Monolog Poloniusza - „Hamlet” Szekspira

Poloniusz ukryty w komnacie królewskiej:
„Czemu królowa i Hamlet tak długo każą mi na siebie czekać? Dlaczego to aż tyle trwa? Nawet nie słychać ich kroków, a przecież już powinni tu być! Jeszcze trochę i nie wytrzymam! Nogi mi cierpną od tego czekania, plecy bolą, kark sztywnieje... Stary już jestem.. – czy kogoś to obchodzi?!
Ach, jak ja tęsknię za młodością, za czasami, kiedy byłem przystojny! Wtedy to było życie! Ciągła zabawa, romanse, miłości... I pomyśleć, że inni nie potrafią wykorzystać tego cennego czasu, jaki im dano.. Na przykład taki Hamlet. Pewnie, że wykształcony, bystry, inteligentny – ale cóż z tego? Zwariował! Oszalał! Przecież wszyscy to widzą! Zamiast bawić się, balować, chodzi posępny, nieobecny. Gdzie podziała się jego radość z życia? Z jakiego powodu jest taki smutny i przygnębiony? To nie jest normalne! Ludzie w jego wieku tak się nie zachowują, lecz cieszą się życiem, każdą chwilą! Nie rozumiem, naprawdę nie rozumiem! Mogę się tylko domyślać, że chodzi mu o Ofelię.. Ale kto wie, o czym myśli Hamlet?!
To dlatego tu siedzę i się męczę! Przez niego! Muszę koniecznie dowiedzieć się, jaki jest powód jego zmartwienia! Jeszcze tylko chwila.. Strasznie bolą mnie nogi, ale... Ale nie wyjdę z ukrycia! Co to, to nie! Gdybym wstał, wszystko by się wydało i mój sprytny plan na nic by się zdał. Muszę być cierpliwy. Los na pewno wynagrodzi mnie za wytrwałość. Jestem pewien, że mam rację! Zresztą zaraz się dowiem. A jeśli się nie pomyliłem, to.. Każą mu ożenić się z Ofelią! Moja córka żoną przyszłego króla?! Czyż to nie cudowne? Byłoby wspaniale! Już nie musiałbym być szambelanem! Ho, ho.. Pewnie, że ją skrzywdził, zakpił z niej, ale teraz zmądrzał, pokochał! Błędy młodości... Czemu miałbym mu nie przebaczyć? Już nie mam do niego żalu! Tak, to najlepsza partia w okolicy, najwspanialszy mąż dla Ofelii! Po ślubie wariactwo mu przejdzie, znów będzie radosny i wesoły! Nie mogę się mylić! Przecież te wszystkie listy, które pisał do mojej córki... Niezawodne świadectwo miłości! Na pewno ją kocha! Będzie dobrym mężem!
Jednak wciąż się zastanawiam, ciągle myślę... Mam rację, czy jej nie mam? Nie daje mi to spokoju! Jeszcze przed chwilą byłem taki pewny, lecz teraz wkrada się wątpliwość.. Nie wiem, doprawdy nie wiem! Hamlet stał się taki małomówny i dziwny po śmierci ojca.. Królewicz bardzo go kochał, więc może o to chodzi? Ale ludzie umierają codziennie, nie mógł zwariować z tego powodu...! To musi mieć związek z Ofelią! A jeśli się mylę...?
Zaraz, zaraz.. Czy Hamlet nie kazał ostatnio zagrać aktorom „Zabójstwa Gonzagi”? Przecież to bardzo mało znana sztuka. Kiedyś w niej grałem... Ach, zdaje mi się, że całe wieki minęły od tego wydarzenia, a widziałem ją zaledwie kilka razy w życiu! Poza tym niepokoi mnie to, co powiedział jeden z aktorów.. Nigdy wcześniej tego nie słyszałem? Czyżby ktoś kazał to dopisać? Może sam Hamlet? Ale chyba nie myśli, że jego matka i ojczym zabili króla? To niemożliwe! Gdyby nawet to zrobili (w co zresztą nie wierzę), na pewno lekarze lub grabarze coś by zauważyli... Jeśli Hamlet tak myśli, to naprawdę musiał zwariować! Jest już zgubiony... Chyba, że wie o czymś, o czym reszta dworzan nie ma pojęcia. Może dlatego król chce go wysłać do Anglii? Boi się zemsty Hamleta? Wszystko zdaje się układać w logiczną całość! Muszę porozmawiać z chłopcem! Trzeba dowiedzieć się prawdy! Skąd wie, że to oni są mordercami? A jeśli, lecz po prostu potrzebuje kogoś obwinić za śmierć ojca? Król chce zabić Hamleta, a Hamlet króla. Trzeba porozmawiać z królową i zapobiec kolejnemu morderstwu! Ale jeszcze poczekam, posłucham... Może to jednak miłość do Ofelii? Może ten spisek to tylko wytwór mojej wyobraźni? Cierpliwości, Poloniuszu! Zaraz się wszystko wyjaśni!
Słyszę kroki! Czy aby mnie nie widać? Chyba nie... A teraz sza! Królowa idzie...!”