Adolf Hitler - biografia.

Adolf Hitler urodził się w dniu 20 kwietnia 1889 r. Stało się to w małym, austriackim miasteczku Braunau nad rzeką Inn, niedaleko granicy niemieckiej. Był synem Aloisa, który trzynaście lat wcześniej zmienił dotychczasowe nazwisko Schlicklgruber na Hitler. Pierwsze małżeństwo Aloisa, zawarte z Anną Glastl, było bezdzietne, po jej śmierci stanął na ślubnym kobiercu z Franciszką Matzelsberger; z tego małżeństwa narodziło się dwoje dzieci: Alois oraz Angela. Po śmierci drugiej żony Alois ożenił się po raz trzeci, z Klarą Plolzl. Miał z nią pięcioro dzieci, z czego troje zmarło i pozostało tylko dwoje Adolf i młodsza o sześć lat Paula. W badaniach rodziny przyszłego dyktatora, prowadzonych, przez Wernera Masera ustalono jej genealogię aż do siedmiu pokoleń i obalono rozpowszechnione sugestie o domniemanym żydowskim pochodzeniu Hitlera.

Jako młodzieniec interesował się sztuką i we wrześniu 1907 r. próbował dostać się na Akademię Sztuk Pięknych w Wiedniu. Jego prace zostały jednak odrzucone, a to niepowodzenie wzmogło niechęć do stolicy państwa cesarskiego, dlatego też w maju 1913 r. dwudziestoczteroletni Adolf opuszcza Wiedeń i udaje się do Monachium.

W czasie pierwszej wojny światowej jako szeregowiec, awansowany później do stopnia gafreitera, pełnił służbę łącznika. Wśród towarzyszy broni uważany był za wyróżniającego się, na każdym kroku manifestującego swój patriotyzm. W grudniu 1914 roku odznaczony został Krzyżem Żelaznym II klasy, a w sierpniu 1918 r. Krzyżem Żelaznym I klasy.

Po wojnie wrócił do Monachium, gdzie wstąpił do Niemieckiej Partii Robotników, niewielkiego wówczas ugrupowania lewicowego. Dzięki swoim zdolnościom i cechom przywódczym szybko stał się jej liderem, zmieniając stopniowo jej profil z lewicowego na prawicowy. W 1923 roku przekształcił ją w NSDAP (Nazional-Socialistische Deutsche Arbeiterspartei) - Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partię Robotniczą, której symbolem stała się swastyka. W tym samym roku, 8 listopada w stolicy Bawarii, Hitler próbował przeprowadzić przewrót państwowy, zwany puczem monachijskim, który się nie powiódł. Organizatorzy zostali osądzeni, ale wyroki nie były zbyt surowe. Przyszłego kanclerza skazano na 5 lat więzienia, lecz zwolniono już w grudniu 1924 r. Podczas odsiadywania wyroku zajął się pisaniem swej książki, "Mein Kampf", składającej się z dwóch tomów i opisującej poglądy, a także fragmenty z życia autora.

Pucz mimo swego niepowodzenia przyniósł Hitlerowi sporą popularność, toteż szybko mógł on powrócić do życia politycznego. Prowadzone spotkania z ludnością m.in. Monachium i Hamburga, na których jasno umiał wyłożyć wizje przyszłego państwa oraz charyzmatyczne i energiczne wystąpienia dały mu ogromne poparcie. Już w 1932 roku partia Hitlera miała najwięcej reprezentantów w Reichstagu (niemieckim parlamencie), lecz nie dysponowała większością głosów, jednak, gdy w 1933 roku partia konserwatystów uległa rozłamowi, kanclerz Franz von Papen zaproponował nazistom utworzenie koalicji. W ten sposób Hitler został kanclerzem Niemiec. Miało to miejsce 30 stycznia 1933 roku. Jako najwyższy urzędnik państwa umiał się wykazać stanowczością i trafnymi decyzjami, które postawiły jego państwo na drodze do mocarstwowości. Po pożarze Reichstagu zdelegalizował Komunistyczną Partię Niemiec, uzyskując władzę dyktatorską i stając się Fuhrerem wodzem - III Rzeszy.

Najważniejszymi decyzjami nowej głowy państwa były: remilitaryzacja oraz przywrócenie poboru do wojska. Gdy prestiż Niemiec podniósł się znacząco, dokonał on aneksji Austrii i zgłosił pretensje do terenów czeskich w Sudetach, które na konferencji w Monachium zostały Niemcom przyznane, stawiając Czechosłowację praktycznie całkowicie bezbronną. Następnym państwem, wobec którego Hitler wysuwał żądania, była Polska, która jednak nie poszła na żadne ustępstwa wobec III Rzeszy, co zaowocowało 1 września 1939 r. wybuchem wojny niemiecko-polskiej, którą Polska szybko przegrała.

Kolejne sukcesy armie hitlerowskie osiągnęły na zachodzie, zajmując niemal wszystkie państwa (prócz Szwajcarii, Hiszpanii, Portugalii). Decyzje Hitlera z lat 1939-1943 przynosiły coraz większe sukcesy, jedynym nieugiętym państwem pozostawała tylko Wielka Brytania. Jak na razie Hitler okazywał się nieomylny, dopiero i tylko jedna decyzja miała ogromny wpływ na załamanie się niemieckiej szarży, a mianowicie wstrzymanie ataku na Moskwę, dzięki czemu Rosjanie zmobilizowali siły do kontrofensywy, która przyniosła im znaczące sukcesy, a w końcu nic innego jak pokonanie Rzeszy.

Nie można jednak winą za klęskę Niemiec obarczać samego Hitlera. Jako człowiek sprytny, stanowczy i niesamowicie inteligentny, stanowił fenomen na skalę całego świata, jeden z największych, jeżeli nie największy w dziejach historii. To, że Rzesza się załamała należy przypisać raczej dygnitarzom, generałom i tzw. palatynom Hitlera, którzy wciąż walczyli o większe wpływy i nawzajem się atakowali. Poza tym trzeba wspomnieć o licznych spiskowcach, którzy nie umieli dochować wierności i zaufania Fhurerowi. Ich działalność, a przede wszystkim zamachy na życie wodza (najważniejszy z lipca 1944 r.), z pewnością nie pomagały państwu.

Adolf Hitler popełnił samobójstwo 30 kwietnia 1945 r., strzelając sobie w skroń i zażywając truciznę jednocześnie, w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy. Wcześniej zawarł związek małżeński z Ewą Braun, długoletnią towarzyszką życia. Po wojnie wiele spekulowano na temat losów zwłok Hitlera. Przypuszczano m.in., że spopielone szczątki Artur Axmann (jedna z osób przebywających w bunkrze aż do końca) zabrał i ukrył w nieznanym miejscu jako relikwię nazistów. Oficjalna wersja głosi, że ciało Fuhrera, lub raczej jego resztki znajdują się w posiadaniu Rosjan.