Julian Tuwim

„Życie ?”
Poeta przezywa radość życia. Przedstawia klimat radości. Wyraża euforie. Krew określa życie. Szczęściem dla poety jest płynąca w żyłach krew. Analizuje on swoje stany emocjonalne. Przedstawia afirmacje życia. Szczęściem dla poety jest fakt że żyje i oddycha.

„Do krytyków”
Kpi poeta z krytyków, opowiada o tym co mu sprawia radość. Mają na niego wpływ pory roku, z których się cieszy. Opisuje codzienne czynności . Jeździ tramwajem i obserwuje ludzi sprawia mu to taką radość że poświęca tej czynności wiersz. Opisuje on co widzi . Jest on zainteresowany codziennym życiem mieszkańców. Nie mówi on o sprawach podniosłych, związanych z procesem twórczym, nie formułuje żadnego programu poetyckiego, ale entuzjastycznie wyraża radość. Ukazuje piękno przyrody. Wszystko jest dla niego radosne. Zachwyca się faktem że żyje.

„Mieszkańcy”
Tuwim kochał rymy. Używa wulgaryzmów językowych. Bohaterowie tego wiersza są mieszczanie. Ponadto podkreśla słowo straszne ukazuje ich miejsce zamieszkania. Krytykuje ich za sposób życia, zakłamanie, brak szeroki poglądów, ograniczone prądy umysłowe. Nazywa ich życie „ciemnym konaniem”. Uważa ze cały czas marudzą, bełkoczą, nie umieją się cieszyć z tego co mają. Są ograniczeni umysłowo. Są odizolowani od innych. Występuje tutaj atak na ich bezmyślność. W domu są całkowicie inni niż na zewnątrz ( ładnie ubrani)
Ich życie, sposób myślenia poeta określa jako „ brednie potworna”. Występują satyryczne i ironiczne sceny. Są bardzo skąpi ( po powrocie do domu sprawdzają czy dom czasem nie został okradziony) Na koniec modlą się jednak bez uczucia, często przy niej zasypiając.

„Do prostego człowieka”
Utwór ten skierowany jest do prostego ludu. Jest to utwór zaangażowany. Poeta przeciwstawia się wojnie imperialistycznej, gdyż uważa że szlachta się przez to bogaci, a zwykły człowiek zostaje bez niczego. Podmiot liryczny przeciwstawi się takiej wojnie, której celem jest agresja lub pomnażanie majątków rządzących. Występują brutalizmy językowe.
Poeta nawołuje do zaprzestania wojny toczącej się w imię pieniądza. Tuwim wzywa do buntu przeciwko burżuazji. Używa okrutnego języka, ażeby omamić prostego człowieka, którego nazywa „bliźnim” o burżuazji natomiast mówi „tłuste szuje” Tekst jest bardzo zaangażowany. Nie zwraca się poeta tylko do burżuazji ale również do państwa burżuazyjnego. Apeluje do prostych ludzi by nie ulegli propagandzie i by nie pozwolili się wykorzystać.