Bohater romantyczny bojownikiem o wolność w oparciu o "Dziady cz. III" oraz "Pana Tadeusza".

Bohater romantyczny bojownikiem o wolność. Uzasadnij tę tezę na podstawie „Dziadów” cz.III , „Pana Tadeusza” A.Mickiewicza, można tu także uwzględnić „Konrada Wallenroda”.

Sylwetka bohatera lirycznego jest konstruowana w zależności od wielu czynników. Niewątpliwie najważniejszym z nich są potrzeby chwili, w której tworzony jest dany utwór literacki. Problematyka, jaką utwór zawiera, zaczerpnięta jest z rzeczywistości realnej, wynikającej z sytuacji społecznej, politycznej, ekonomicznej i ideologicznej, w której na wizerunek bohatera literackiego, który niejednokrotnie jest odbiciem postaci autora, wyraża jego poglądy reprezentuje jego ideały.

Literatura romantyczna stworzyła postać osobliwą. Nie jest to bohater jednorodny, to znaczy. Że nie w każdym utworze ma on jednakowe oblicze. Trudno także powiedzieć, że bohaterowie różnych utworów romantycznych aż tak bardzo różnią się od siebie. Polski romantyzm stworzył postać bojownika, rycerza walczącego o wolność swojego narodu.

Ze względu na czas powstania utworu oraz osobę autora wyróżnić można w obrębie literatury romantycznej różne odmiany bohatera romantycznego. Postać romantyczna zmienia się w zależności od potrzeby chwili, w bardzo różny sposób potrafi realizować swoje zamierzenia, zmienia poglądy, pokazuje swoje dążenia. Cel polskich bohaterów romantycznych jest jeden wyzwolenie narodu spod panowania zaborców.

Głównym bohaterem „Dziadów cz.3” jest Konrad, który czuje się odpowiedzialny za losy całego narodu. Wierzy, że tylko on potrafi dać wolność i szczęście ludziom. Nie cofa się nawet przed walką i Bogiem w imię swoich ideałów. Konrad bohater „Dziadów” drezdeńskich jest poetą. Jego twórczość wyraża zapał i ogromną wolę tworzenia siły do walki o szczęście ludzi. Taka ma być rola poezji.. Musi ona odzwierciedlać potrzeby epoki, pokazywać dążenia, cele ludzi, zachęcać do walki. Tym, który chciałby poprowadzić wszystkich do walki, który czuje się wyróżniony spośród wszystkich ludzi jest Konrad. On jest dziewiętnastowiecznym Prometeuszem, który da szczęście ludziom. Tak, jak mityczny bohater wykradł ogień z miłości do ludzi, tak Konrad wykradnie wolność również z miłości do nich. Poświęcenie Konrada ma charakter samotnej walki, podobnie jak w przypadku jego imiennika, Konrada Wallenroda.

Obaj bohaterowie, walczą w imię ludzkości, walczą sami. Wallenrod nie uważa się jednak za osobę wyjątkową, jak to czyni bohater „Dziadów” drezdeńskich. Wallenrod wierzy, że tylko podstępem można pokonać wroga, problemem własnej osoby nie ma w tym przypadku znaczenia. Inaczej jego imiennik. Pokazuje się jako osoba wyjątkowa, która poprzez swoje wyjątkowości potrafi zdziałać wiele. Podobieństwo między Konradami można zauważyć też w momencie rezygnacji z życia osobistego. Porzucenie Aldony – żony przez Konrada Wallenroda ma nieco inny charakter niż odwrócenie uwagi Gustawa od swoich perypetii i przeżyć miłosnych. Decyzja porzucenia kochanej żony jest bardziej tragiczna niż pogodzenie się ze zdradą ukochanej kobiety, chociaż trzeba przyznać, że obie sytuacje noszą piętno dramatyzmu.

Konstrukcja bohatera romantycznego może opierać się też na krytycznym spojrzeniu na dotychczasowe wartości, które ludzie cenią najbardziej. Przykładem jest Kordian, który dojrzewając ujrzał marność miłości do kobiety, pieniędzy, a nawet wiary.

Inaczej rysuje się postać innego bohatera romantycznego – Jacka Soplicy. Jego działalność polityczna wynika też z tragedii osobistej. Jacek, zabiwszy Stolnika Horeszkę, musi się ukrywać przed karą za zabójstwo. Dramat miłosny (rozłąka z ukochaną Ewą) i moralny (zabójstwo), czynią z dawnego zabijaki i warchoła człowieka bardzo powolnego, cierpiącego, który zauważa nie tylko tragedię własną, osobistą, ale również narodową.

Później wstępuje jako emisariusz polityczny. Walczy o wyzwolenie narodu spod panowania zaborców. Podejście do walki jest jednak inne, niż w przypadku obu Konradów. Wyznaczone jest sytuacją polityczną utraconą w utworze, jak i zrozumienia przez autora utworu zasad walki, z którymi trzeba się liczyć po upadku powstania listopadowego. Ksiądz Robak nie działa tu jako samotnik. Działa wspólnie z narodem, uświadamiając go społecznie i przede wszystkim pozyskując dla wspólnego działania najbiedniejszą warstwę narodu-chłopów. Bohater „Pana Tadeusza”, Ksiądz Robak, rozumie, że wywalczyć wolność można tylko działając wspólnie i całym narodem. Wszyscy muszą chcieć odzyskać wolność i walczyć o nią.

Taka jest postawa Soplicy-Robaka, bohatera „Pana Tadeusza” A. Mickiewicza. Postać ta nie wyczerpuje jednak prezentacji bohaterów literatury romantycznej. Na przykładzie wyżej wymienionych postaci można mówić o pewnej ich ewaluacji, zarówno w myśleniu jak i postępowaniu. Wykorzystanie przez Soplicę najniższych, najbardziej zacofanych, społecznie warstw narodu do walki o jego wolność jest milowym brakiem w pojmowaniu narodu jako zespołu wszystkich ludzi żyjących w jednej kulturze, mówiących jednym językiem i mających tę samą historię i wspólne interesy.

Literatura romantyczna nie znalazła idealnego wyjścia z tragicznej sytuacji, w jakiej znalazł się naród polski. Dlatego też żadna z postaci romantycznych nie jest szczęśliwa, wprost przeciwnie – każda przeżywa tragedię, każda jest tą, która musi się poświęcić, z czegoś zrezygnować, natomiast tak naprawdę nie sięga w pełni swojego celu.