Odwiedzasz Soplicowo, opisz dworek, i przedstaw swoje doznania.

W pewien dzień moich wędrówek po Litwie zawitałem do wsi Soplicowo. Daleko przed sobą zobaczyłem nieduży dworek. Moja droga prowadziła wprost do tego dworku. Jadąc polnymi drogami mym oczom ukazały się wielkie pola zbóż, pełnych pszenicy i żyta. Przedzielone zieloną miedzą na której rosną grusze. Jechał zachwycony ową okolicą, gdy mym oczom ukazał się dworek, ten sam, który z oddali widziałem. Dworek stał w gaju, wśród topoli, jego białe ściany pięknie odbijały się od zieleni lasku. Nie był duży, drewniany lecz podmurowany, zadbany, widać było, że mieszkańcy jego lubią porządek. Podjeżdżając bliżej spostrzegłem, że brama jest otwarta i zachęcą mnie do zatrzymania się u gospodarza. Wjechałem do dworku dróżka usypaną kamieniem. Na placu przed wejściem do domu dokładniej obejrzałem otoczenie dworku. Z miejsca w którym stałem widać było całą okolice, tuż za dworem stała drewniana stodoła pełna zboża, a jego ilość widocznie przekraczała to co może pomieścić się w stodole bo jeszcze na zewnątrz były poustawiane kopce ze słomy, przy stodole widać było pługi gotowe do pracy. W dworze krzątała się służba, zaraz podbiegli do mnie i pytali się czy wziąć konia, żeby go napoić, potem w drzwiach pojawił się gospodarz, przywitał mnie i zaprosił do środka, byłem pewien, że trafiłem do bardzo miłych ludzi, ucieszyłem się, że gdy tylko wszedłem, gospodarz podał mi napój i pytał się mnie skąd przybywam. To byli bardzo gościnni ludzie. Była już późna pora wiec spytałem czy mógłbym spędzić noc u Waszmościa, zgodził się. Potem pokazał mi dworek, na ścianach wisiały obrazy przedstawiające wielkich Polaków i sceny patriotyczne. Najbardziej jednak przypadł mi do gustu wielki zegar w którym wystarczyło pociągnąć za sznurek, żeby usłyszeć „ Mazurka Dąbrowskiego”. W końcu poszliśmy spać. Gdy rano pożegnałem gospodarza, byłem bardzo szczęśliwy że spotkałem takich ludzi na mojej drodze, a zarazem było mi żal odjeżdżać z takiego miejsca.