Jak wojna wpływa na życie bohaterów literackich i filmowych? Odwołaj się do utworu H. Krall oraz innych tekstów kultury.

Wojna to czas, w którym powszechne staje się cierpienie, śmierć i przemoc. Ludzie zapominają o godności, współczuciu, a jedyne czym się kierują jest walka o przetrwanie. Wpływa nie tylko na los ludzi w trakcje jej trwania, ale także w późniejszym życiu.
W podanym fragmencie "Zdążyć przed Panem Bogiem" Hanny Krall, przedstawiony został Marek Edelman. W momencie wybuchu powstania w getcie był młodym chłopcem. Stał przy bramie na Umschlagplatzu - miał obowiązek wybierania z tłumu ludzi, którzy nie nadawali się do transportu. Po wojnie zdecydował się zostać lekarzem, by móc ratować ludzkie życie. Porównuje swoje zadanie podczas wojny, do funkcji jaką teraz pełni. Uważa, że istotą jego zawodu jest wygrać ze śmiercią (ocalić jak najwięcej ludzi), a jeśli nie uda się uratować kogoś, to przynajmniej zapewnić mu komfortową śmierć. Ma świadomość, że ze nie wygra całkowicie ze śmiercią, ale może choć trochę odroczyć wyrok. Odczuwa emocjonalną więź z pacjentami, pragnie by nie cierpieli, by się na bali, nie poniżali się, a najlepiej w ogóle nie wiedzieli o nadchodzącej śmierci. Jego tragiczne przeżycia podczas wojny zadecydowały o wyborze zawodu. Widząc tysiące ludzi skazanych na śmierć i nie mogąc nic z tym zrobić, postanowił w swoim późniejszym życiu móc ratować innych.
W filmie "Biegnij, chłopcze, biegnij" (Pepe Danquart), głównym bohaterem jest kilkuletni chłopiec pochodzenia żydowskiego. W czasie wojny udaje mu się wydostać z getta, wtedy rozpoczyna się jego walka o przetrwanie. Na swojej drodze do wolności spotyka wielu ludzi, jedni chcą mu pomóc, inni wręcz przeciwnie. Inne dzieci uczą go jak przeżyć. Kobieta, której syn jest partyzantem, uczy chłopca katolickich modlitw, by nie wydało się, że jest Żydem. Wędruje od wsi do wsi, szukając sezonowej pracy. Wkrótce jednak zostaje złapany przez Niemców i wydaje się, że jest żydowskiego pochodzenia. Tym samym zostaje skazany na pewną śmierć, jednak udaje mu się uciec i zatrzymuje się u kolejnych ludzi. Niestety ulega wypadkowi i traci rękę. Trafia do szpitala, ale lekarz nie chce udzielić pomocy chłopcu. Znów udaje mu się uniknąć śmierci, ponieważ inny lekarz postanawia mu pomóc. Niestety nie nadaje się on już do pracy, przez co trudno mu znaleźć schronienie. Kiedy wojna dobiega końca, chłopiec nie czuje się Żydem, wyrzeka się tego, przez doświadczenia wojenne i trud z jakim przyszło mu się zmierzyć.
W opowiadaniu "Dwojra Zielona" z "Medalionów" Zofii Nałkowskiej, przedstawiona została kobieta, która przeżyła obóz zagłady. Podczas żydowskich łapanek, ukrywała się miesiąc na strychu, bez jedzenia. Kiedy w końcu przestała się ukrywać, straciła oko podczas "zabawy" Niemców w sylwestra (strzelali do ludzi). Trafiła do szpitala, a stamtąd do Majdanka, gdzie głodowała i była bita. Następnie zdobyła pracę w fabryce amunicji, gdzie nie była już bita, jednak nie mogła zachorować, ponieważ byłby to wyrok na śmierć. Aby przeżyć, wyrywała sobie złote zęby, za które mogła kupić chleb. Pomimo trudności, chciała żyć, by opowiedzieć co robili Niemcy. I choć wiele razy myślała o śmierci, nie poddała się. Jednak po wojnie, jej stan fizyczny i psychiczny był bardzo zły. Choć miała trzydzieści pięć lat, wyglądała znacznie starzej, przez brak zębów i oka, a także zmęczenie. Została sama, jej mąż zginął w obozie, a ona zdana jest na życzliwość innych ludzi. Przez tragiczne doświadczenia wojny, jej życie zmieniło się nie do poznania, była młoda, zakochana i szczęśliwa, a zmieniła się w starszą, samotną, nieszczęśliwą osobę.
Wojna pozostawia po sobie ślad do końca życia i każdy inaczej przeżywa takie doświadczenia. Jedni decydują się pomagać innym, widząc śmierć tysięcy ludzi (Marek Edelman), inni wyrzekają się pochodzenia, przez krzywdę jaka ich spotkała (żydowski chłopiec), a jeszcze inni zmieniają się we "wrak człowieka", tracąc wszystko co było w życiu najważniesze (Dwojra Zielona).