Czy ludzie początku XXI wieku maja prawo do dumy?

Czy ludzie początku XXI wieku mają prawo do dumy, czy też powinni dokonać gorzkiego rozrachunku z przeszłością i teraźniejszością?

Prawo do dumy może mieć człowiek wierny sobie. Ktoś, kto nie wstydzi się tego kim jest, w co wierzy, swoich wartości. Osoba taka wie, że to czego dokonała jest słuszne, dobre. Prawo do dumy może nieć żołnierz, który walczył w obronie ojczyzny, ale nie morderca. Obydwaj dokonali tego samego, ale ich ocena uwarunkowana jest przez wartości które wyznają. Dla kanibala z wysp tropikalnych zjedzenie człowieka nie jest czymś osobliwym. Natomiast dla mieszkańca Indii zabicie krowy równałoby się z popełnieniem najcięższego z grzechów. To zasady moralne kształtują poczucie sprawiedliwości i słuszności naszych poczynań. Gdy postępujemy zgodnie z nimi mamy prawo do dumy.

Umysły ludzi XXI wieku opanowane przez mas-media i kult pieniądza mają niełatwe zadanie dostrzeżenia prawdziwych wartości. Nie tak prosto w dzisiejszych czasach odkryć co jest czarne, a co białe gdy świat mieni się w odcieniach szarości

„człowiek człowiekowi wilkiem jest”

Poczucie dumy może być postrzegane tylko jako idealistyczna mrzonka. Jednak inną wartością znaną współczesnemu człowiekowi jest informacja. Szczególnie przydatną umiejętnością jest jej właściwa analiza. Ogólnie rzecz biorąc filozofia, historia są zbiorami informacji o dziejach ludzkości, jej poczynaniach. To dzięki nim możemy budować swoje wartości, rzetelnie patrzeć na otaczającą nas rzeczywistość, spoglądać w przeszłość i wyciągać wnioski na przyszłość. Postępując zgodnie z tą zasadą można osiągnąć wiele i być z tego dumnym. W dzisiejszych czasach czasem trudno myśleć o dumie widząc okrucieństwa naszego świata. Człowiek początku XXI wieku bez wątpienia ma prawo dumy, musi jednak na to solidnie pracować.

Pozostaje wszakże kwestia „gorzkiego rozrachunku z przeszłością i teraźniejszością”. Spoglądając w przeszłość zauważyć można wielkie wojny, pochłaniające miliony ofiar, bezustanną walkę o władzę i pieniądze. Rozrachunek wcale jednak nie musi być gorzki. To co rzuca się w oczy najbardziej w naszych dziejach to postęp. Nieustanne odkrycia w dziedzinie medycyny, fizyki, techniki, a ostatnio genetyki. Również nauki humanistyczne ciągle pozostają w rozkwicie. Międzynarodowe organizacje walczą o godność i prawa człowieka. Obalane są kolejne bastiony tyranii i terroru. Człowiek zyskuje coraz więcej praw i wolności, a także możliwości rozwoju. Coraz skuteczniej walczymy z chorobami, żyjemy dłużej, mamy coraz szersze poglądy na ludzi i świat.

„nic co ludzkie nie jest mi obce”

Pośród beznadziejnej szarości pojawia się coraz więcej źródeł oświecenia. Niewątpliwie wiele jest jeszcze do zrobienia, ale to co zostało osiągnięte, to czego jesteśmy światkami- początku XXI wieku- powinno dać człowiekowi wiele powodów do dumy.

Jan Kochanowski – oryginalny poeta epoki renesansu?

Renesans był okresem rozwoju myśli literackiej w kierunku humanizmu. Był to również okres powrotu do źródeł- literatury greckiej i rzymskiej. Większą wagę niż w średniowieczu przywiązywano do natury i problemów człowieka.
Jan Kochanowski- mistrz polskiego renesansu- w swych dziełach odzwierciedlał nastrój tej epoki. Łączył on w swoich utworach ogólne zagadnienia renesansu z tematem bliskimi Polakom i jemu samemu. To zdecydowało o jego sukcesie. Jednak w odniesieniu do innych pisarzy tamtej epoki nie był on artystą oryginalnym. Ogół problemów poruszanych w dziełach renesansu był właściwy większości poetów tamtego okresu. Niewątpliwie Kochanowski walnie przyczynił się do rozwoju polskiej literatury, lecz w owym czasie zjawisko takie było często spotykane w wielu krajach.
Wielkość Kochanowskiego nie polega na tym co robił, lecz na tym czego dokonał. Nie był wyjątkowym, oryginalnym artysta renesansu lecz człowiekiem, który tchnął myśl humanizmu do literatury Polski.