Jankiel i Mendel - co myśleli o Polsce i Polakch.

Od najdawniejszych czasów w ludziach tkwiła nie chęć do Żydów. Przejawy uciskania tego narodu możemy zauważyć już w Biblii. Ludzie przestali interesować się zwykłym temperamentem czy osobowością innego człowieka, kiedy tylko dowiadywali się, że jest on Żydem. Naród ten powinien być Polakom szczególnie bliski, bo zarówno my jaki on zawsze byliśmy uciskani. Przez długi czas nie mieliśmy swoich ojczyzn. Przez wieki, bo już od średniowiecza, naród żydowski mieszkał z nami w naszym kraju, a my Polacy nie potrafimy się do tego przyzwyczaić i w pełni zaakceptować naszych gości. Byli to ludzie wykształceni, bardzo inteligentni, posiadający wielkie serce dla Polski. Przykładami takich wspaniałych ludzi są chociażby Jankiel i Mendel.

Obaj są patriotami, ale wcale nie wobec państwa żydowskiego tylko wobec Polski. Czują się z naszą ojczyzną związani. Tu się urodzili, tu pracowali, mieszkali, żyli i tu chcieli umrzeć. Byli powszechnie znani i szanowani wśród ich polskich sąsiadów. Znali doskonale ich zwyczaje.
Jankiel był doskonałym muzykiem, grał na cymbałach. Znał wiele patriotycznych melodii. Na weselu Zosi i Tadeusza grał „Poloneza”. Razem z księdzem Robakiem, stary Żyd radził o powstaniu, sam był emisariuszem. Czuł, że jest integralna częścią całego społeczeństwa, dlatego często łagodził spory hrabiów z Soplicami. A. Mickiewicz napisał o nim „Stary Żyd ojczyznę jak prawdziwy Polak kochał” , to właśnie Polska, a nie Palestyna czy Izrael, była dla niego najważniejsza. Owszem miał inne obyczaje religijne, ale czy to powód, by zabraniać mu być Polakiem. Oczywiście, że nie! Jankiel swoją postawą udowodnił, że w pełni zasługuje na miano prawdziwego Polaka.
Mendel mieszkał sześćdziesiąt siedem lat w Warszawie, znał każdy skrawek swojej ulicy. Był szanowany, ciężko pracował, modlił się i dobrze wychowywał wnuka Jakuba. Niczym się nie różnił od rdzennych Polaków. Czuł się równy wszystkim swoim sąsiadom. Brał udział w powstaniu, tka samo ubolewał nad jego upadkiem, tak samo chciał, by ono odniosło sukces. Nie uważał się za pasożyta, nic nie ukradł, nie robił podejrzanych interesów. Swoją ciężką pracą zarabiał na swoje utrzymanie. Nie stanowił dla społeczeństwa ciężaru, żył spokojnie. Był dumny z tego, że jest Żydem dla niego nieważne było pochodzenie, a życiowa postawa.
Po ataku, kiedy pijani ludzie z szynku napadli na jego dom „umarło w nim serce do tego miasta”. Przecież powiedzenia zegarmistrza były irracjonalne! „Żyd to Żyd” , „bić Żydów”. Mendel wierzył, że to nie ludzie mówią tylko wódka i szynk. Stary introligator ufał Polakom darzył ich szacunkiem, ale wszystko popsuliśmy.

Polacy i Żydzi żyli razem od wieków. Już w średniowieczu za króla Kazimierza Wielkiego naród żydowski znalazł na ziemiach polskich schronienie i był powszechnie szanowany. Podczas represji religijnych na skutek reformacji to Polska była jednym z najbardziej tolerancyjnych religijnie krajów Europy. Społeczność Żydowska w Polsce była bardzo liczna. Na skutek II Wojny Światowej populacja Żydów znacznie się zmniejszyła. Według przeprowadzonego parę lat temu spisu powszechnego, w Polsce mieszka tylko 1600 Żydów, ale czy jest to liczba prawdziwa, tego nie wiemy, bo sami jesteśmy sobie winni. Do dziś żyje wielu Polaków, którzy są antysemitami i do dziś prześladują oni Żydów, więc wyznawcy Judaizmu pozostają w ukryciu i żyją w strachu.
Wchodzimy do Unii Europejskiej chcemy integrować się z innymi narodami, a przez wieki nie potrafiliśmy zaakceptować tego jednego żydowskiego. Co z nas za ludzie, skoro nie potrafimy docenić ludzi, którzy tak samo jak my kochali naszą ojczyznę i zabiegali o jej dobro?