Kreon - zwycięzca czy przegrany?

Kreon jest jednym z bohaterów „Antygony” Sofoklesa. Objął władzę w trudnym dla państwa momencie, bowiem było ono nawiedzone przez zarazę, a w wyniku bratobójczej walki zginęli Polinejkes i Etokles. Starał się budować potęgę i przywrócić w państwie trwały spokój, wprowadzając rządy absolutne. Ustalał własne prawa, oczekiwał ich respektowania i bezgranicznego posłuszeństwa obywateli. Wydając rozkaz zabraniający pochowania jednego z braci, miał na celu dobro społeczne, gdyż uważał go za zdrajcę. Jego decyzji przeciwstawiła się Antygona – siostra Polinejkesa. Kreon jest postacią tragiczną, w wyniku jego postępowania ginie cała jego rodzina, uważam więc, że można go uznać za przegranego.

Wydaje się, że wartości, którymi kieruje się Kreon są słuszne, on sam też tak uważa. Nakazuje uczcić bohatera – Etoklesa, i ukarać zdrajcę – Polinejkesa, który wchodząc w sojusz z królem Adrostosem zaatakował Teby. Jego rozkazowi przeciwstawiła się Antygona. Kierując się siostrzaną miłością pochowała brata. Kreonowi nie spodobała się ta decyzja, w związku z tym skazał ją na śmierć. Gdyby nie to, że była jego krewną, Kreon może złagodziłby karę, jednak w jej przypadku jest to niemożliwe. Nie chcąc stracić autorytetu nie zmienia prawa ani rozkazu – nie chce bowiem, aby mówiono, że jest niekonsekwentny i kieruje się uczuciami i interesami własnej rodziny. Nie wzruszają go nawet prośby jego syna zakochanego w Antygodnie.

„Nie umrze ona przy mnie! Nie marz o tym!
Nie ujrzę tego, raczej ty nie ujrzysz
Więcej mojego oblicza, jeżeli
W szale na bliskich pozywać się myślisz.”

Kreon ponad wszystko stawia prawa ludzkie, które on sam ustanawia. Pomimo, że Antygona bała się śmierci, król nie zmienił swojego wyroku. Dopiero po przepowiedniach Tejrezjasza i namowach chóru Kreon decyduje się zmienić decyzję. Jest już jednak za późno, Antygona popełnia samobójstwo.
Śmierć Antygony była powodem dalszych nieszczęść, jakie spotkały Kreona. Jego syn, dowiedziawszy się, że Antygona popełniła samobójstwo, rzucił się na ojca. Kreon jednak zdołał uniknąć ciosu, w efekcie czego Hajmon wbił sztylet we własny bok.

„I twarz przekrzywił, a słowa nie rzekłszy
Ima się miecza: wraz ojciec ucieczką
Uszedł zamachu; natenczas nieszczęsny
W gniewie na siebie nad ostrzem się schyla
I miecz w bok wraża;”

Jest to kolejny dowód na to, że postępowanie Kreona było nieracjonalne. Chciał stworzyć rządy „twardej ręki”, nie zdawał sobie jednak sprawy, że głównymi ofiarami będą jego najbliżsi.
Konsekwencją tamtego tragicznego wydarzenia jest śmierć Eurydyki – matki Hajmona. Kiedy dowiedziała się, że jej syn nie żyje, wbiegła bez słowa do pałacu, gdzie popełniła samobójstwo.

„Nie masz już żony; syna twego matka
Właśnie na swoje targnęła się życie.”

Kreon starał się być sprawiedliwym i dobrym władcą. Jest on jednak przykładem negatywnym, nie liczył się z opinią poddanych i nie uznawał innych, poza swoimi, racji. Zakazuje pochowania Polinejkesa, czemu sprzeciwia się Antygona. Nie chcąc stracić uznania, kierując się wyłącznie prawami ludzkimi, skazuje ją na śmierć. Dopiero kiedy sytuacja znacznie się komplikuje, Kreon zaczyna zauważać wartości etyczne i moralne. Żałuje swoich decyzji i spostrzega swoje błędy. Jest jednak za późno, aby wszystkiemu zapobiec.

„Wszystko mi łamie się w ręku,
Los mnie powalił, pełen burz i lęku.”

Dlatego właśnie, w ostatecznym rozrachunku należy uznać, że postępowanie Kreona zakończyło się jego klęską.