Zośka - charakterystyka

Tadeusz „Zośka” Zawadzki to jeden z trzech głównych bohaterów powieści faktu Aleksandra Kamińskiego pod tytułem „Kamienie na szaniec”. Urodził się on 21 stycznia 1921 roku w Warszawie, zginął zaś podczas ataku na posterunek żandarmerii niemieckiej 20 sierpnia 1943 roku we wsi Sieczychy. Był harcmistrzem i komendantem w Wawerze, a także drużynowym 23. WDH oraz podporucznikiem AK. Za swoje wybitne zasługi bojowe Tadeusz został odznaczony krzyżem Virtuti Militari oraz dwukrotnie Krzyżem Walczących. Uczęszczał on do jednej z najlepszych szkół w Warszawie – Gimnazjum im. Stefana Batorego. Matka Zośki była działaczką społeczną, natomiast ojciec był wybitnym chemikiem.

Pseudonim „Zośka” odnosi się do jego dziewczęcej urody. Miał także delikatną cerę oraz regularne rysy twarzy. Tadeusz to niebieskooki mężczyzna o złocistych włosach. Był wysoki oraz wysportowany. Natomiast jego palce były długie i delikatne.

Tadeusza Zawadzkiego cechowała bardzo duża upartość. W dzieciństwie miał lęk przed wodą. Jednakże dzięki swojej wielkiej ambicji nie tylko przezwyciężył lęk, ale również nauczył się doskonale pływać. Pływał tak dobrze, że brał nawet udział w turniejach pływackich. Ale jego talent sportowy pozwolił mu również uczestniczyć np.: w zawodach hokejowych czy strzeleckich. Zośka wyróżniał się swoimi zdolnościami organizacyjnymi już w latach szkolnych, gdy obejmował czołowe stanowiska w samorządzie uczniowskim. Podczas planowania wszelakich akcji udowadniał, że zarówno umiejętności strategiczne jak i analityczne stoją u niego na bardzo wysokim poziomie. Podczas akcji w Celestynowie pokazał również jakim jest wyśmienitym przywódcą. Jedną z największych zalet Zośki była jego lojalność wobec jego przyjaciół. Dowodem na to mogą być jego próby wyciągnięcia Jacka Tabęckiego najpierw z Pawiaka, a potem z Oświęcimia. O tym jak wiele znaczyła dla niego przyjaźń dowiadujemy się po śmierci Alka i Rudego. Tadeusz po stracie bliskich mu osób przeszedł załamanie psychiczne. To, że był to bardzo wrażliwy mężczyzna wskazuje fakt pisania notatek ze swoich życiowych przemyśleń. Zośka był altruistą. Zamiast myśleć o sobie to myślał o innych. To on w ostatnich chwilach życia Rudego nieustannie czuwał przy jego łóżku. Tadeusz był bardzo odważnym człowiekiem. To Zośka jako pierwszy zaatakował niemiecki posterunek pod Wyszkowem. Niestety była to jego ostatnia akcja.

Tadeusz Zawadzki kochał swoją rodzinę ponad życie. Miał bardzo dobry kontakt ze swoją mamą, która potrafiła zastąpić mu przyjaciół. Dom to było miejsce, gdzie się najlepiej czuł.

Jestem pod wrażeniem osiągnięć Tadeusza Zawadzkiego, któremu przyszło żyć w tak trudnych czasach w tak młodym wieku. Choć były w jego życiu trudniejsze momenty to zawsze stawiał dobro narodu, przyjaciół i rodziny na pierwszym miejscu. Według mnie Zośka to wzór do naśladowania.