Remiz i wilga.

Remiz. W niezwykłym miejscu umieszczone i kunsztownie zbudowane gniazdo remiza można zobaczyć jedynie na terenach nizinnych nad brzegami stawów i rzek. Jest uwite tak misternie, że żaden inny spośród żyjących u nas ptaków nie jest do tego zdolny. W budowie gniazda główny udział ma samiec. Po przylocie z krajów śródziemnomorskich pod koniec marca zajmuje określony teren i tu wynajduje zwisającą cienką gałąź brzozy albo wierzby, przeważnie nad lustrem wody. Najpierw zbiera suche źdźbła trawy i omotuje nimi koniec gałązki. Następnie trzymając je w dziobku i latając w kółko przeplata między listkami oraz pędami. Przynosi coraz to nowe źdźbła i wplata je w dotychczasową osnowę, pomagając sobie przy tym również palcami, tak że wkrótce na końcu gałązki pojawia się gruba warstwa. Ona to stanowi podstawę gniazda. Potem dodaje kolejne dłuższe źdźbła i związuje, tworząc gniazdo o kształcie gruszkowatego worka. Podczas wypełniania szkieletu z trawy pomaga mu już samica. Oboje zbierają puch roślinny, szczególnie z kwiatów wierzb, osik, topoli czy pałki, zwilżają go śliną i wciskają w szkielet gniazda. W górnej części z boku pozostawiają niewielki otwór, do którego dobudowują jeszcze tunel długości około 5 cm. Praca ta zajmuje im 14-16 dni. To osobliwe dzieło artystyczne wisi na wysokości od 2 do 8 m nas ziemią i zapełnia pisklętom całkowicie bezpieczeństwo. Samica znosi 5-8 jaj i wysiaduje je przez 12-15 dni. Bez pomocy samca tylko ona zaopatruje pisklęta w pokarm. Samiec bowiem w pobliżu zaczyna tymczasem budować drugie gniazdo i stara się zwabić do niego inną samicę. Jeśli to mu się uda, znowu kończą wspólnie budowę gniazda i zakładają nową rodzinę. Wielokrotnie podejmuje jeszcze pracę nad trzecim gniazdem, a więc właściwie przez cały okres lęgowy jest zajęty nieprzerwaną pasją budowania. Młode remizy opuszczają gniazdo po 15-20 dniach. Przez jakiś czas wracają do niego na nocleg, co jest zjawiskiem bardzo rzadko spotykanym u ptaków. Remizy zamieszkują tereny obfitujące w wodę, a więc łęgi nadbrzeżne, torfowiska oraz wokół stawów i jezior. Żywią się owadami, pająkami, a jesienią również nasionami trzciny. Ptaki te gnieżdżą się w Europie Południowej i Wschodniej aż po środkową Syberię i Chiny. Wilga. Na samym wierzchołku wysokich drzew liściastych, rosnących na terenach nizinnych, w rozwidleniu wyrastającej poziomo gałęzi umieszcza gniazdo wilga, jaskrawo upierzony ptak wielkości szpaka. Wilga starannie przymocowuje gniazdo długimi źdźbłami trawy i łyka do pionowych gałęzi w pewnym oddaleniu od pnia. Budowa gniazda zajmuje samicy 9 dni. Najpierw włókno roślinne misternie okręca wokół jednej gałęzi, a gdy trochę opadnie, jego koniec splata dookoła drugiej gałęzi. Powstaje w ten sposób dosyć głęboki koszyczek, którego wnętrze samica wyścieła mchem, wełną, trawą i pierzem. Gniazdo musi być dość głębokie, aby nie wypadły z niego jaja, a potem pisklęta. W drugiej połowie maja albo na początku czerwca samica składa przeważnie od 3 do 5 jaj. Są one białawe, z rzadka nakrapiane czarnymi i czerwonymi cętkami. Wysiaduje je samica. Samiec zmienia ją tylko na krótko. Po 14-15 dniach wykluwają się okryte puchem pisklęta. Wykluwanie to proces długi i męczący. Często trwa nawet kilka godzin. Pisklę jest ułożone w jaju w niewiarygodnie karkołomnej pozycji. Ale zawsze tak, że jego dziobek jest umieszczany blisko spłaszczonego końca jaja. Na czubku górnej części szczęki dziobu pisklę ma malutki rogowy wyrostek, tak zwany guz jajowy, który później zanika. Ten wyrostek jest właśnie narzędziem służącym mu do wyzwolenia się z dotychczasowej niewoli.