Film z którego chce opisać studium przypadku opiera się na historii opartej na faktach jednej z pierwszych korekt płci z ciała anatomicznie męskiego w kobiecie. (Niestety nie pamiętam tytułu oglądałam go kilka lat temu) Historia bohaterki została odtworzona dzięki pamiętnikowi Lili i przedstawia życie kobiety jako część łańcucha wydarzeń, a nie jedynie decydujący moment korekty płci. Historia rozpoczyna się w Kopenhadze. Einar wydawać się mogło, że jest odnoszącym sukcesy artystą i mężem malarki Gerdy. Obracali się wśród kręgu artystycznego Kopenhagi, pośród innych malarzy czy aktorów teatru. Wszystko się zmieniło, kiedy poproszony przez Gerdę o pozowanie w damskim stroju Eimar zaczął przykuwać większą uwagę do damskich strojów. Zainteresowanie Einara byciem jak najbardziej podobną do kobiety wciąż rosło, z czasem wolała być Lili , kobietą za którą się przebierała. Spowodowało to kryzys tożsamości płciowej, którego kulminacją było, że Einar stawała się Lili coraz częściej i na dłuższy okres czasu. Na początku Gerda traktowała tę sytuację jako zabawę, później zdała sobie sprawę, że problem może być poważniejszy, niż początkowo sądziła. Obawiając się utraty męża, Gerda próbowała „wyleczyć" pasję Einara do bycia kobietą. Jednak kiedy obrazy Lili na malowane przez Gerdę odnosiły coraz większe sukcesy na paryskich salonach, razem zaplanowali poszukać pomocy, aby zobaczyć, co Einar może zrobić, aby spełnić pragnienie korekty płci z ciała anatomicznie męskiego na ciało kobiece. Objawy transseksualizmu Lili Na samym początku, kiedy poznajemy postać Einara , widzimy, że była fizycznie mężczyzną, malarzem, który delikatnie i wręcz z czułością muskał damskie stroje w teatrze oraz delikatnie zbierał z podłogi bieliznę swojej żony. Pewnego razu zgodziła się na prośbę żony żeby pomóc jej w ukończeniu obrazu. By móc pozować założyła damskie pończochy i ozdobne pantofelki, na które zwróciła uwagę już wcześniej, kiedy były wystawione na witrynie sklepowej. Dostała również do przytrzymania suknię. Na twarzy można zaobserwować mieszankę emocji oszołomionego mężczyzny, który delikatnie muskał ozdobne falbany sukni jak by z czułością i podziwem.
Kiedy zauważyła, że żona kupiła nową halkę, pochwaliła jej wybór. Ponownie ważną rolę odegrał dotyk - muska delikatny materiał. Po spotkaniu z przyjaciółmi ze środowiska artystycznego, kładąc się do łóżka, Gerda rozpięła koszulę męża i znalazła pod nią komplementowaną wcześniej halkę. Widoczną przyjemność Einarowi sprawiła sytuacja, w której żona podwijała materiał halki, kusiła ją tak, jakby jej mąż odgrywał postać subtelnej kobiety noszącej delikatną bieliznę. Chcąc przekonać męża do pójścia na przyjęcie, Gerda zaproponowała Einarowi przebranie się za Lili, jak nazwała go przyjaciółka widząc pozowanie w damskich pończochach i z przyłożoną do piersi suknią. Zgodziła się na pomysł żony. Widoczną radość sprawiły jej przygotowania: kiedy żona malowała jej twarz, a ta miała możliwość podziwiać przemianę w lustrze. Uśmiechała się, żartowała z przyjemnością podczas nauki poruszania, gestykulowania, dobierania peruki, uczenia się chodzić na obcasach czy siadania ze złączonymi udami. W drodze na przyjęcie Einar niepokoiła się czy jest wystarczająco ładna. Na przyjęciu próbowała ukryć się przed onieśmielającymi męskimi spojrzeniami, ale zgodziła się odejść na stronę z wyraźnie zainteresowanym Lili mężczyzną, Henrikiem. Wdała się w rozmowę, pozwoliła na pocałunek. Na prośbę Gerty żeby Lili nie pojawiała się już w ich życiu, wyraźnie posmutniała, zamknęła się w sobie. Zbywała żonę słowami: „Nic mi nie jest”. Poświęciła się swojej sztuce, jednocześnie nie mogąc uciec przed Lili. Korzystając z zacisza teatru, rozebrała się przed lustrem. Spoglądała na swoje ciało w poszukiwaniu damskich cech, oglądała swoje dłonie, gładziła się po męskiej, ale zaokrąglonej przy zgarbieniu piersi, schowała penia między uda. Widok kobiecej wersji swojego ciała był dla niej ważny. W tajemnicy przed swoją żoną umawiała się z Henrikiem, by móc być Lili. Na jednym ze spotkań mężczyzna chciał dotknąć ją między nogami, czym spłoszył kobietę, która z płaczem opuściła jego mieszkanie. Zgodnie z prośbą Gerty, udała się do kilku lekarzy. Wyznała wtedy, że od pojawienia się Lili rzadziej niż wcześniej uprawiała z żoną seks. Poddana terapii naświetlania genitaliów, zarzucała lekarzom, że skrzywdzili Lili. Po wyjeździe do Paryża, była onieśmielona obrazami żony, która ukazywała odważną i często nagą Lili. Odmawiała seksu z żoną. W dalszym ciągu zamykała się w sobie. Nie pozwalała na szczęście i porzuciła malarstwo, które stanowiło istotną część jej wcześniejszego życia.
Kiedy Gerta zaprosiła przyjaciela, z którym Einar całowała się w dzieciństwie, by ten obejrzał obrazy, ponownie w ich życiu pojawiła się Lili. Z radością gościła dawnego przyjaciela jako kuzynka Lili, wyrażała również żal, że Einar nie mógł pojawić się tego wieczoru. Po spotkaniu była przerażona, czy przyjaciel zobaczył w niej mężczyznę, czy kobietę. Poprosiła żonę o pożyczenie koszuli nocnej, jednocześnie stwierdziła, że nieważne w co się ubierze, jej sny były snami Lili. Einar po tym spotkaniu rozkwitła, kupiła sukienkę oraz szal dla żony. Zaproponowała Gerdzie zostanie jej modelką. Pozując, wykorzystywała damskie gesty, delikatność i subtelność, z czym kojarzyły jej się kobiety. Włączyła się do życia rodzinnego, przygotowała żonie kolację i zaserwowała ją z uśmiechem na ustach. Kiedy żona wyrzucała sobie, że to przez nią powstała Lili, padły słowa: „Ona zawsze tam była Czekała.”. Usłyszawszy od specjalisty o niebezpiecznej, dwuetapowej operacji korekty płci, stwierdziła że to jej jedyna nadzieja. Wyraziła to słowami: „Uważam, że wewnątrz jestem kobietą.”. Einar zdecydowała się na wyjazd za lekarzem do Drezna, by poddać się operacji korekty płci. Na wieść, że musiała poczekać tydzień do operacji, powiedziała lekarzowi: „ Nie jest to moje ciało, profesorze. Proszę je zabrać.”. Po przejściu operacji usunięcia penisa oraz jąder, wróciła do domu, do Danii, jako Lili Elbe. Była uśmiechnięta, z entuzjazmem pamiętała o przyjmowaniu zaleconych leków, podjęła pracę w luksusowym sklepie. Z pasją opowiadała swoim klientkom o perfumach, z uwagą o każdy szczegół dbała o wystawę sklepową dedykowaną kobietom, zawierała przyjaźnie z koleżankami z pracy. Lili spotkała się z Henrikiem, który był nią zainteresowany od samego początku. Wyjaśniła mu przebieg operacji słowami: „Bóg stworzył mnie kobietą. Lekarz wyleczył mnie z choroby pod którą się ukrywałam.”. „Einar nie żyje” mówiła żonie, która cierpiała widząc zmianę w życiu jakim było zostanie Lili. Bardzo ważna była dla niej druga operacja wytworzenia pochwy. Lili zależało na tym,by Gerda towarzyszyła jej w podróży i podczas rekonwalescencji. Po operacji Lili była zmęczona, ale szczęśliwa. Widzimy ją z uśmiechem na ustach, kiedy wypowiadała słowa wdzięczności za miłość swojej żony. Lili umarła w krótkim czasie po operacji
Rozpoznanie klasyfikacja ICD-10
Dla Lili największym problemem było zaburzenie identyfikacji płciowej, a mianowicie niezgodność między psychicznym poczuciem płci a biologiczną budową anatomiczną ciała. Możemy zdiagnozować według klasyfikacji ICD–10 u niej transseksualizm (F64.0) o typie mężczyzna – kobieta (M/K), inaczej zwany autogynefilicznym. Lili w wieku dorosłym zaczęła pragnąć żyć w roli osoby o przeciwnej (żeńskiej) płci, miała chęć do doprowadzenia ciała za pomocą zabiegów chirurgicznych do postaci zbieżnej z preferowaną płcią. Doznawała podniecenia seksualnego połączonego z fantazjowaniem na temat siebie jako kobiety, przebierała się w damskie stroje, nie odczuwając przy tym seksualnego popędu jedynie do części garderoby. Czuła się kobietą „uwięzioną” w ciele mężczyzny, w związku z odrazą do własnego ciała, pojawiło się znaczne cierpienie oraz pragnienie akceptacji społecznej w roli zgodnej z płcią przeżywaną psychicznie. Lili odczuła satysfakcję, kiedy zaczęła kurację hormonalną oraz później kiedy została uznana za osobę należącą do płci żeńskiej i oficjalnie stała się Lili. Wykazywała również chęć do chirurgicznej korekty płci, której się ostatecznie poddała.