Alkoholizm

Alkoholizm – nałóg wynikający z nadużywania alkoholu. W rozwoju alkoholizmu wyróżnia się następujące fazy:

1. symptomatyczną, w której wzrasta stopniowo ilość alkoholu, jaka musi być spożyta dla uzyskania efektu odprężenia;
2. zwiastunową, kiedy pojawiają się coraz częściej nieprzewidywalne przez pijącego stany ostrego upojenia alkoholowego stanowiące wyraz utraty samokontroli;
3. krytyczną, w której stany ostrego upojenia alkoholowego są rezultatem każdorazowego podejmowania picia;
4. chroniczną, kiedy zdobywanie i picie alkoholu staje się jedyną potrzebą alkoholika, u którego obserwuje się objawy psychodegradacji alkoholowej;

Alkoholizmem nałogowym nazywa się fazę zwiastunową i krytyczną, a alkoholizmem przewlekłym – fazę chroniczną. Przyczyny alkoholizmu mają charakter fizjologiczny, psychologiczny i społeczny. Przyczyny fizjologiczne to niektóre indywidualne właściwości metaboliczne organizmu, które mogą sprzyjać wywołaniu przez alkohol silniejszych efektów psychologicznych ułatwiając w ten sposób rozwój nałogu. Przyczyny psychologiczne dają się sprowadzić do zaburzeń osobowości, cechującej się wysokim poziomem lęku, występowaniem intensywnych konfliktów emocjonalnych, które mogą być pozornie łagodzone alkoholem. Przyczyny społeczne są związane bądź z wpływem środowiska rodzinnego na kształtowanie się osobowości, bądź też stymulacją społeczną, na którą eksponowany jest człowiek używający alkoholu. Obraz kliniczny alkoholizmu związany jest z bezpośrednimi konsekwencjami nadużywania alkoholu, rodzajem zaburzeń osobowości występujących przed rozwinięciem się nałogu i z różnego rodzaju toksycznymi wpływami alkoholu na organizm człowieka. Alkoholik podporządkowuje życie w coraz większym stopniu konieczności zdobywania środków na zakup, a w konsekwencji zmuszony jest do ograniczenia możliwości życiowych swojej własnej rodziny. Coraz częściej występujące i coraz dłuższe stany ostrego upojenia utrudniają mu także pracę zawodową, tak więc jego sytuacja w rodzinie i w pracy staje się coraz trudniejsza, narastają konflikty. Poczucie winy ulega stopniowo zagłuszeniu, a czasem przeciwnie, alkoholik w coraz większym stopniu znajduje psychologiczne uzasadnienie swojego nałogu w sytuacji rodzinnej i zawodowej. Obraz kliniczny uzupełniają toksyczne uszkodzenia alkoholowe, najczęściej wątroby i mózgu. Zmiany w wątrobie prowadzą do marskości tego narządu, natomiast zmiany w mózgu do encefalopatii. Zmiany w mózgu zbierają się w czasie z osiągnięciem fazy alkoholizmu przewlekłego i cechują się występowaniem psychoz alkoholowych.
Leczenie: alkoholizm wymaga przeciwdziałania nałogowi, jego konsekwencjom, a także powinno uwzględniać przedchorobowe zaburzenia osobowości. Służą tym celom różne psychokorekcyjne metody bądź farmakologiczne. Jeśli uda się uzyskać pewne sukcesy w opanowaniu nałogu, efekty te można utrwalić przez włączenie alkoholika do Klubu A.A.