Cechy satyry, sielanki oraz hymnu

CECHY SATYRY

Krytykuje wady, ale nie może być imienna.
Ukazuje świat w tzw. „krzywym zwierciadle” (taki świat, który jest wywrócony do góry nogami, trudno nam go sobie wyobrazić)
Budzi śmiech, kpinę w człowieku
Śmiejemy się z siebie
Może pojawić się w każdym gat. Literackim


SIELANKA

SIELANKA to gat. liryczny. Powstał w starożytności za sprawą: Teokryta i Wergiliusza. Za wzór krainy sielankowej, za krainę doskonałą uważali Italie. Sielanka to inaczej: idylla, bukolika, georgika.
W wersji optymistycznej ukazuje nam życie na wsi
Opisuje rolników, pszczelarzy, rybaków, myśliwych, pasterzy
Bardzo przyjazna atmosfera
Szczęśliwe zakończenie
Akcja często przeniesiona jest na łono natury
W Polsce pierwszym twórcą sielanki był Szymon Szymonowic, za drugiego uchodzi Franciszek Karpiński.


HYMN

Utwór przeznaczony do śpiewania
Pod tekstem pojawiają się nuty
Obecność refrenu i rymów, które powodują melodyjność rytmiczność tekstu.
Adresatem hymnu jest często Bóg, ojczyzna, bądź większa grupa społeczności.
Atmosfera/nastrój są podniosłe, uroczyste, co zobowiązuje nas do odpowiedniej postawy.
Odwołuje się do emocji
Pojawiają się apostrofy
Pojawiają się pytania retoryczne
Są zdania w trybie rozkazującym
Podniosłe słownictwo, które nie miesza się ze słownictwem potocznym, groteskowym i komicznym.