Czy z dziećmi trzeba surowo ?

W jaki sposób postępować z dziećmi , gdy ich zachowanie jest niepoprawne ? Kim być ? Katem ,czy miłosiernym sędzią ? Jak postąpić aby nie popełnić błędu ?

Myślę , że rozsądny człowiek nie będzie ignorował zachowania swojej pociechy. Każdy komu zależy na dobrym wychowaniu dziecka będzie tym miłosiernym sędzią , który potrafi być sprawiedliwym w ocenie złych zachowań dziecka. Kara powinna być zawsze adekwatna do winy. Wiadomo , że dziecko uczy się pewnych postępowań od starszych. Nie wolno za błahostki karać podobnie jak za rzeczy bardzo złe. Im więcej przemocy zazna w swoim wychowaniu tym więcej będzie jej rozdawać innym. Taki człowiek nie będzie umiał ocenić swoich ani cudzych zachowań ,dla niego jedynym prawem w sytuacjach stresowych będzie prawo pięści.

Wspaniałym przykładem na wychowanie ,gdzie w domu rządzi rodzic może być „Antygona” Sofoklesa. W książce widzimy ojca (Kreon) i syna (Hajmon) prowadzących burzliwy dialog. Widać , że ojciec wychowuje syna w przekonaniu ,iż to on ma zawsze racje i Hajmon powinien go słuchać w każdej sprawie. Tak jak władca totalitarny ojciec stara się mieć nieograniczoną władzę. Posuwa się nawet do rękoczynów wobec przeciwstawiających się. Wiadomo ,że dziecko prędzej czy później zechce mieć własne zdanie.
Tak jak na powyższym przykładzie: ojciec nie pozwala sobie wmówić wielu rzeczy ,poucza syna i każe mu się słuchać.

Wielu rodziców daje swoim pociechom klapsy ,gdy się źle zachowują. Nie są one aż takie złe - odrobina pokory nikomu nie zaszkodzi. Jednak bicie skórzanym paskiem , czy tez zabronienie posiadania własnego zdania nie jest dobrą metodą wychowawczą. „Młodzieńca pouczaj o drodze jego życia ,a nie zejdzie z niej nawet jako starzec” - fragment z Biblii mówiący o powinności słownego upomnienia i korzyści jakie niesie ono ze sobą. Myślę ,że przedstawione przeze mnie argumenty i wnioski wystarczą by przekonać o tym , że dzieci należy traktować jak partnerów. Lepiej jest im tłumaczyć i pouczać je , niż zakazywać i nakazywać.