Zamek w Baranowie Sandomiersim

Jest to renesansowa, murowana rezydencja wraz z umocnieniami bastionowymi (pozostałości dwóch bastionów), zwana niegdyś „drugim Wawelem”, położona na północny zachód od miasta, na nizinie dolnej Wisły. Ufundowana prawdopodobnie przez wielkopolską rodzinę Leszczyńskich, która w 1579 pojawiła się w Baranowie Sandomierskim. Według badaczy obecny kształt, prawdopodobnie zgodny z projektem Santi Gucciego, zamek otrzymał w latach 1591-1606. W 1677 zamek został odkupiony przez Lubomirskich. Nowi właściciele zlecili przebudowę skrzydła zachodniego (według projektu Tylmana z Gameren, 1695).
Zamek zbudowany jest na planie prostokąta (stosunek długości jego boków wynosi 1:2), na rogach posiada cztery cylindryczne baszty, a na osi frontu – wieżę, w której znajduje się wejście na wewnętrzny dziedziniec. Dziedziniec ten, położony na poziomie piętra, otaczają trzy skrzydła mieszkalne oraz parawanowa ściana zwieńczona attyką. Dwie ściany mieszkalne oraz ścianę parawanową zdobią krużganki, w których znajduje się 10 bogato zdobionych portali. Jako ostatni element zbudowano od strony dziedzińca paradne schody zewnętrzne wraz z loggią. Z umocnień zachowały się dwa bastiony na zachód od zamku, a także strzelnice w wieży wejściowej. Dolne strzelnice, w przyziemiu poniżej dziedzińca, były najważniejszymi miejscami do obrony zamku. We wnętrzach zamku zachowały się manierystyczne portale i kominki, dekoracje stiukowe (wykonane przez Jana Chrzciciela Falconiego, ok. 1640), w Sali Tronowej kartusz ze sceną mitologiczną. Zamek konserwowano w 1965, pracami kierował Alfred Majewski. Obecnie mieści się w nim muzeum i reprezentacyjne pomieszczenia kombinatu siarkowego w Machowie.