Rola rodziny w życiu młodego człowieka

Rodzina jest niczym dobry rzeźbiarz, a ja – młody człowiek – jak skała, która dopiero czeka, aż powstanie z niej dzieło. Bez nich byłbym tylko nieoszlifowanym głazem zupełnie nieprzydatnym w społeczeństwie. Przenosząc te rozważania na realia, rodzina jest elementem życia młodego człowieka, bez którego nie mógłby on funkcjonować w społeczeństwie, a także nie potrafiłby poradzić sobie ze swoimi własnymi problemami, gdyż nie wiedziałby, jakie rozwiązania byłby najlepsze.
Rodzina, a zwłaszcza rodzice są pierwszymi osobami, które dziecko spotyka po przyjściu na świat i od których jest całkowicie zależne. Matka i ojciec są osobami, które przekazują mu swoją wiedzę opartą na wcześniejszych doświadczeniach, utrzymują je, sprawują nad nim pieczę, ponoszą za niego odpowiedzialność. Tak zostaje do momentu, gdy młody człowiek kończy osiemnasty rok życia. Przekroczenie tej bariery wiekowej w większości przypadków jednak niewiele zmienia. My – młodzież – nadal zwracamy się z wszelkimi wątpliwościami do rodziny, gdyż darzymy jej członków zaufaniem i możemy znaleźć w nich oparcie. Przecież to właśnie ognisko domowe jest naszym najbardziej podstawowym środowiskiem.
Każdy człowiek boryka się z różnego rodzaju problemami. Człowiek młody, będący w okresie dojrzewania podchodzi do życia bardziej emocjonalnie, niż tak naprawdę wymaga tego sytuacja. Małe problemy rosną do rangi olbrzymów, a potrzeba dzielenia się swoimi emocjami jest porównywalna do wielkiego wulkanu, z którego ciągle wycieka lawa. Każdorazowy sukces jak i porażka kształtują nasz zbiór doświadczeń życiowych. Osoby najbliższe – rodzice, rodzeństwo, dziadkowie – są właśnie po to, by nas wysłuchać, cieszyć się z nami naszymi radościami, a czasem przytrzeć nosa, gdy robimy coś źle. To właśnie oni pomagają nam w rozróżnianiu tego, co jest dobre, a co złe. Kształtują nasz światopogląd, nasze przyzwyczajenia i osobowość. W życiu codziennym uczymy się od nich odpowiedzialności, lojalności, szacunku., życzliwości i miłości.
Młodzi ludzie nie są zazwyczaj zdolni do samodzielnego utrzymywania mieszkania, opłat „na życie”, nie mają też zazwyczaj zdolności kucharskich. Rodzina daje dach nad głową, zapewnia wyżywienie, ubrania, przybory szkolne, a także spełnia nasze zachcianki. Nadaje pewnego rodzaju status społeczny, zaspokaja materialnie w miarę swoich możliwości i dostarcza źródeł do samodzielnego rozwijania swoich zainteresowań.
Oczywiście nie wszystko musi być w życiu idealne. Sprzeczki na tle poglądów z powodu różnicy pokoleń są oczywiście zjawiskiem normalnym. Czasami bowiem trudno jest przekonać dziadka, że w wieku osiemnastu lat też można być dobrym kierowcą, a mając lat szesnaście znać się na polityce i mieć swoje racje. Dla naszych rodziców może być niedorzeczne puścić dziecko na obóz żeglarski, bo w ich głowach rodzą się tysiące najczarniejszych scenariuszy, przez co możemy pożegnać się z wymarzonym wyjazdem wakacyjnym o lekkiej dawce adrenaliny.
Bądź co bądź, bez rodziny jednak nie da się żyć. Stanowi ona dla nas podparcie materialne i duchowe. Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie mojego życia bez mamy ciągle upominającej mnie, bym wyszedł z psem, albo bez taty, który był przy mnie kiedy ja rozwijałem swoje modelarskie hobby. Człowiek jest z natury zwierzęciem stadnym i ja potrzebuję zaufanych i dobrych ludzi wokół siebie, a oni potrzebują mnie. Uzupełniamy się w bardzo dużym stopniu i właśnie dlatego jest nam łatwiej żyć w grupie, niż osobno.