Bomba atomowa

Bomba atomowa czerpie swoją energię z reakcji rozczepiania ciężkich jąder atomowych (np. uranu lub plutonu) na lżejsze pod wpływem bombardowania neutronami. Rozpadające się jądra emitują kolejne neutrony, które bombardują inne jądra, wywołując reakcję łańcuchową.

Wybuch atomowy zaczyna się silnym błyskiem, z którego rozwija się kula ognista. Temperatura w centrum wybuchu wynosi nawet kilkadziesiąt stopni. W środku kuli ognistej wszystko wyparowuje, a w promieniu wielu kilometrów ulega spaleniu. Gorące powietrze gwałtownie się rozszerza, co powoduje powstanie rozgrzanej fali uderzeniowej. Ognisty huragan zmiata wszystko z powierzchni ziemi, wzniecając przy tym groźne pożary. W chwili wybuch następuje emisja silnego promieniowania neutronowego i elektromagnetycznego y. Samo promieniowanie wybuchu nie jest groźne, ponieważ ma ono zasięg mniejszy niż promieniowanie cieplne i fala uderzeniowa. Natomiast w napromieniowanej ziemi i przedmiotach w okolicy wybuchu powstają wielkie ilości izotopów promieniotwórczych. Wyrzucony w powietrze pył opada następnie powoli na znaczne obszary, powodując długotrwałe skażenie środowiska.

Próby skonstruowania bomby atomowej

Po wybuchu II wojny światowej między walczącymi stronami rozpoczął się wyścig. Na mecie czekała straszna broń. Alianci zdawali sobie sprawę, że jeśli wyścig wygra Hitler, może zawładnąć światem. Do Stanów Zjednoczonych ściągnięto najlepszych chemików i fizyków na czele z Albertem Einsteinem. W 1942 roku rozpoczęto tam tajny projekt badawczy pod kryptonimem "Manhattan", którego celem było skonstruowanie bomby atomowej.

Pierwsze próby wybuch bomby atomowej

16 lipca 1945 roku na poligonie wojskowym w Alamogordo (stan Nowy Meksyk) w USA błysk pierwszego wybuchu atomowego rozświetlił atmosferę.
Od tej chwili broń nuklearna stała się ważna kartą przetargową na arenie międzynarodowej polityki. Jeszcze nigdy w historii ludzkości nie zdarzyło się, aby potęga militarna, a co za tym idzie układy sił na świecie, były niezależne od liczebności wojsk, ich uzbrojenia i wyszkolenia. Każde państwo, które posiadało bombę atomową stawało się automatycznie poważnym graczem, z którym każdy musiał się liczyć.

Zrzucenie bomby atomowej na Hiroszimę i Nagasaki

6 sierpnia 1945 roku podczas II wojny światowej Stany Zjednoczone po raz pierwszy użyły ładunków nuklearnych podczas nalotu na Japońskie miasto Hiroszimę. W tamtych czasach miasto to było to dość dużym portem morskim. Oprócz tego rozwinął się tam dobrze przemysł stoczniowy, chemiczny, maszynowy, gumowy i drzewno – papierniczy. Jako jedno z największych miast Japonii było także dużym ośrodkiem szkolnictwa wyższego.

Strategiczny bombowiec B-29 "Enola Gay" z 509 eskadry bombowej wystartował z bazy na wyspie Tinian oddalonej o 1500 km od wybrzeży Japonii. 6 sierpnia 1945 roku, o godzinie 8:15 rano na Hiroszimę spadła bomba uranowa "Little Boy" (Mały Chłopiec). Eksplozja nastąpiła na wysokości 600 metrów, tak, by fala uderzeniowa wywołała największe zniszczenia. Wybuch o sile 15 kiloton zrównał z ziemią większą część miasta (60 000 z 90 000 budynków) i zabiła 70 000 osób.

W skutek wybuchu zginęło 78 tys. Osób, 14 tys. Uznano za zaginione, dalsze 38 tys. Odniosło rany. Miasto uległo zniszczeniu w 80%.

W trzy dni później, 9 sierpnia 1945 roku 0 11.02, na miasto Nagasaki spadła implozyjna bomba plutonowa "Fatman" (Grubas). Ładunek o sile 20 kiloton zburzył 39 % zabudowań miasta i uśmiercił 42 000 osób.

Skutki zrzucenia bomby atomowej

Dawka w remach: ponad 1000
Skutki natychmiastowe: natychmiastowa śmierć, ‘’upieczony mózg".

Dawka w remach: 600 – 1000
Skutki natychmiastowe: Słabość, mdłości, wymioty i rozwolnienie, po czym pozorna poprawa. Po kilku dniach – gorączka, rozwolnienie, krwawienie z jelit, krwotok z krtani, tchawicy, oskrzeli lub płuc, wymioty krwią i krew w moczu.
Skutki opóźnione: Śmierć w ciągu ok. 10 dni. Sekcje zwłok wykazują zniszczenie tkanek krwiotwórczych (w tym szpiku kostnego, węzłów chłonnych i śledziony), napęcznienie i degeneracja komórek nabłonka w jelitach, narządach rozrodczych i gruczołach wydzielania wewnętrznego.

Dawka w remach: 250-600
Skutki natychmiastowe: Mdłości, wymioty i rozwolnienie, utrata włosów, osłabienie, złe samopoczucie, wymioty krwią, krew w kale lub w moczu, krwawienie z nosa, krwawienie z dziąseł i genitalii, krwawienie podskórne, gorączka, zapalenie gardła i żołądka oraz anomalne miesiączkowanie. Wyraźne zniszczenie szpiku kostnego, węzłów chłonnych i śledziony powoduje zmniejszenie ilości ciałek krwi, szczególnie granulocytów i trombocytów.

Skutki opóźnione: Zanik gruczołów wydzielania wewnętrznego wskutek promieniowania, włącznie z przysadkowym, tarczycowym i nadnerczowym. 3 – 5 tygodni po napromieniowaniu, na skutek nadnerczowym m.in. niedoboru leukocytów, do 50% wzrasta śmiertelność. Przeżywający dostają bliznowców, zaburzeń wzroku, nienormalności krwi, złośliwych nowotworów i zaburzeń psychologiczno – neurologiczno.

Dawka w remach; 150 – 250
Skutki natychmiastowe: Mdłości i wymioty pierwszego dnia. Rozwolnienie i możliwe oparzenia skóry. Potem pozorna poprawa ciągu dwóch tygodni. Poronienia, Śmierć zarodka lub płodu.

Skutki opóźnione: Objawy złego samopoczucia. Osoby o złym zdrowiu przed napromieniowaniem lub te z poważny uprzednim zapaleniem mogą nie przeżyć. Zdrowi dorośli powracają do stanu normalnego po ok. 3 miesiącach, ale mogą mieć trwałe uszkodzone zdrowie, dostać raka lub niezłośliwych nowotworów i żyć krócej. Skutki genetyczne i uszkodzenia zarodka lub płodu.

Dawka w remach: 50 – 150
Skutki natychmiastowe: Ostra choroba popromienna i oparzenia. Poronienia, narodziny martwych płodów.

Skutki opóźnione: Mniej ostre uszkodzenie tkanki. Zmniejszenie ilości limfocytów i neutrofilów tymczasowo pozostawia osobnika bardzo podatnym na zakażenia. Możliwe uszkodzenia genetyczne w potomstwie, łagodne lub złośliwe nowotwory, przedwczesne starzenie się, skrócone życie. Skutki genetyczne i uszkodzenia zarodka lub płodu.

Dawka w remach: 50 – 10
Skutki natychmiastowe: Większość osób dostaje niewielkich lub żadnych bezpośrednich skutków. Czułe osoby mogą dostać choroby popromiennej.

Skutki opóźnione: Skutki przejściowe w limfocytach i neutrofilach. Przedwczesne starzenie się, skutki genetyczne i niewielkie ryzyko wystąpienia nowotworów.