Czy z dziećmi trzeba surowo??

Co znaczy postępować z kimś surowo?? Jeżeli mamy na myśli wyładowanie swoich emocji spowodowanych problemami w pracy, brakiem pieniędzy, potrzeby zrozumienia, na dzieciach, jest to niewłaściwe.
Surowy to niewyrozumiały, bezwzględny, rygorystyczny, wymagający, groźny, nie pobłażający. Będąc takimi w stosunku do dzieci, robimy im wielką krzywdę. Pomniejszając więź rodzinną i zaburzając relacje między rodzicem a dzieckiem, dążymy do upadku czegoś, czego w wyniku takich działań już nigdy nie odzyskamy- wspaniałej więzi potrafiącej połączyć serca i umysły w jedność i wspólność, jaką jest podstawowa komórka społeczna- rodzina.
Jakim byś w stosunku do swoich dzieci, zadecydować powinien każdy rodzic. Nie można bowiem bezwzględnie narzucić sposobu wychowania. Każde dziecko (zarówno jak każdy człowiek) jest różne, inne, ma odmienny charakter i przeżycia. Jedna zawstydzi się grzecznym upomnieniem, inne posłucha dopiero, gdy wywrzemy na nim silną presję.
Należy jednak pamiętać, aby uzasadnieniem do nie czynienia zła dla dziecka nie była myśl o karze, ani o nagrodzi. Motywacją dla młodego człowieka powinno być czynienie dobra, samosatysfakcja z należytego zachowania. Od przekazywania słuszności dziecku i od uświadamiania moralności są rodzice.
Niektórzy przez surowość rozumieją kary cielesne. Przemoc ‘pomaga’ rodzicom, gdy dziecko jest małe, jednak nie wiedzą oni, jakie negatywne skutki będą ciążyć na jego psychice. Często ujawniają się one dopiero po latach, gdy wówczas dorosły już człowiek zakłada rodzinę.
Dzieci wychowywanie przez bicie i poniżanie , gdy dorosną, nie stworzą normalnej i szczęśliwej rodziny. Wyniosą obraz rodziny z przeszłości. Będą rozwiązywać swoje problemy za pomocą siły, wyładowując energię na rodzinie. Swoje dzieci traktować będą tak, jak sami byli traktowani. Przecież przemoc rodzi przemoc.

Dlatego nie możliwe jest jednoznaczne określenie zasad postępowania. Jednak uogólniając, z ‘surowości’ możemy ‘wyjąć’ rygor i wymagania, które bezwzględnie pomogą, a nawet są wskazane do wprowadzenia pociech w dorosłe życie.
Wychowanie nie opiera się wyłącznie na bezkresnym posłuszeństwie, ale na szacunku, miłości i cieple rodzinnemu, którego więź (jak już wcześniej wspomniałam) jest nieprzerwaną nitką życia i istnienia człowieka.