Leczenie choroby niedokrwiennej serca

Niewydolność wieńcowa jest to wynik dysproporcji między zapotrzebowaniem mięśnia sercowego na tlen a możliwością dostarczenia go przez tętnice wieńcowe. Morfologiczną podstawą choroby jest najczęściej miażdżycowe zwężenie lub obkurczenie naczyń wieńcowych. Bezpośrednimi przyczynami wzrostu zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen są:
- wysiłek fizyczny:
- sytuacje stresowe;
- skrócenie okresu rozkurczu lewej komory;
- wzrost ciśnienia tętniczego;
- wzrost stężenia amin katecholowych we krwi;

Postępowanie terapeutyczne wymaga indywidualnego podejścia do pacjenta z uwzględnieniem schorzeń dodatkowych, np. obecność nadciśnienia, cukrzycy oraz istniejących czynników ryzyka rozwoju miażdżycy, np. hipercholesterolemia.

Metody leczenia choroby wieńcowej należą do dwóch grup:
- zachowawczej;
- inwazyjnej;

W chwili obecnej obie grupy są ściśle ze sobą powiązane. Metody farmakologiczne obejmują następujące sposoby postępowania:

1. Działanie zmierzające do zmniejszenia metabolizmu i zużycia tlenu przez mięsień sercowy. Stosuje
tu 2 grupy leków:
- leki B(beta)-adrenergiczne;
- antagoniści kanalu Ca;

2. Leczenie zmniejszające wielkość pracy serca w jednostce czasu poprzez zmniejszenie obciążenia
wstępnego i następczego. Uzyskuje się to podając:
- azotany lub leki blokujące kanał Ca;

3. Leczenie przeciwzakrzepowe trombolityczne i antyagregacyjne;
- azotany;