Czy ludzie początku XXI w. mają prawo do dumy, czy też powinni dokonać gorzkiego rozrachunku z przeszłością i teraźniejszością?

Czas sprawia, że wszystko wokół człowieka się zmienia. Zmianom podlegają także ludzie i ich sposób myślenia, spojrzenie na świat jak również pojęcie człowieka jako istoty reprezentującej ludzi XXI wieku.

Żyjąc w dzisiejszych czasach posiadamy swoją historię. Możemy być z niej dumni jak również wstydzić się tego czego dokonaliśmy. Zastanawiając się nad tym czego człowiek dokonał robimy rachunek sumienia wiążący się z przeszłością. Zaczynamy zadawać pytania czy powinniśmy być dumni z tego, że jesteśmy ludźmi? Czy powinniśmy być dumni z naszych czynów?

Patrząc wstecz widzimy, że „człowiek” nie zawsze brzmi godnie. Czasami sami siebie pozbawiamy ludzkiej godności. Bo co to znaczy? Odpowiedź jest prosta. Powinniśmy dbać o siebie, bliźnich, o otaczający nas świat i o istniejące piękno. Niestety często o tym zapominamy i wszystkie te istotne sprawy stawialiśmy na ostatnim miejscu. Przykładem mogę być obydwie wojny światowe. Ginęli niewinni ludzie, zostało zabitych tysiące istnień, niszczyliśmy nawzajem swój dorobek kulturalny i wszystko to nad czym pracowali nasi przodkowie. Dziś jesteśmy w stanie powiedzieć, że zamykając społeczeństwo w obozach koncentracyjnych, łagrach, gułagach lub wysyłając ich do obozów zagłady postępowaliśmy jak zwierzęta. Jednak czy nie jest to obraza dla nich. Zwierzęta nie zabijają się dla idei, jest to ich prawo natury, aby przetrwać. Waszym prawem natury jest poczynać nowe życie a nie je odbierać. Sytuacja z tamtych lat wskazuje nam no to, że jednak nie zawsze „człowiek” brzmi dumnie. Może mieć także wydźwięk osoby niegodnej życia. Utwór Edwarda Stachury „Człowiek człowiekowi” zwraca nam uwagę na związki międzyludzkie. Można zauważyć, że człowiek został wychowany na zasadzie ‘do celu po trupach’. Nie ma czasu na przyjaźnie. Każdy chce osiągnąć wytyczony cel, za wszelką cenę, nie zważając na to czy innym wyrządza krzywdy.

„Człowiek człowiekowi wilkiem(...)
Człowiek człowiekowi zdradą”

Przestają się liczyć takie wyrażenia jak lojalność, zaufanie, przyjaźń.
Jednak mimo wielu wad jakie posiadają ludzie, możemy także odnaleźć pozytywne cechy i czyny. Przecież człowiek jest istotą myślącą i to właśnie dzięki jego rozumowi osiągnęliśmy tak wiele. Człowiek posiada potęgę tworzenia, udoskonalania, wiarę i nadzieję. Dzięki jego pomysłom takim jak telefon, czy dzisiaj już bardziej aktualny internet, jesteśmy wstanie skontaktować się z naszymi bliskimi, gdziekolwiek by oni przebywali. Przez rozwój technologii jesteśmy wstanie opracować antybiotyki, szczepionki itp. Na poważne choroby zagrażające życiu. Ratujemy tysiące istnień, kiedy rozwija się nasz wiedza medyczna. Tworzymy piękno, a także dbamy o to, które powstało naturalnie. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że najoczywistsze rzeczy, które nas otaczają są powodem do tego, żeby nazywać nas dumnymi z wykonanej pracy. Spójrzmy nawet na aktora, który miesiącami pracuje nad swoją rolą, a potem dostaje owacje od oglądającej go publiczności. Stworzył piękno, które na długo pozostanie w umysłach wielu ludzi. Jest to bardzo duży powód do dumy.

Szkoda, że mimo tylu pozytywnych cech i w tych pozytywnych możemy odnaleźć panujące zło. Ludzie przecież wykorzystują najnowsze osiągnięcia do tego, aby zdobyć władze i panowanie, często kosztem innych. Żądza potęgi wzbudza w nas uczucie zachłanności. Jeżeli można więcej, trzeba to mieć na wszelką cenę.

Jednak człowiek posiada także sumienie, które wskazuje mu różnice między dobrem a złem. Potrafi ona nieraz powstrzymać nas przed zachowaniem, którego potem moglibyśmy żałować.

Uważam, że ludzie nie mają prawa do dumy zarówno do rozrachunku z przeszłością jak i z teraźniejszością. Mówi się, że jesteś tylko ludźmi. I jako ‘tylko ludzie’ mamy prawo do błędów jak i ich naprawy. Nauka wyniesiona z popełnionych błędów i wiara powinny nam przynieść prawo do dumy – nadzieję, że możemy tworzyć a nie niszczyć piękno otaczającego nas świata jak i piękno istniejące w nas samych.