Czy ludzie początku XXI w. mają prawo do dumy, czy też powinni dokonać gorzkiego rozrachunku z przeszłością i teraźniejszością?

„Co może duma źle pojęta? Gdy czart próżności umysł spaczy i opęta, nie ma na drodze głupstwa przystanku i granic; wiara, miłość, spokojność, szczęście, honor za nic; pycha wszystko pochłonie w swą piekielna paszcze„
Jan Chęciński


Przez tysiące lat człowiek podlegał ewolucji. Zauważona została przez badaczy w budowie biologicznej człowieka, w otoczeniu, w którym żyje jak również w zachowaniu i postawie, jaka sobą reprezentuje. Zmieniły się potrzeby, zmianom uległy także wartości, kierujące człowiekiem. Udoskonalając cały czas nasze życie, zapominamy o prawie natury, które głosi, iż aby cos zyskać trzeba najpierw cos stracić. Ludzie łamią cały czas granice, które były do tej pory nieprzekraczalne.

Człowiek XXI w. jest moim zdaniem, najbardziej zagubioną jednostka chodzącą dotychczas na Ziemi. Ciągłe wątpliwości, obawa o jutro, doskwierająca samotność, która z każdym dniem może szczycić się większą ilością swoich ofiar, brak własnej indywidualności.
Kopiujemy zachowanie z telewizji, naśladujemy głupotę ludzi, którzy najczęściej przypadkowo stali się naszym autorytetem. Wszystko to jednak wiąże się z nasza przeszłością. Zastanawiając się nad tym, czego człowiek dokonał robimy rachunek sumienia.
Zaczynamy zadawać pytania czy powinniśmy być dumni z tego, że jesteśmy ludźmi? Czy powinniśmy być dumni z naszych czynów? Co przekażemy naszym dzieciom? Jaki świat im stworzymy?

Patrząc wstecz widzimy, że „człowiek” nie zawsze brzmi godnie. Czasami sami siebie pozbawiamy ludzkiej godności. Powinniśmy dbać o nas samych, własne zdrowie oraz życie naszych bliźnich. Wojny, które odegrały znaczącą role w historii XX wieku, są idealnym przykładem na brak szacunku i tolerancji w świecie. W tym czasie zginęło tysiące niewinnych ludzi, zostało zmarnowane to, nad czym pracowali nasi przodkowie, cały dorobek kulturalny poległ w gruzach. Czy wiec zachowaliśmy się jak zwierzęta, zamykając w obozach koncentaryjnych naszych bliźnich? Narażając ich życie na epidemie, śmierć głodowa, uduszenia w komorach gazowych. Jak śmiemy porównywać nas do stworzeń Bożych, które zabijają po to, aby przetrwać lub dla obrony własnej? Ujawnia się w ten sposób kolejna nasza cecha, bezczelność, która już dawno zatarła granice przyzwoitości. Zagłady, które opanowały świat, są także w dużej mierze spowodowane przez nas samych. Udomowienie zwierząt spowodowało powstawanie nowych wirusów takich jak Sars, który w ubiegłych latach zaatakował Azje. Także „zabawy” genetyczne, które w przeszłości były nie do pomyślenia, zostają rozgłośnione, nie dzięki pozytywnym zmiana, lecz przez negatywne skutki, które stały się konsekwencją zmieniania przez człowieka tego, co już było idealnie stworzone przez naturę. Może my, jako nieidealni, nie potrafimy żyć w idealnym świecie. Chcemy zmieniać wszystko na silę, aby dopasować to do naszych czasów. Dobry przykładem na to będzie – trawa. Jeszcze w latach 70 XX wieku, nikt nie przypuszczał ze będzie można zamawiać trawę o odpowiedniej barwie, zagęszczeniu czy wysokości wkładanej na wybrany grunt niczym puzzle.

Jednak mimo wielu wad, jakie posiadamy, możemy także odnaleźć pozytywne cechy i czyny, które mogą napawać nas dumą. Przecież człowiek jest istotą myślącą i to właśnie dzięki jego rozumowi osiągnęliśmy tak wiele. Stowarzyszenie Mensy jest przykładem jak wieki potencjał umysłowy i intelektualny drzemie w ludziach. Mensa jest stowarzyszeniem, zrzeszającym osoby o wysokim ilorazie inteligencji, którego celem jest odkrywanie i pielęgnowanie inteligencji człowieka. Po łacinie to słowo znaczy "stół". Dla Stowarzyszenia oznacza to, że rasa, kolor skóry, płeć, wyznanie, pochodzenie, wiek, przekonania polityczne i wykształcenie są nieistotne. Mensa jako organizacja nie wyraża opinii, nie podejmuje żadnych akcji politycznych. Jedynym warunkiem kwalifikującym do członkostwa w Mensie jest zdanie organizowanego przez Mensę testu badającego inteligencję, z wynikiem umieszczającym osobę zdającą w 2% populacji o najwyższym ilorazie inteligencji. Nie chodzi tutaj o samo „rozwiązywanie zagadek” jak wiele ludzi myśli. Sama idea stworzenia grupy inteligentnych ludzi, która ma świadomość swoich umiejętności jest bardzo ważna dla całej ludzkości. Liczba oraz regularny przyrost zarejestrowanych w Mensie przywraca mi osobiście nadzieje na lepsze jutro.

Artyści, którzy swoja sztuką ( malarstwem, aktorstwem, fotografią) niejednokrotnie przekazują nam spokój i nadzieje. W naszym zaganianym świecie są jeszcze tacy ludzie, którzy robią cos dla innych, chcą pokazać światu część siebie, wyrażając to przez najlepiej znany im sposób. Nie znam człowieka, który nie uśmiechnie się widząc przechadzającego się klauna na szczudłach z tuzinem kolorowych balonów w ręce. Może to nie uratuje świata, ale pomaga nam, tworzącym go, popatrzeć na życie z innej perspektywy. Zapomnieć o nurtujących problemach, które tylko zbierają się w głowie czekając na rozwiązanie.

Człowiek posiada potęgę tworzenia, udoskonalania, wiarę, nadzieję i silna wolę. Tworzymy piękno, ale i staramy się aby ono, powstało naturalnie. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że najoczywistsze rzeczy, które nas otaczają są powodem do tego, abyśmy mogli nazwać się docenionymi ludźmi będą równoznacznie dumnymi z wykonanej pracy, choćby miała być najdrobniejsza i bez większego znaczenia dla świata.
Przykre jest to, że pomimo wielu starań nie stajemy się lepszymi ludźmi. Posiadamy jeszcze sumienie, które wskazuje nam różnice miedzy dobrem a złem, niejednokrotnie to ono powstrzymywało nas przed zrobieniem czegoś, czego moglibyśmy żałować.

Każdy z nas jest tylko małym ziarnkiem piasku, które do ostatniej sekundy będzie odmierzało czas w klepsydrze życia. Nasze zachowania i czyny maja wpływ na przyszłe pokolenia. Myślimy ze już wszystko mamy, ale cały czas chcemy więcej, brakuje nam „czegoś”. Nie kupimy tego za pieniądze ani nie wygramy na loterii – szczęście. Składa się na nie nie tylko piękno i pieniądze, ale także błędy, nauka wniesiona z ich popełniania oraz wiara powinny przynieść nam prawo do dumy – nadzieję, ze możemy tworzyć, co piękno i dobro, które rodzi się w nas samych.