„Podobieństwa i różnice w działaniu i życiu Andrzeja Kmicica i Jacka Soplicy”.

Kreując postać Andrzeja Kmicica Henryk Sienkiewicz nawiązał do postaci Jacka Soplicy z „Pana Tadeusza”. Z typowego zawadiaki i warchoła Kmicic, podobnie jak Soplica, przemienia się w bohatera walczącego o wolność ojczyzny. Podobna jest droga życiowa obu bohaterów - od rezygnacji z życia osobistego, poprzez służbę ojczyźnie , aż do pełnej rehabilitacji.
By wyraźniej dostrzec podobieństwa, warto zaprezentować życiorysy obu bohaterów.
Młody Soplica jest zawadiaką, hula, bierze udział w licznych sejmikach, gdzie ostro się pije, jak i macha szablą. Te niewątpliwe „zalety" młodego szlachcica wykorzystuje przewrotny Horeszka, by manipulować głosami szlachty. Nazywa przy tym Soplicę swym przyjacielem. Lecz, gdy Jacek zakochuje się w Ewie Horeszkównie, okazuje się, że przewrotny ojciec wcale nie życzy sobie takiego zięcia. Zaręczyny zostają zerwane. Wtedy dochodzi do nieszczęśliwego zabójstwa Horeszki. Poczucie winy i piętno zdrajcy jaki przylgnęło do Jacka oraz gorące pragnienie odkupienia swoich win przyczynia się do podjęcia przez Soplicę ważnej decyzji. Staje się on cichym, skromnym człowiekiem przywdziewając szatę mnicha i przybierając imię „Robak”. Teraz jest samotny, tajemniczy, bo walczy o sprawy kraju. Staje się jednym z emisariuszy, przygotowujących powstanie na Litwie. Wskutek jednak nieszczęśliwego zbiegu wypadków Robak zostaje śmiertelnie ranny. Umierając opowiada całą historię swego życia, a wkrótce potem spotyka go zasłużona rehabilitacja.
Andrzej Kmicic, zgodnie z wolą Herakliusza Billewicza przybywa, by objąć w posiadanie Lubicz. Tam spotyka Oleńkę Billewiczównę, pannę „zapisaną mu” niejako w testamencie. Zakochuje się w niej ze wzajemnością. Kiedy jednak podczas jednej z biesiad jego kompania zostaje wycięta, Kmicic w odwecie pali Wołmontowicze. Wtedy musi uciekać przed zemstą. Długo ukrywa się, jednak wraca i porywa ukochaną. Szlachta pod dowództwem Wołodyjowskiego pragnie odbić brankę. Kmicic stacza pojedynek z małym rycerzem, w którym przegrywa odnosząc niebezpieczną ranę. Gdy odzyskuje siły, otrzymuje listy zaciągowe od Radziwiłła i zaczyna organizować chorągiew. Gdy dociera na dwór księcia ten wymusza na nim przysięgę wierności. Związany danym słowem Kmicic stoi biernie, gdy Radziwiłł przechodzi na szwedzką stronę. Wiernie wykonując jego rozkazy. Jednakże udaje mu się wymusić na Radziwille rezygnację z planowanej egzekucji pułkowników. Prawdę o zdradzie księcia odkrywa dopiero w trakcie rozmowy z bratem Janusza- Bogusławem, który jest cynikiem nieukrywającym niczego. Kmicic czuje się oszukany. W rozpaczliwej próbie zemsty usiłuje porwać Bogusława. Ten jednak wymyka się, raniąc go. Odkrycie prawdy o Radziwiłłach staje się dla Andrzeja szokiem i początkiem wewnętrznej przemiany. Kmicic dostrzega swoje błędy, potępia je i pragnie poprawy. Od tej pory pod przybranym nazwiskiem Babinicz stara się zmazać swoje winy. Przypadkiem dowiaduje się o planach szwedzkiej napaści na klasztor na Jasnej Górze. Dlatego też udaje się do Częstochowy. W obronie Jasnej Góry dokonuje wielu wspaniałych wyczynów, ale największym jest wysadzenie ogromnej szwedzkiej kolubryny. Zostaje jednak złapany i trafia w ręce Szwedów. Torturowany jest tam przez Kuklinowskiego, znanego zabijakę i okrutnika.
Z pomocą dawnych znajomych udaje mu się jednak uciec.
Teraz decyduje się wyruszyć na Śląsk w poszukiwaniu Jana Kazimierza. Tam, po rozmowie z królem przedstawia śmiały plan przeprowadzenia króla do Polski. Sam dowodzi jednym z oddziałów, a kiedy spostrzega Szwedów, bez wahania rzuca się i własną piersią zasłania króla - ratując mu życie. Prawie umierający wyjawia swoje prawdziwe nazwisko. Kiedy już w pełni wyleczony pojawia się u boku króla, zostaje mu powierzone dowodzenie czambulikiem tatarskim. Wraz z tym niewielkim oddziałem zajadle walczy z wojskami Bogusława. Następnie walczy w oddziałach pod wodzą Czarnieckiego, w obronie Warszawy. Po jej zdobyciu wyrusza na Litwę, a później do Prus. Kolejne rozkazy rzucają go na Litwę . To tu ratuje życie miecznika i Oleńki. Nie może jednak spotkać się z ukochana , gdyż dostaje kolejny rozkaz wymarszu. Ranny i wyczerpany wraca do Lubicza. Spotkanie z Oleńką zbiega się w czasie z powrotem chorągwi laudańskiej i przywiezieniem listu rehabilitacyjnego od króla.
Znając już dzieje obu bohaterów: Soplicy i Kmicica możemy doszukać się dużych nich dużych podobieństw. Zarówno Kmicic, jak i Soplica wywodzą się ze szlachty. Obu cechuje głęboka i namiętna miłość do kobiety. Obaj służyli w wojsku, obaj też w porywie gniewu popełnili jakąś zbrodnie, której widmo ściga ich przez całe życie. Obu cechuje głęboka chęć poprawy. W związku z tym przybierają fikcyjne nazwiska, by oczyścić się z oskarżeń. Chęć poprawy jest tak silna, że nie wahają się ryzykować własnym życiem, aby ją odzyskać. Obaj wiernie i wytrwale służą krajowi walcząc o jego dobro, w wyniku czego dochodzi do publicznej rehabilitacji i odzyskania dobrego imienia.