Mewa śmieszka
Przyczyną, dla której mewy żyją w licznych koloniach z gniazdami stłoczonymi gęsto obok siebie, jest bez wątpienia źródło pokarmu. W wodzie albo w jej pobliżu jest go tyle, że ptaki nie muszą bronić swojego terytorium przed przedstawicielami własnego gatunku. Ta dobrowolna wspólnota setek tysięcy ptaków funkcjonuje jako doskonały system ochrony. Tysiące par oczu mew, występujących na niewielkiej przestrzeni, widzą wszakże znacznie lepiej nuż oczy gnieżdżących się w osamotnieniu gołębi czy kuropatw. Każdy praedator, który chciałby wtargnąć do kolonii mew, musi liczyć się z tym, że spadnie na niego chmara wrzaskliwych, wojowniczo usposobionych ptaków. Mewy śmieszki gnieżdżą się na wysepkach pośrodku stawów, w płytkich zatokach na kępach ostrzycy albo na gęstym dywanie pływających roślin wodnych, a niekiedy nawet w trzcinie. Dzięki temu ich gniazda są niedostępne dla wielu wrogów. Mimo iż mewy zawsze są zjednoczone w obronie przed niebezpieczeństwem, to wewnątrz kolonii nie panują zbyt dobre stosunki sąsiedzkie. Najwięcej wrzawy i bójek wybucha wokół gniazda. Terytorium mew w kolonii ogranicza się jedynie do najbliższej okolicy gniazda i jest tak duże, jak daleko gnieżdżący się ptak może sięgnąć dziobem. Jeśli ktoś tej granicy nie respektuje, naraża się na bolesne dziobnięcie. W pierwszej połowie maja samica składa w prymitywnym gnieździe 2-3 różnokolorowo nakrapiane jaja, z których po 22-24 dniach wysiadywania wylęgają się pisklęta o upierzeniu żółtym w brązowe plamki. Wysiadują jaja i opiekują się potomstwem oboje rodzice. Pisklęta oddalają się od gniazda tylko w razie niebezpieczeństwa. Zdolność lotu osiągają po 5 tygodniach. Jest rzeczą niezwykłą, że mewy nie poznają swoich jaj. Jeśli je zastąpić jajami innej mewy, kaczki albo kury, mewa wysiaduje bez wahania. Natomiast swoje pisklęta, kropka w kropkę podobne do setek innych młodych w kolonii, rozpoznaje niezawodnie, ale nie na podstawie upierzenia, tylko na podstawie głosu. Mewa śmieszka jest ptakiem wędrownym. Przylatuje do nas od marca do kwietnia, odlatuje od sierpnia do października. W Polsce występuje średnio licznie, w niektórych rejonach kraju natomiast licznie. Zimuje też na Bałtyku i większych rzekach. Jest ptakiem chronionym.
Grzywacz
Rozmaitość pokarmów, którym się ptaki żywią, odpowiada bogactwu propozycji, jakie natura może zaofiarować. Są ptaki roślinożerne, mięsożerne oraz wszystkożerne. Ulubione przysmaki ptaki zbierają lub łowią na ziemi, pod ziemią, na wodzie i pod jej powierzchnią, na drzewach i w ich pniach, na mokradłach albo w powietrzu. Podobny pokarm jak dorosłe ptaki otrzymują także pisklęta, choć niekiedy w postaci odpowiednio przyrządzonej diety. Młody organizm jest zdolny do wchłonięcia jedynie niewielkich i miękkich porcji. Dopiero po pewnym czasie potrafi się uporać z pokarmem twardszym w postaci większych kęsów. Niezwykłym pokarmem odżywiają się pisklęta grzywacza, należące do rodziny gołębi i spokrewnionych z nim gołębi skalnych, turkawek. W pierwszych dniach życia pisklęta są karmione płynną serowatą papką, którą rodzice wydzielają ze specjalnych gruczołów znajdujących się w wolu. Ze względu na kolor pokarm ten bywa nazywany gołębim mlekiem. Gdybyście kiedyś mieli okazję przejrzeć się karmieniu piskląt grzywaczy, pewnie struchlelibyście ze zgrozy myśląc, że dorosły ptak chce połknąć potomka. Pisklę wpycha niemal całą główkę do dzioba rodzica i gwałtownymi ruchami zmusza go, aby wydzielił z wola tak bardzo upragniony przysmak. Wygląda to na zaciętą walkę.