Napaść Hitlera na Polskę.

Napaść Hitlera na Polskę

Drapieżny ekspansjonizm Hitlera nie napotkał rzeczywistego sprzeciwu mocarstw zachodnich. W marcu 1938r. Przyjęto bez sprzeciwu aneksję Austrii, pół roku później oderwanie od Czechosłowacji Sudetów, a w marcu 1939r. Okupację Czechosłowacji.

Całkowita bierność zachodnich mocarstw – Anglii, Francji i Stanów Zjednoczonych rozzuchwaliła Hitlera. Począwszy od października 1938r. Wzmagały się niemieckie naciski na tzw. Globalne rozwiązanie kwestii spornych z Polską, tj. włączenie Wolnego Miasta Gdańska (pozostającego pod opieką Ligi Narodów) do Niemiec, przeprowadzenie przez polskie Pomorze eksterytorialnej autostrady i linii kolejowej między Prusami Zachodnimi i Wschodnimi oraz przystąpienie Polski do tzw. Paktu Antykominternowskiego, do którego należały Niemcy, Włochy i Japonia.
Odpowiedzią Polski było uzyskanie 31 marca 1939r. Tzw. gwarancji brytyjskich – czyli zobowiązania Wielkiej Brytanii do przyjścia z pomocą Polsce w wypadku zagrożenia jej niepodległości, 25 sierpnia tegoż roku przetworzonego w formalny układ sojuszniczy. Stanowiło to uzupełnienie polityczno – wojskowego sojuszu polsko – francuskiego z 1921r.
Gwarancje Brytyjskie Hitler uznał za pretekst do wypowiedzenia Polsce układu o nieagresji z 1921r. Ponadto 23 sierpnia 1939r. Niemiecki minister spraw zagranicznych Joachim von Ribbentroop w obecności Stalina podpisał w Moskwie z ministrem Wiaczesławem Mołotowem pakt o nieagresji. Był on nie tylko faktycznym przyzwoleniem Moskwy na agresję wobec Polski, lecz także- w tajnym protokole- ustanawiał rozgraniczenia przyszłych stref okupacyjnych.
Do zbrojnej agresji Niemiec hitlerowskich na Polskę doszło 1 września 1939r. Posługując się fałszywym pretekstem rzekomej napaści polskiego plutonu na nadgraniczną radiostację w Gliwicach, oddziały niemieckie wdarły się o 4. 45 nad ranem na terytorium Rzeczpospolitej.
Po kilku dniach przeważające ilościowo i technicznie siły niemieckie zepchnęły armię polską poza linię Wisły i Sanu (z wyjątkiem odosobnionych punktów uporu, Westerplatte i Warszawy). 17 września od wschodu wkroczyła Armia Czerwona, której zresztą nie stawiano oporu. Nazajutrz prezydent i rząd RP przekroczyli most w Zaleszczykach i zostali internowani w Rumunii. Okupacja niemiecka początkowo sięgała linii Narwi, Wisły i Sanu, wkrótce Niemcy zajęli Białostockie i Lubelskie – za cenę uznania republik nadbałtyckich za „ strefę wpływów” radzieckich.
Mimo przyjętych zobowiązań oraz formalnego wypowiedzenia Niemcom wojny, w pierwszych dniach września 1939r. Ani Francja, ani Anglia nie podjęły działań wojennych. Do wiosny 1940r. Bierni pozostawili również Niemcy. W maju ruszyła potężna ofensywa, która, zagarniając Belgię, Holandię i Luksemburg, oskrzydliła armię francuską opartą o umocnienia tzw. linii Maginota oraz brytyjski korpus ekspedycyjny zgrupowany pod Dunkierką, którego ewakuacja stała się katastrofą. Francja skapitulowała 17 czerwca 1940r. (prośba Ptaina o zawieszenie broni). Pierwszym zrywem Anglii do boju była powietrzna bitwa o Wielką Brytanię.
Sześć tygodni po wyparciu wojsk brytyjskich z francuskiej Dunkierki, w czerwcu 1940r., Hitler ujawnił swój zamiar „wyeliminowania ojczyzny Anglików”, czyli przeprowadzenia operacji Lew Morski.
Najpierw jednak Niemcy musieli przejąć kontrolę nad wodami kanału La Manche oraz niebem nad brytyjskimi wyspami. Przy ogromnej przewadze ilości sprzętu i liczbie rutynowanych pilotów, którzy zdobyli doświadczenie w Hiszpanii, Polsce i Francji, Niemcy byli pewni, że z nowo zdobytych baz w północnej Francji, Belgii i Holandii, Luftwaffe bez trudu pokona Royal Air Force.
Brytyjczycy posiadali jednak poważne atuty, przede wszystkim radar, gwarantujący, że żaden niemiecki nalot nie będzie całkowitym zaskoczeniem. 13 sierpnia 1940r. Gring rzucił swoje siły do wielkiej ofensywy powietrznej. Chociaż Luftwaffe wykonała tego dnia 1500 lotów bojowych, nie udało się jej wyeliminować z pola walki ani jednego angielskiego lotniska, straciła zaś 46 samolotów przy 13 strąconych maszynach brytyjskich.
Największy atak podczas bitwy o Wielką Brytanię Niemcy przypuścili 14 sierpnia 1940r. Samoloty ścierały się w oczach cywilów obserwujących je z ziemi. Smugi pary, ryk silników, pionowe linie dymu oraz grzechot dział towarzyszyły wszystkim podniebnym potyczkom myśliwców. Walki były intensywne, szybkie i zdecydowane. Tego dnia Niemcy stracili około 90 maszyn – dwukrotnie więcej niż RAF. Winston Churchill, brytyjski premier powiedział w Izbie Gmin: „Nigdy na polu walki tak wielu ludzi nie zawdzięczało tak wiele, tak niewielu”.
Ale jeden dzień sukcesu tych „tak niewielu” nie wystarczył. Bitwa trwała nadal przez cały sierpień i początek września i Anglia zaczęła odczuwać skutki ataków. Straty brytyjskie stale rosły: w czasie tych tylko dwóch tygodni walk, do 6 września, Niemcy strącili 470 samolotów RAF-u, o 200 więcej niż wyprodukowano, a ciężkie straty w ludziach spowodowały krytyczny niedobór doświadczonych pilotów. Royal Air Force stanęła w obliczu porażki.

Na podstawie książki „Co? Gdzie? Kiedy? Zdarzenia które zmieniły świat” wyd. Przegląd Reader's Digest