Interpretacja Wiersza Zbigniewa Herberta "Dedal I Ikar"

Utwór przypomina budowę dramatu - dialog ojca z synem, komentarz. Ojciec ostrzega syna (,,pamiętaj że idziesz a nie latasz ... "), chce go chronić przed nadmiernym idealizmem (,,skrzydła są tylko ozdobą ..."). Ikar jednak ma poczucie misji do spełnienia. Ma przeczucie, że jego dążenie do ideałów skończy się klęską (,,oczy jak dwa kamienie wracają prosto do ziemi ..."). Zdaje sobie sprawę, że nie zostanie zrozumiany, być może nawet zostanie wyklęty (,,zły robak który przecina związek rośliny z ziemią ..."). Ten, kto chce zniszczyć zastany ład, zmienić porządek rzeczy, stworzyć coś nowego, będzie postrzegany negatywnie. Ikar chce jednak podążać w tym kierunku, wzieść się wyżej.
W utworze tym ukazane są różne spojrzenia na świat. Każdy z bohaterów ma inną wizję piękna. Dedala światła, tęcza wprawiają w zachwyt. Dla Ikara jest to coś negatywnego (,,nie mogę patrzeć tak jak ty patrzysz się ojcze..."). Istotna jest tu metafora ,,zatopiony cały w ciemnych promieniach ziemi". Wszystko to, co przyziemne zwyczajnie tłamsi Ikara, zniechęca, wydaje się bezsensowne. Bohater czuje, że jego powołaniem jest ,,biecie w próżnie", dążenie do tego co nieosiągalne.
Wiersz kończy się katastrofą, jak w obrazie Petera Breughela - Ikara ,,połyka żarłoczne morze". Poeta zamieścił tam komentarz, niczym w antycznym dramacie - ,,nie rozumiał że skrzydła są tylko przenośnią...". Romantyczne ideały zgubiły Ikara. Skrzydła miały mu tylko pomagać w osiągnięciu celu. Idealizm nie może być podstawą skuteczności naszych działań; bez włączenia rozumu nie można uniknąć katastrofy.
Jesteśmy skazani na pragmatyzm w naszych działaniach, istotą naszego bytu jest dbanie o przyziemne wartości (,,ciężka krew..."), bez których nie moglibyśmy sobie pozwolić na rozwój duchowy (,,nasze serca..."). Podmiot liryczny nawiązuje do niezwykłej umiejętności latania u ptaków. Jest to możliwe dzięki ich specyficznej budowie - ich kości wypełnie powietrze. Metafora ,,aby nasze serca które toczy ciężka krew napełniły się powietrzem" nawiązuje właśnie do tego zjawiska. U Ikara zwyciężyły ideały, nie zaś rozsądek i spokojny byt, bez którego nie można spełniać swych dążeń. To właśnie to ,,powietrze", o którym pisze Herbert. Zwyciężyło szaleństwo, brawura, odrzucenie tego, co zwyczajne. Ikara pogrążyło ciągłe dążenie do doskonałości i brak umiejętności cieszenia się z tego, co jest. To niestety skończyło się śmiercią, a utwór kończy się epitafium - ,,módlmy się".