Czy można ustalić granice ludzkiego poświęcenia?

Czy można ustalić granice ludzkiego poświęcenia? Sądzę,że tak, aby uzasadnić tę odpowiedź pozwolę sobie przywołać kilka przykładów z literatury oraz z życia. Pierwszym będzie „Próba Abrahama”. W tej przypowieści bóg postanowił wystawić Abrahama na próbę. Kazał mu wziąć jego syna Izaaka, iść do Morii i złożyć go ofierze. Abraham nie sprzeciwił się temu. Następnego dnia narąbał drzewa do spalenia ofiary, wziął syna i udał się w kierunku miasta Morii. Gdy już tam dotarli Abraham zbudował ołtarz z drewna, położył na nim syna wziął nóż, a gdy chciał dokończyć dzieła pojawił się anioł i powstrzymał go. Oznajmił mu również ,że za to, że nawet swojego syna poświęciłby dla Boga zostanie wynagrodzony.

Następnym przykładem będzie Antygona bohaterka dramatu Sofoklesa. Antygona jest młodą, piękną, bardzo odważną dziewczyną. Stanowczo sprzeciwia się dyktaturze Kreona, jest nieugięta w dążeniu do osiągnięcia zamierzonego celu, w swoim życiu kieruje się sercem, postępuje zgodnie ze swoim sumieniem i stara się wszelkimi sposobami zapewnić bratu godny pochówek. Prosząc siostrę o pomoc spotyka się z odmową, nie zniechęca się tym i jest gotowa na największe poświęcenie, nawet na utratę życia, do końca jest przekonana, że postępuje dobrze. Antygona niestety zostaje stracona.

Kolejnym przykładem jest Doktor Judym z powieści Stefana Żeromskiego, bohater epoki Młodej Polski, który również wybrał własną drogę życiową. Poświęcił swoje życie ubogim, starał się im pomóc w miarę swoich możliwości i próbował przekonać innych o słuszności swojego postępowania. Pomimo wielu porażek, jakich doświadczał w swoim życiu nie poddał się stawiając na najwyższym stopniu dobro najuboższych i potrzebujących zrezygnował tym samym z własnego szczęścia, odrzucił pomoc i miłość Joasi Podborskiej. Postanowił żyć w samotności, aby nikt i nic nie mogło mu przeszkodzić w realizacji swoich zamierzeń.

Ostatnią przykładem,który chciałem przedstawić jest współczesny przykład Matki Teresy z Kalkuty. Całe swoje życie poświęciła ludziom chorym, samotnym, cierpiącym, ofiarowała im wszystko co miała, jej dobytek stanowiło kilka książek. Opiekowała się trędowatymi, musiała znosić czasem odrażające widoki schorowanego ludzkiego ciała, gdy otrzymała w darze samochód sprzedała go by mieć środki na finansowanie swojej działalności charytatywnej, mimo podeszłego wieku do końca swoich dni starała się jak mogła wspierać i przynosić ulgę w cierpieniu potrzebującym.

Te przykłady oddają w pełni moją odpowiedź. Życie ludzkie jest najcenniejsze i chyba nie ma i nie będzie większego poświęceni niż oddanie go,lub poświecenia dla osób potrzebujących.