Człowiek wobec Boga, świata i własnej niedoskonałości w sonetach Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego.

Mikołaj Sęp- Szarzyński jest poeta przełomu epok. Należy do najmłodszego pokolenia twórców renesansowych, ale w jego wierszach odnajdujemy już barokowa wizje świata. Szarzyński zmarł młodo i pozostawił po sobie niezbyt obszerną, ale bardzo interesującą twórczość. Jego utwory zostały zebrane w zbiorze "Rytmy albo wiersze polskie", który przygotował brat zmarłego poety.

"O nietrwałej miłości rzeczy świata tego"
Poeta rozpoczyna swój utwór od antytezy: " i nie miłować ciężko i miłować nędzna pociecha", która uświadamia, że człowiek przeżywa ciągle rozterki duchowe, ponieważ za bardzo upiększa swej wyobraźni rzeczy, których pragnie. Należą do nich: złoto, władza, sława, rozkosz oraz piękne oblicze. Poeta ma jednak wątpliwości czy posiadanie tych rzeczy gwarantuje człowiekowi szczęście i poczucie bezpieczeństwa. Przeszkoda w odczuwaniu spokoju i szczęścia jest ludzkie ciało złożone z żywiołów, które dąży wyłącznie do tego co materialne i zawodzi dusze. Dusza ludzka dąży do Boga i tylko tam może odnaleźć prawdziwa radość.

"O wojnie naszej, która wiedziemy z szatanem, światem i ciałem".
Prawdziwe szczęście można odnaleźć tylko w pokoju, ale życie ludzkie to nieustanna walka z szatanem, pokusami świata oraz słabością i pokusami własnego ciała. W tej walce człowiek jest słaby, nieostrożny, rozdarty wewnętrznie, a jedynym jego wybawca jest Bóg, który może pomoc w walce z wszystkimi pokusami. Podmiot liryczny zwraca się do Boga z prośbą o pomoc i jest przekonany, ze jeśli ja uzyska to z cala pewnością wyjdzie zwycięstwo z walki.