Wisława Szymborska „Gawęda o miłości ziemi ojczystej”.

Wiersz Wisławy Szymborskiej ma formę refleksji nad uczuciami poetki związanymi z jej krajem ojczystym – Polską. Prostymi słowami i porównaniami wyraża ona swój związek z narodem i jego historią. Występuje jako narrator, który opowiada o swoim przywiązaniu do ojczyzny. W trzeciej zwrotce zwraca się bezpośrednio do ojczystego kraju, ziemi ojczystej i jasnej. Siebie porównuje do drzewa, które mocno wrosło w tą ziemię, zapuściło silne korzenie. A dzięki swojej miłości do Polski może swobodnie rosnąć, cieszyć się słońcem, owocować. Dla poetki każde miejsce to fragment historii. Wydawać się jej może, że słyszy echa dawnych dni na każdej drodze. Dla poetki celem życia jest walka o lepsze jutro dla przyszłych pokoleń, o ojczyznę, która ogarnie swoją opieką cały naród. Ojczyzna to nie jest dla narratorki puste słowo. Zawiera ono w swej treści nadzieję, radość, dumę.

Najbardziej wzrusza czytelnika chyba ostatnia zwrotka wiersza. Mowa jest w niej o przyszłym pokoleniu, dla którego naród tworzy przytulne gniazdo, aby młodzi ludzie zawsze spokojnie mogli do niego powracać.
Cały wiersz to tak jak w tytule gawęda, czyli opowiadanie poetki o patriotyzmie i uczuciach z nim związanych.