doskonałość?
Czy człowiek może być doskonały? Jak powiedział wielki myśliciel Oscar Wilde: „Prawdziwa doskonałość człowieka polega nie na tym co człowiek ten ma, lecz na tym czym on jest”. Czy więc jeśli będziemy spełniać wszystkie nakazy, nie tylko religijne, ale i społeczne i moralne, będziemy mogli o sobie powiedzieć „doskonali”? czy okazywanie „czym” się jest można przedstawić jeszcze w inny sposób? „Nie na tym co on ma…” – czy więc rzeczy materialne nie są nam potrzebne do doskonałości?
„Doskonałość to norma niebios, tylko pragnienie doskonałości to norma człowieka”, mówi kolejny wielki – J. W. von Goethe. Sentencja ta zawiera stwierdzenie, że tylko Bóg może być doskonały. Ale czy każdy? Przecież w mitologii greckiej bogowie nie byli doskonali, tylko mieli „jedną dziedzinę” doskonałości. Można by rzec, że każdy z nich miał „część doskonałości. Czy więc świadczy to w końcu o tym, że nie każdy Bóg jest doskonały? Stwierdzenie to odnosi się oczywiście do religii politeistycznej, gdyż chrześcijaństwo jako religia monoteistyczna, ma tylko jednego Boga.
„Rzecz doskonała”. Czy dzisiejsze technologie człowieka są w stanie ziścić marzenie wielu konstruktorów? Jak taka rzecz mogłaby wyglądać? Jeśli wiemy, że niemożliwe jest stworzenie takiej rzeczy, to po co dążymy do tego, aby ją osiągnąć? Czy tworzenie coraz nowszych wynalazków ma na celu otrzymanie rzeczy doskonałej? Czy człowiek, powoli „zdobywają” kosmos, chce przekonać się, czy znajdzie tam tą „rzecz doskonałą”? Zapewne, ale rzeczą doskonałą może być prawdopodobnie wiele przedmiotów. Można przecież uznać, że człowiek już stworzył rzeczy doskonałe. Przecież kilka, kilkanaście wieków temu, za rzecz doskonałą uważano by samochód, telewizor, a nawet zwykłą żarówkę! Dziś rzeczy te, będące w naszym życiu codziennym, nie budzą już w nas takiego zachwytu. Rzeczy, o których my dzisiaj marzymy, na pewno zostaną wynalezione za kilkadziesiąt lat, ale wtedy ludzie znów będą marzyli o czymś innym.
Wracając do doskonałości człowieka, to trzeba zastanowić się nad tym, czy człowiek mógłby być doskonały dla innego człowieka. Bardzo często zdarza się, że ludzie, którzy się kochają mówią di siebie: „jesteś dla mnie doskonały/ -a”. Czy miłość potrafi tak zaślepić człowieka, że nie dostrzeże on wad drugiej osoby i będzie o niej mówił w samych superlatywach? Czy w miłości każdy ma inne wyobrażenie o doskonałości? Wyobrażeni to powstaje zapewne na podstawie tego, że szukamy osoby, z którą moglibyśmy się uzupełnić, tworząc doskonałą parę. Czy my – jako chrześcijanie - powinniśmy dążyć do doskonałości? Przecież tylko Bóg może być doskonały, a człowiek nie może stać się równy Bogu.
Utopia. Czy możliwe jest stworzenie doskonałego państwa wg pomysłu Tomasza Morusa? Czy w czasach wojny i terroru możliwe jest, aby powstało państwo, w którym wszyscy ludzie będą zgodni? Przypuśćmy, że kiedyś doszłoby do tego (to tylko hipoteza). Lecz czy ludzie potrafiliby wytrzymać w świecie doskonałym?
Bóg chrześcijański – istota niepowtarzalnie doskonała – tworząc świat chciał, aby był on doskonały, czy też postanowił dać szansę człowiekowi na udoskonalenie swojego dzieła? Można przypuszczać, że Bóg stworzył człowieka w świecie doskonałym – raju, z którego został wypędzony. Więc znowu nasuwa się pytanie, czy człowiek jest zdolny do życia w doskonałym świecie?
Czy więc człowiek jest w stanie osiągnąć doskonałość? Czy „rzecz doskonała” jest to marzenie, takie jak „kamień filozoficzny”? zapewne większość ludzi zgodzi się ze mną, iż przyjmę słowa lisa za prawdziwe. „Nie ma rzeczy doskonałych”…




Mateusz Święs