Recenzja filmu "Stracone zachody miłości" W. Szekspira.

„Stracone zachody miłości” Szekspira opowiadają o trzech przyjaciołach, którzy przysięgają sobie, że przez najbliższe trzy lata poświęcą tylko nauce. Poza tym będą spać tylko trzy godziny dziennie, raz w tygodniu będą odbywać ścisły post oraz, co najważniejsze, nie będą spotykać się z żadnymi kobietami. Tymczasem lada dzień spodziewana jest wizyta francuskiej księżniczki wraz z jej przeuroczą damską świtą. Decydują, że mimo wszystko dotrzymają swojej obietnicy, ale jak od dawna wiadomo serce nie sługa. Postanawiają zerwać swoją przysięgę i za wszelką cenę sprawić żeby piękne panie dworu zakochały się w nich.
Adaptacja tej sztuki stworzona przez Kennetha Branagha utrzymana jest w konwencji klasycznych hollywoodzkich musicali z okresu międzywojennego. Stworzenie musicalu ze sztuki Szekspira było bardzo odważnym posunięciem. Chyba nikt wcześniej nie wyobrażał sobie Szekspira i stepowania. Jednak Kennethowi to połączenie udało się nadzwyczaj dobrze. Reżyser nie dodał ani jednego słowa do oryginalnych tekstów Szekspira, a piosenki i czarno-białe wstawki urozmaicają tylko całą kompozycje i pozwalają nam lepiej zrozumieć sztukę.
Szekspirowskie strofy płyną z ust aktorów tak lekko i naturalnie, że zapominamy o ich wieku. W rytm piosenek bohaterowie nie tylko tańczą w parach, ale i stepują, biegają po meblach, rzucają się po podłodze. Efekt jest fantastyczny. Reżyser postanowił dodać parę zabawnych scen, które całkowicie odmieniły film. Balet dziewczyn w basenie, wyznania miłosne w bibliotece bawią a niektórych mogą nawet doprowadzić do łez. Od strony wizualnej jest to film niezwykle starannie opracowany i bardzo widowiskowy.
Oglądając ten film możemy się poczuć tak jak jego bohaterowie. Przeżywać razem z nimi ich uczucia i śmieć się z doborowych żartów i komicznych sytuacji. Kenneth Branagh stworzył film niecodzienny, ale naprawdę bardzo dobry. W sumie jest to leciutki, bardzo miłosny, poprawiający nastrój film i na letnie popołudnie i na listopadowy zimny wieczór.