„Ludzie są jak góry: wielcy wydają się z bliska mniejsi, a mali więksi.”

Ludzie już od początków swego istnienia dążyli do doskonałości i do objęcia jak największej władzy nad światem, do panowania nad nim. Człowiek w miarę swojej ewolucji posiadł większą wiedzę o życiu, rzadziej wahał się, pokonując niebezpieczeństwa. Chciał być niczym góry – wielki, panujący nad całym światem.
Ludzie są wielcy, co wcale nie oznacza, że mają dużo siły i że są więksi od innych. Wielcy to znaczy wyróżniający się czym od innych, kogo wszyscy szanują za jego czyny. Wielkim był Aleksander Macedończyk. Doskonały władca Macedonii. Zrobił wiele dla swojego kraju, zapewnił mu „stałą ochronę” podbijając ziemie rywali jakimi byli Persowie. Wyprawy te przyniosły także ogromny majątek. Aleksander nie przegrał żadnej bitwy. W zasadzie całe jego życie było chwałą i sukcesami. Był dla większości autorytetem. W Babilonii czy w Egipcie traktowano go jako wybawiciela od rządów perskich. Słusznie nadano mu przydomek „Wielki” jeszcze za jego życia. Podbił całą Azję, Egipt dotarł do Indii. O człowieku, który podbił prawie cały ówczesny świat pisano legendy. Do dziś postać Aleksandra, jest jedną z najczęściej przytaczanych postaci w historii. Nadal jest podziwiany i szanowany.
Już w Biblii został ukazany obraz człowieka starającego się dorównać Bogu, poprzez budowę wieży Babel. W czasie budowy ludzie zaprezentowali swoją wielkość, lecz równie szybko Bóg uświadomił im, jacy są w rzeczywistości mali i słabi. W ciągu chwili zniszczył budowlę. Człowiek, starając się zrównać z Bogiem, popełnił duży błąd, zapominając, że "ze wszystkich skarbów największym jest rozsądek; tak jak klęską największą - brak rozumu". Myślę, iż w przypadku budowy wieży Babel, ludzie wykazali się wielkim brakiem rozsądku i umiaru w dążeniu do władzy. Chcieli stać się wielcy niczym sam Bóg, a przecież w porównaniu z Nim jesteśmy tylko „małymi istotkami” stworzonymi przez Niego.
Ludzie raz odnoszą sukcesy, są wielcy, a za chwilę mogą stać się całkiem malutcy, ponieść klęskę. Tak też było w micie o Dedalu i Ikarze. Dedal był wynalazcą, wielkim człowiekiem. Gdy razem ze swoim synem Ikarem latali nad ziemią, na pewno czuli się potężni, wolni. Jednak sądzę, że już w kilka sekund później poczuli się słabi, mali, bezsilni. Ikar wzniósł się zbyt blisko słońca i zaczął spadać. Była to nie tylko jego klęska - przecież za chwilę stracił życie, ale także klęska jego ojca, Dedala - stracił on swego jedynego syna. W życiu wiele razy możemy spotkać się z Dedalami i Ikarami w postaci znajomych nam osób.
W naszym życiu spotykamy się z wieloma osobami, których uważamy za „wielkich”, ale kiedy zaczynamy ich dobrze poznawać, dziwimy się sami sobie jacy byliśmy naiwni wierząc w to, iż ta osoba mogła być kiedyś dla nas autorytetem. Ludzi wielkich, których poznamy potrafimy przytłoczyć. Przestać ich spostrzegać jako „wielkich”, ze względu na to, że są nam bliscy, ale nie są dla nas wielcy. Poznajemy też takich ludzi, których kompletnie niedoceniamy, gdyż ich nie znamy. Nie okazujemy im szacunku. Z pozoru wyglądają mali, „nic niewarci”, a jednak kiedy ich rozpoznajemy, dopiero zaczyna ich doceniać, za to że są tacy a nie inni. Wtedy możemy powiedzieć, iż ludzie wielcy mogą być mali, a mali wielcy.
Człowiek od początku swojego istnienia chciał być wielki. Niektórzy się nimi stali, gdyż zasługiwali, a inni przez przypadek. Byli i są też tacy, którzy zostali niezauważeni. Człowiek chciał nawet dorównać Bogu w Jego wielkości. Przez to, że nieraz kogoś niedoceniamy wiele tracimy, lecz człowiek jest tylko człowiekiem. Sami się zastanówmy, jacy jesteśmy. Czy nie uważamy siebie za wielkich? Nie zawsze potrafimy dobrze zinterpretować wielkość człowieka. Mały potrafi być większy od wielkiego.