"Bitwa jest cudowna i wielka...".

„Bitwa jest cudowna i wielka...” - te słowa można było usłyszeć od prawie każdego średniowiecznego rycerza. Czy słowa te były prawdą, czy jedynie przymusem, z którym każdy rycerz musiał się zgodzić? Tego pewnie nie dowiemy się nigdy.

Wszelkie bitwy, czy to w czasach starożytnych, średniowiecznych, czy nowożytnych pociągały za sobą mnóstwo ofiar. Rycerze musieli walczyć za swojego króla i ojczyznę. Dla każdego, który przeżył i zwyciężył, bitwa rzeczywiście musiała być czymś cudownym, czymś czym można pochwalić się wśród zwyczajnego pospólstwa, czymś co będzie wyróżniać spośród innych. Ci, którzy brali udział w walce uważali siebie i byli traktowani przez innych „za lepszych”. Ale najdziwniejsze jest to, że ludzie, którzy z trudem uchowali życie, a ich armia przegrała, również twierdzili, że udział w bitwie jest cudownym uczuciem i z chęcią powróciliby na pole walki. Ich żywiołem była wojna. Nie brali pod uwagę, że mogą zginąć, lub zostać okaleczeni. Każdy prawdziwy rycerz, wolał zginąć, niż zhańbić się ucieczką lub dostać się do niewoli przeciwnika. Nawet w obliczu śmierci, woj uważał bitwę za niezrównane przeżycie, które z każdego chłopca, potrafi przemienić w mężczyznę. Walczył, by dostać się do nieba. Dla nich grzechem nie było zabicie przeciwnika, lecz hańba i przegrana.

Wzorowy bojownik, takim jakim był Roland nie załamywał się, na polu walki, nawet jeśli sytuacja wydawała się beznadziejna. Jego obowiązkiem było walczyć do zwycięstwa lub do śmierci i dawać dobry przykład swoim towarzyszom broni. Był gotowy na poświęcenie, nie bał się śmierci, bądź nie chciał się do tego przyznać. Dla niego i dla podobnych mu rycerzy wojna była środkiem by zdobyć sławę i rozgłos. Do takiego życia zostali przygotowani, do krwawego boju. Innego nie znali i nie chcieli znać.

Może więc dla średniowiecznych wojowników bitwy były rzeczywiście czymś wspaniałym. Większość z nich naprawdę tak uważała, ale wśród nich na pewno byli tacy, którzy zostali zmuszeni do noszenia miecza i udziału w bitwach, ale nie przyznawali się do tego, by nie okryć się hańbą.