Faszyzm we Włoszech

Jest rok 1919, Włochy. Gospodarce włoskiej brakuje stabilizacji, w zatrważającym tempie rośnie inflacja. Następuje gwałtowna radykalizacja nastrojów obywateli, mnożą się strajki i protesty. Wśród robotników rosną wpływy Włoskiej Partii Socjalistycznej oraz innych grup lewicowych. Zdemobilizowani żołnierze, kadra oficerska jest bezrobotna. Rozgoryczeni wojskowi angażują się w działalność grup nacjonalistycznych.

Strach przed rewolucją komunistyczną, głód, bezrobocie oraz katastrofalny stan gospodarki prowadzą do powstania nowego ruchu politycznego - faszyzmu.

Ruch ten zapewnił sobie zwolenników dzięki demagogicznym hasłom, mówiących o jedności i wspólnocie interesów w ramach rozwijania gospodarki i dobrobytu w państwie i narodzie. Za sposób dotarcia do obywateli faszyści wyznaczali masowe akcje propagandowe. Produkowali całe masy pisemek, ulotek lub nawet książek, które miały w naukowy sposób wyjaśniać prawdomówność głoszonych teorii.

Faszyści organizowali i umacniali struktury partyjne, tworzyli bojówki paramilitarne które miały być później wykorzystane do wprowadzenia terroru w państwie. Walka będąc nieodłącznym aspektem tego ustroju miała nie tylko praktyczne zadania (poszerzanie granic, zdobywanie zasobów mineralnych i siły roboczej) ale również cele edukacyjne. We Włoszech było to odwoływanie się do tradycji Imperium Rzymskiego. Głównym celem ideologii faszystowskiej było stworzenie jednolitego monumentu państwowego z silnym aparatem wewnętrznym i zewnętrznym - w postaci armii. Całe społeczeństwo miało stanowić jedność moralną, kulturalną i polityczną. Nie tolerowano opozycji ani krytyki. Dobro państwa było dobrem partii i dobrem całego narodu. Doskonałe państwo było oczywiście rządzone przez elitę.

Faszyzm włoski nieodparcie kojarzy się z Benito Mussolini, który jako były socjalista, został zafascynowany ideami faszystowskimi państwie włoskim przejął on funkcje ustawodawcze i wykonawcze - łączył różnorakie stanowiska znane z państw demokratycznych: prezydenta, premiera, zwierzchnika sił zbrojnych oraz głównodowodzącego.
23 marca 1919 r. Mussolini powołuje w Mediolanie organizacje, która zrzeszała zdemobilizowanych żołnierzy i ludzi niezadowolonych z sytuacji panującej w kraju. Program tej organizacji zawierał bardzo radykalne zadania społeczne, silne postanowienia patriotyczne, zmieniające się wręcz w nacjonalistyczne postulaty o potrzebie ponownego rozpatrzenia roszczeń terytorialnych Włoch. Pomimo takiego programu Mussolini nie uzyskał poparcia społecznego i w wyborach parlamentarnych nie dostał ani jednego mandatu. Jednakże sytuacja w kraju zaczęła sprzyjać Benito. Kraj pod rządami Francesco Nitti'ego pogrążał się w nieładzie, anarchii, masowych strajkach i wystąpieniach ludności przeciwko rządowi.

Faszyści wykorzystując ten okres przeprowadzali liczne akcje zbrojne skierowane głównie przeciwko komunistom stojącym na drodze do władzy. Na kongresie, który odbył się w Rzymie w listopadzie 1921 r., faszyści przedstawili się jako Narodowa Partia Faszystowska. Już wtedy Mussolini nie kryl, ze chce objąć władze bez względu na to czy zgodzi się na to ówczesny rząd czy nie. Rok później, 24 X, na kolejnym kongresie, Mussolini wydaje rozkaz "marszu na Rzym", który zostaje wypełniony 28 tego samego miesiąca kiedy to uzbrojone oddziały faszystów w czarnych koszulach skierowały się do stolicy Włoch.

W wyniku takiej sytuacji król, pomimo rad ministrów składa na barki Mussoliniego zadanie sformowania rządu.

W roku 1924 po kolejnych wyborach faszyści zdobywają przewagę i już pod koniec lat 20 przejmują całkowita władze w państwie.

Jak widać faszyzm to wielkie zło, które zrodziło się w chorych umysłach. Ogarnęło w przeszłości Europę i sprowadziło na ludzkość straszne tortury, ból, nieszczęście i cierpienie. Nie powinno to nigdy mięć miejsca i oby się nie powtórzyło bo wtedy na pewno świat znów pogrąży się w anarchii, nienawiści i amoku zabijania się ludzi nawzajem.