Dobro i zło jako wartość

Działanie człowieka, jego zachowanie i postępowanie może być rozpatrywane według dwóch diametralnie różnych kategorii, a mianowicie dobra i zła. Są to tak zgoła odmienne właściwości ponadrzeczywiste, że czasami bardzo trudno jest człowiekowi je odróżnić, gdyż stosunkowo gruby mur postawiony pomiędzy nimi, zamienia się niekiedy w cienką, pajęczą nić. Dlatego też, człowiek, jako byt niedoskonały a do doskonałości zmierzający, waha się bezustannie na szalo sprawiedliwości i moralności, który z rozpatrywanych przez niego czynów jest dobry lub też zły. Jesteśmy niedoskonali, a nasza opoką powinien być Byt Wszechmocny, który określi, co jest dobre a co złe. Jednakże w obliczu prawa czy też codziennych sytuacji człowiek jest skazany na błądzenie w świecie moralności.
Życie ludzkie jest zadaniem danym nam przez Boga, każda istota odpowiada za swoje czyny, tym różnimy się od zwierząt, że nasze czyny są kategoryzowane. Kategoryzacji dokonuje się na podstawie obowiązujących norm w danym społeczeństwie lub w kulturze, jednak dobro moralne jest czymś bardziej uniwersalnym, jest czymś, co dotyczy każdego z nas, bez względu na przynależność etniczną, pełnioną rolę społeczną lub wykonywany zawód. Żaden człowiek nie jest zwolniony z obowiązku bycia dobrym dla drugiego człowieka, tak właśnie bycie dobrym i postępowanie zgodne z moralnością jest obowiązkiem, gdyż z natury człowieka można określić jako istotę dobrą, bezbronną, która grzeszyć nie potrafi. Grzechu uczy się od innych, zła można się nauczyć, a dobrym się jest od samego początku, problem tkwi w tym, jaką drogę wybierzemy. Niemniej jednak, jak twierdzi Albert Camus Wiem na pewno, że każdy nosi w sobie dżumę, nikt bowiem, nie , nikt na świecie nie jest od niej wolny. ...bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika, może przez dziesiątki lat pozostawać uśpiony. Dżuma symbolizuje zło, jakie zapanowało nad człowiekiem i które bezustannie jemu towarzyszy. Poprzez słowa Camusa przebija się nutka pesymizmu, mówi, bowiem, iż zło nie zniknie, człowiek się od niego nie uwolni, zawsze będzie wewnątrz, nawet, gdy nie będzie go widać to i tak zło jest człowiekowi pisane, tak jak człowiek z natury jest dobry, tak jest skazany na to, aby w przyszłości stać się złym, może nie całkiem złym, gdyż są różne osobowości, ale i tak człowiek posiada w sobie ten pierwiastek zła.
Celem każdego z nas na ziemi, celem ostatecznym powinno być dobro, w każdym działaniu powinniśmy się kierować dobrem. Jednak dobro nie jest środkiem, instrumentem, którym posługujemy się w trakcie dochodzenia do celu, ale jest tym czymś, co powinno nas mobilizować, tym końcem, do którego zmierzamy. Przez wzgląd na wartość, jaką dobro posiada i jaką dobro samo w sobie jest, powinniśmy nasze życie wzbogacać o dobre uczynki i dobre postępowanie, a wyrzekać się zła i jego plony wyrywać z naszych serc tak jak chwasty z ziemi. Zastanawiające jest, dlaczego na świecie jest zło, gdzie leży jego geneza, a także czy bez zła umielibyśmy i czy możliwe by było wyróżnienie dobra od pozostałych wartości. Wraz z dobrem zawsze pojawia się dobro, jest one tak samo bliskie dobru, jak ciało duszy w trakcie życia. Już w Biblii zauważamy, że zło pojawia się zaraz po Stworzeniu Człowieka przez Boga, tak jakby chciało to dobro zniszczyć i wchłonąć, aby znikło. Można by tu wyjaśnić, dlaczego młody człowiek staje się niekiedy zły. Z natury dziecko jest dobre, nie umie grzeszyć, zło automatycznie przyczepia się do dobra i walczy z nim o swoje prawa do istnienia, pytanie tylko, która z tych wartości jest silniejsza, która zwycięży tę walkę?
Dobro jest wartością uniwersalną, ponadwartością, czymś ponadzewnętrznym, kojarzy się z pięknem, czymś, co jest ponad człowiekiem, czymś abstrakcyjnym, wartością niekiedy człowiekowi trudną do odkrycia. Każdy człowiek uczy się jak być dobrym, gdy już wyrośnie ze społecznej bierności, a wkroczy w czynne życie społeczne, wtedy to zrzuca ochronną i przyrodzoną mu dobroć, gdyż uczy się zła od innych, jednak ważna jest tutaj rola osób odpowiedzialnych za wychowanie, aby uczyło się bycia dobrym i umiało to dobro bronić i je rozsiewać. Człowiek musi tez bezustannie siebie ulepszać, działać i żyć tak, aby owo zło od siebie odpędzać. Zadanie to jest bardzo trudne, gdyż szczególnie w czasach współczesnych człowiekowi towarzyszy zmieszanie pojęcia dobra i zła, gdyż nie zawsze dany czyn jest definiowalny jednoznacznie. Są czyny, które niektórzy definiują jako dobre, a z kolei drudzy określą je jako złe.
Dobro jest wartością, którą trzeba w sobie odkrywać, którą nie każdy z nas oczywiście odkryć umie i stąd prosta droga do złych czynów. Dobro jest wartością, w której wszystko jest czyste i nienaruszone, jest czymś nieskazitelnym. Dobro jest poświęceniem korzyści osobistej na rzecz tego, co korzystne dla ogółu lub korzystne dla czegoś poza nami lub kogoś, zło to postawa przeciwna. Dobro jest celem człowieka, jest celem, do którego powinien dążyć bezustannie poprzez rozumne wychowanie, prawne postępowanie, sprawiedliwe dzielenie się z innymi. Dobro to wartość naturalna, zło zostało sztucznie wytworzone na przeciwieństwo dobru, jako siła chcąca zawładnąć światem. Dobro walczy ze złem, ale zło także walczy z dobrem. Aby dobro zwyciężyło zło, człowiek musi się bezustannie poświęcać, aby stać się dobrym musi wiele czynić, czasami bardzo łatwo jest popełnić błąd i zboczyć z właściwie obranej ścieżki. Bycie dobrym, to zawsze odwołanie się do drugiego człowieka, bycie dobrym dla kogoś lub bycie dobrym ze względu na swoje postępowanie. Człowiek moralny przestaje być rzeczą dla drugiego człowieka, a staje się człowiekiem dla siebie i innych.
Zło będące wartością obok dobra jest związane z wszystkim, co pochodzi z zewnątrz świata jakby spoza jego naturalnych granic wyznaczanych przez moralność. Złem może być zła cywilizacja, z która wiąże się demoralizacja oraz zabijanie człowieka poprzez zastępowanie go maszynami i nowinkami oraz cudami techniki. Złem często jest ukryte, znajduje się pod powierzchnią dobra, zakłada na siebie fałszywy płaszcz ochronny i tak potrafi przetrwać długi czas. Dlatego właśnie tak ważne jest, aby umieć odróżnić prawdziwe dobro od zła upozorowanego, pod którym tak naprawdę często kryje się dobro. Ważne, aby umieć rozszyfrować fałsz tego pozornego dobra, aby rozpoznać, kiedy powinniśmy uważać, a kiedy jesteśmy bezpieczni.
Myślę, że każdy z nas tak naprawdę przez całe życie wychowuje się po to, aby dobrym się stawać, gdyż nie ma na świecie dorosłych ludzi, którzy byliby dobru bezwzględnie podporządkowani, nie ma ludzi bez grzechu, którzy nie byliby winni jakiegoś postępowania, dlatego tak ważne jest, aby tę najwyższą wartość, jaką jest oboro szerzyć i chronić przed złem. Zło może być sprytne, jednak dobro może być silniejsze, wtedy tylko, gdy człowiek będzie dobry i odnajdzie w sobie tę właśnie najcenniejszą wartość i będzie w niej wzrastał i w niej żył.