„Bez aktorów i teatrów bylibyśmy o wiele ubożsi doświadczeń i przeżyć”

Zarówno geneza teatru, jak i jego historia dowodzi, że ten rodzaj sztuki jest w szczególnym stopniu związany z człowiekiem, jest jedynym miejscem, gdzie aktorzy stają naprzeciwko widzów, gdzie ich uczucia łączą się w jedną niepowtarzalną całość. Teatr jest też jedynym rodzajem sztuki, która nie może i nie potrafi istnieć bez widzów. Jest więc czymś zupełnie odmiennym od masowych środków przekazu, tj. telewizja czy Internet, w niczym też nie przypomina rzeźby czy malarstwa.
Teatr zaspokaja, ale i równocześnie budzi w nas emocje czy też refleksje nad przemijaniem. Człowiek nie tylko obserwuje, ale też reaguje na świat, będący mu domem, a niekiedy bezdrożem.
Życie w coraz większym stopniu wyręcza teatr. Stwarza sytuacje nadające się do nowych tematów inscenizacji. Już od stworzenia człowieka trwa wielki spektakl w niepojętych cyklach życia i śmierci, ruchu i bezruchu, światła i ciemności, dnia i nocy.
Podczas przedstawienia teatralnego uświadamiamy sobie i zaczynamy rozumieć na czym polega życie i o co chodzi w odgrywanej przez każdego człowieka roli głównej, czyli aktora.
Teatr przekazuje nam coś unikalnego, co dzieje się tu i teraz za pośrednictwem „żywego” człowieka, na oczach widzów. Jest to dogmat. Prawda o człowieku, czasem słodka, a niekiedy gorzka, w którą często tak trudno jest uwierzyć.
Teatr zawsze skupiał przy sobie tłumy widzów. Mimo, że mamy XXI wiek i wkroczyliśmy w „erę” komputerów, zaawansowanych gadżetów tj. telefony komórkowe, super-efekty specjalne w filmach, to i tak teatr przyciąga ludzi jak magnes. Tak się dzieje, ponieważ ludzie stają się zmęczeni codziennym życiem i wracają do korzeni rozrywki światowej, czyli do wiekowego teatru, który już od starożytności bawił, inspirował i uczył przez wieki.
Aktorzy pozwalają nam lepiej zrozumieć zachowania ludzi w różnych sytuacjach. Człowiek może wypowiedzieć się nie tylko za pomocą słów, ale również za pośrednictwem gestów, ruchów i spojrzeń.
Sztuki grane w teatrze pozwalają nam zapomnieć problemach, z którymi borykamy się w życiu codziennym. Oglądając sztukę teatralną często utożsamiamy się z głównym bohaterem i próbujemy znaleźć inne rozwiązania naszych problemów. Teatr pozwala nam przenieść się w inny świat, potrafi rozbawić, jak również zasmucić.
Prawdą jest, że bez teatru i aktorów bylibyśmy o wiele ubożsi doświadczeń i przeżyć, ponieważ pozwala on rozwijać naszą wiedzę o człowieku, pozwala nam obserwować jego zachowania i uczucia. Sztuka teatru różni się tym od wszystkich, że publiczność staje się jej najistotniejszym elementem.
Spektakle „otwierają nam oczy” na rozwiązanie wszelkich problemów. Dzięki temu staramy się nie popełniać już takich błędów jak bohaterowie, wystrzegając się ich źródeł i jednocześnie nabywając doświadczenia.
Teatr przekazuje pozytywne wzorce zachowań i kształtuje dobre cechy charakteru. Bardzo często sztuki wystawiane w teatrach skupiają się na tym, by ukazać nam jak powinniśmy postępować, by było to dobre, mądre i słuszne, a czego powinniśmy się wystrzegać i co nie jest w porządku wobec nas i innych.
Przykładem takiej sztuki są „Dziady” Adama Mickiewicza, w której po poznaniu grzesznych duchów rozumiemy, co tak naprawdę jest w życiu ważne, na co należy zwracać największą uwagę i jakimi wartościami powinniśmy się kierować. Możemy się wiele nauczyć oraz uświadomić sobie to, co do tej pory robiliśmy źle i co warto w sobie zmienić.
Jednym słowem, teatr uczy, pokazując nam tak naprawdę nasze życie, Trudno nie zgodzić się ze słowami Seneki: „Jak sztuka w teatrze, tak życie; ważne nie jak długo trwa, ale jak jest zagrana.”
Uważam, że teatr jest bardzo potrzebny we współczesnym świecie i należy się do niego przekonać, by był odwiedzany równie często jak kino i żeby chodzenie tam przestało być dla wielu utrapieniem, lecz fascynującą przygodą poznawania zaczarowanego świata.