Historia hymnu Polskiego - Mazurka Dąbrowskiego

Mazurek dąbrowskiego, czyli polski hymn, jest jednym z symboli narodowych towarzyszących od ponad dwustu lat Polsce oraz Polakom w wielu trudnych oraz ważnych momentach. Hymn początkowo był nazywany Pieśnią Legionów Polskich we Włoszech. Jego historia jest bardzo zawiła, bowiem stopniowo zmieniano jego tekst. Jedynie melodia pozostała taka, jak w oryginale – bazowana na podhalskim Mazurku.

W 1795 roku, po trzecim rozbiorze Polski, kraj przestał istnieć na mapie. Przetrwał jednak w pamięci, kulturze oraz języku milionów Polaków, którzy znaleźli się pod zaborami. Zaborcy - Prusy, Austria oraz Rosja - byli w stanie ciągłych konfliktów i wojen z innym mocarstwem - Francją. Jednym z kluczowych generałów francuskich wojsk był Napoleon Bonaparte, który od 1796 roku stacjonował ze swoją armią na terenie Włoch. Dzięki jego działaniom Polakom udało się porozumieć z nowym rządem Republiki Lombardzkiej (jednego z małych państewek włoskich, które później weszło w skład Republiki Cisalpińskiej), co doprowadziło do powstania Legionów Polskich.

Pieśń Legionów Polskich we Włoszech niezwykle szybko zyskała popularność. Początkowo śpiewali ją sami żołnierze, ale dotarła też na tereny wszystkich trzech zaborów. Tekst został przetłumaczony na inne języki europejskie przez osoby sympatyzujące z Polakami i ubolewające nad losem Polski. Oficjalnie hymnem Polski Mazurek Dąbrowski stał się w 1927 roku, jednak towarzyszył Polakom w istotnych wydarzeniach: był śpiewany podczas zwycięskiego wjazdu generała Dąbrowskiego do Poznania w 1806 roku, podczas powstań (listopadowego, Wiosny Ludów, styczniowego), a także w czasie obu wojen światowych.

Między 16 a 19 lipca 1797 r., podczas pobytu polskich legionistów w Reggio Emilia (w ówczesnej Republice Cisalpińskiej) poeta Józef Wybicki napisał „Pieśń Legionów Polskich we Włoszech”, którą na cześć gen. Dąbrowskiego nazwano „Mazurkiem Dąbrowskiego”. Jego główną ideą był protest przeciwko wymazaniu Polski z mapy Europy, a treść wyraźnie wskazuje na przywiązanie Polaków do ojczyzny. Hymn był wykorzystywany do motywowania Polaków do walki o niepodległość.

Podaje się, że po raz pierwszy publicznie pieśń odśpiewano 20 lipca 1797 r., a w 1799 r. została ona wydrukowana w piśmie wydawanym we Włoszech „Legionowa dekada”. W Polsce po raz pierwszy opublikowano ją w 1806 r.

Pieśń składa się z kilku zwrotek, z czego każda z nich ma inne znaczenie i opisuje różne wydarzenia dziejące się w Rzeczypospolitej.

Pierwsza zwrotka nawiązuje do trzeciego rozbioru Polski – wyraża patriotyzm i chęć walki o ojczyznę.

Refren nawiązuje do postaci generała Dąbrowskiego oraz Legionów Polskich we Włoszech.

Druga zwrotka wspomina postać Stefana Czarnieckiego, dowódcy polskiego podczas potopu szwedzkiego.

W kolejnej jawi się postać Napoleona Bonaparte, pod którego zwierzchnictwem powstały i funkcjonowały Legiony Polskie. Józef Wybicki miał nadzieję, że dzięki niemu uda się uwolnić Polskę z rąk zaborców.

Zwrotka czwarta wskazuje, że jedynym sposobem na osiągnięcie sukcesu jest ogólnopolska zgoda i brak konfliktów, który można osiągnąć poprzez pamięć o Polsce.

Następna zwrotka nawiązuje to tarabanu, dużego bębna używanego podczas przemarszu polskich wojsk - ta część ma symbolizować oczekiwanie Polaków, którzy pozostali na terenach ojczyzny na wojsko, które ma ich wyzwolić.

Ostatnia ze zwrotek przywołuje zwycięską bitwę pod Racławicami pod wodzą Tadeusza Kościuszki, a także wyraża ufność do Boga.