"Człowiek jest stworzony, aby przekraczać siebie" E. Maunier i "Miłość jest aktywną siłą w człowieku, siłą, która przebija się przez mury oddzielające człowieka od jego bliźnich" E. Fromm - motto rozważań na temat wybranych fragmentów b

Biblia jest jedynym w swoim rodzaju dziełem, które opisuje dzieje człowieka oraz powstanie świata. Symbolizuje walkę dobra ze złem, jest przewodnikiem po ludzkich wartościach moralnych. Przedstawiona jest jako zbiór ksiąg dwóch religii - judaizmu i chrześcijaństwa. Jej niesamowita siła przekazu sprawiła, że treści w niej zawarte są ponadczasowe, nieporównywalne z jakimkolwiek innym dziełem. Tworzona przez kilkanaście wieków, spisywana przez wielu autorów, stała się popularnym na cały świat źródłem odpowiedzi na egzystencjalne pytania człowieka żyjącego na przełomie wieków, aż do współczesności. Treści Biblii nie można określić jednym gatunkiem literackim. Zawiera pewną hierarchię wartości, kodeks moralny, który został zebrany w postaci dziesięciu przykazań - Dekalogu. Przykazania Boże są podstawą Pisma Świętego, ich treść uczy i wskazuje, jak należy postępować w życiu codziennym. Niesie uniwersalne wartości duchowe takie jak: miłość, moralność, uczciwość, harmonię, miłosierdzie, nadzieję. Dlatego też treścią biblijną można przekazać i wytłumaczyć wszystko to, co umysł ludzki może stworzyć w postaci przypuszczeń, wątpliwości i rodzących się myśli.

Treść sentencji E.Fromma i E.Mauniera można odnieść do wielu ksiąg biblijnych, gdzie łatwiej zrozumieć jest ich sens. Myśl przewodnia E.Fromma "Miłość jest aktywną siłą w człowieku..." udowadnia, jaką wielką moc mają ludzkie uczucia. Potrafią one zniszczyć każdą przeszkodę oddzielającą drogę do szczęścia. Taką wędrówkę opisuje przypowieść o synu marnotrawnym według Ewangelii św.Łukasza(15,11-32). Jest to historia o ojcu i dwóch jego synach, których obdarował majątkiem. Jeden z nich poszedł w świat i roztrwonił pieniądze, jednak, gdy dotknął go głód, wrócił skruszony do ojca. Ojciec powitał go wzruszony i szczęśliwy, gdyż jego syn powrócił i przyznał się do grzechu. Miłość ojca do syna marnotrawnego była siłą, która przebiła dawne urazy i żale, zapoczątkowując szczęśliwą odmianę pomiędzy dwojgiem ludzi. Dzięki temu, że grzesznik przyznał się do swej winy, została mu dana szansa od Boga, by powtórnie cieszył się życiem wśród najbliższych. Rozsądek
i miłosierdzie, które wykazał jego ojciec, jest dla wielu współczesnych ludzi wzorem do naśladowania. Podobne wartości w tej przypowieści niesie sentencja drugiego filozofa E.Mauniera : "Człowiek jest stworzony, aby przekraczać siebie". Ojciec syna marnotrawnego przewyższył swoim zachowaniem innych, gdyż niewielu ludzi postąpiłoby podobnie w tej sytuacji. Nawet drugi syn był zdziwiony zachowaniem ojca, lecz ten wytłumaczył mu, że odzyskał syna, którego uważał za martwego i jest to wystarczający powód do radowania się. Psalm 133 wychwala takie postępowanie, pokazuje, że braterstwo z bliźnim jest cenne i należy o nie dbać, by konflikty nie zniszczyły harmonii i szczęścia,
"...tam bowiem Pan zsyła błogosławieństwo i życie wieczne". Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie(Łk 10,29-37)również można powiązać z sentencją Mauniera. Tutaj ukazany jest przykład litości do bliźniego od osoby, od której nikt by się tego nie spodziewał. Samarytan bowiem uważano za lud barbarzyński, który w walce wykazywał się wielką brutalnością i okrucieństwem. Jak się okazuje te pogłoski były niesłuszne. Widząc napadniętego wędrowca, nie pomógł mu ani kapłan, ani lewita, kórzy to reprezentowali posługę religijną. Dopiero "barbarzyńca" Samarytanin zajął się rannym i nawet opłacił jego miejsce w gospodzie. W Biblii jest zawartych wiele tekstów dotyczących czynów ludzi ponad ich siły w imię Boga i jego przykazań.

"Jezus, będąc w synagodze razem ze swymi uczniami, zauważył bogaczy wrzucających dary do skarbnicy oraz ubogą wdowę, która wrzuciła zaledwie dwa grosze. Jezus w ten czas oznajmił uczniom, że wdowa rzuciła więcej niż inni, gdyż te dwa grosze to były pieniądze na jej całe, dzisiejsze utrzymanie i to ona dała największą ofiarę"(Łk 21,1-4). Ludzie czasem potrafią wyrzec się czegoś dla dobra innych, bardziej potrzebujących, pomimo że sami nie opływają w luksusie. Mentalność ludzka tak już jest skonstruowana. Gdy widzimy kogoś w potrzebie, zastanawiamy się jak mu pomóc, bez względu na wielkość naszych wyrzeczeń z tego powodu. Najczęściej nie zwracamy uwagi, czy osoba,
której pomagamy, jest dobra czy zła, czy jest naszym znajomym, czy kimś obcym. Teraz coraz częściej ludzie wykazują tolerancję religijną i rasową.
Taki przykład jest zawarty w przypowieści o zgubionej owcy(Łk 15,1-7) oraz o zgubionej drachmie(Łk 15,8-10). Bez wzdlędu na opłacalność, znalezienie zgubionej rzeczy zawsze przynosi radość. Pismo Święte porównuje ten fakt z "radością wśród aniołów Bożych nad jednym grzesznikiem, który się upamięta". Bóg, kiedy staniemy przed Sądem Ostatecznym, nie będzie ignorował drobiazgów, które nie były takie nieistotne, jak nam się wydawało. Dlatego, jeśli jest okazja, nie zaniechajmy udzielenia pomocy, bo później możemy żałować i wstydzić się swej obojętności, i braku wrażliwości na cierpienie innych.

Wartości te budują ludzką duszę, są niezbędne do osiągnięcia szczęścia - uczucia, którego każdy śmiertelnik chciałby doświadczyć i doświadczać
przez całe swoje życie. Lektura Biblii wprowadza czytelnika w filozoficzno-moralne refleksje, które same tworzą się w umyśle - treść ksiąg biblijnych można powiązać z teraźniejszością. Jednak nie można rozpatrywać tego dzieła tylko w sposób czysto metafizyczny, gdyż Biblia jest również symbolem kultury europejskiej. Wielu autorów literatury, malarzy, rzeźbiarzy, kompozytorów, czerpało z treści ksiąg Pisma Świętego inspirację do swych dzieł. Współcześni artyści również pamiętają o różnorodności tematycznej Biblii i nadal podtrzymują wartość kultury, która, dzięki ludziom takim jak oni, może żyć w niezachwianej świetności, by kształtować w dalszym ciągu świadomość ludzi na całym świecie.