„Dzięki utworom J. Kochanowskiego i W. Broniewskiego zrozumiałam prawdę stwierdzenia, iż poezja pozwala nam na spotkanie z drugim człowiekiem, zaznaniem uczuć, których nie przeżyliśmy, lub też odnalezienie własnych uczuć”

Będę starała się bronić tezy, iż dzięki utworom J. Kochanowskiego i W. Broniewskiego zrozumiałam prawdę stwierdzenia, iż poezja pozwala nam na spotkanie z drugim człowiekiem, zaznaniem uczuć, których nie przeżyliśmy, lub też odnalezienie własnych uczuć.
Przy przeczytaniu obu utworów bez problemu mogłam stwierdzić, iż autorzy są nieszczęśliwi. Oboje stracili swoje córki i ciężko im przywyknąć do tego, że odeszły z tego świata. Miłość ich była tak wielka, do tego stopnia bezgraniczna, że oswojenie się ze śmiercią było praktycznie niemożliwe. Osobiście nie wiedziałam co czuje ojciec, który stracił dziecko. Dzięki autorom mogłam bez problemu odczuć ich smutek, rozpacz. Czułam się jak ktoś bliski, a z drugiej strony nie mogłam ulżyć im w cierpieniach. Zauważyłam, że poezja może przenieść współczesnego człowieka jakby do innej epoki. W trakcie czytania czułam jakby wewnętrzną więź z autorem, mimo tego, iż w ogóle go nie znałam. Odnalazłam w sobie coś bardzo dziwnego. Była to wrażliwość. Wcześniej nigdy nie rozczulałam się nad przeczytanym utworem, w tym wypadku było inaczej. Mam tylko nadzieję, że nigdy nie odczuje na własnej skórze tego, co czuł Broniewski i Kochanowski.
Przytoczone argumenty wystarczą, aby stwierdzić, że wiersze mogą wyzwolić w nas uczucia , których nigdy wcześniej nie przeżyliśmy, a także mogą nam pomóc w komunikacji z drugim człowiekiem.