Lalka - B.Prus

„Lalka” Bolesława Prusa powstała w pozytywizmie. Akcja powieści rozgrywa się głównie w Warszawie, a także w Zasławku i Paryżu, gdzie na pewien czas musiał wyjechac Stanisław Wokulski (główny bohater powieści). Stanisław Wokulski to wdowiec, właściciel sklepu. Jest również nieszczęśliwie zakochany w Izabeli Łęckiej, dla której jest gotów zrobic wszystko. Stanisław Wokulski opuścił Warszawę po spotkaniu z panna Łęcką. Izabela wówczas lekceważyła Stanisława, rozmawiała ze swoim kuzynem – p. Starskim w języku angielskim, myśląc, że Wokulski nie rozumie ani słowa. Jednak w tym przypadku Izabela pomyliła się. Główny bohater „Lalki” doskonale wiedział na jaki temat Izabela dyskutuje ze swoim kuzynem.
W przytoczonym fragmencie „Lalki” Bolesława Prusa opisywane jest gospodarstwo prezesowej w Zasławku, widziane oczami Wokulskiego, który po powrocie z Paryża zostaje zaproszony przez kobietę na wakacje. Opis ten jest przedstawiony na zasadzie kontrastu różnych światów.
Zasławska pochodzi z arystokracji, gdzie ta grupa społeczna jest opisana przez Prusa jako chciwa, obojętna na losy niższych warstw oraz kierująca się własnymi korzyściami. Jednak kobieta zostaje pokazana jako przeciwieństwo tej warstwy. Już na początku mężczyzna spostrzega mnóstwo zwierząt w tym kury, psa czy źrebaka, co świadczyło o miłości prezesowej do zwierząt. Na podwórzu i w obejściu panowała miła i ciepła atmosfera. Widać było, że gospodarstwo to jest zadbane i zamożne o czym świadczyła duża ilość pracowników. Ludzie ci wyglądali na bardzo szczęśliwych, zadbanych a panująca tam atmosfera bezpieczeństwa, sprawiała że każdy czuł się potrzebny. Prezesowa nie była obojętna na losy swoich parobków, a także ich rodzin. Była dla nich pomocna i łaskawa co można wywnioskować z historii starego parobka, gdzie po wypadku został przeniesiony do lżejszej pracy. Poprzez zagwarantowanie dobrych warunków do życia dla rodzin a także dobrych warunków do pracy sprawiła że Zastawek stał się dla tych ludzi oazą spokoju i ciszy. Zobaczyć to można między innymi w budynkach, w których znajdował się przytułek dla starców a także dom dla małych dzieci. Społeczeństwo z tym gospodarstwie nie było podzielone na warstwy. Sama prezesowa szerzyła wśród pracowników ciężką pracę organiczną a także utylitaryzm czyli prace u podstaw. Sprawdzała stan stajni i obór, gdzie składano jej raporty, przeglądała a także karmiła drób. Zasławska pokazała że nie boi się praca czym również zaimponowała Wokulskiemu. Ogromne wrażenie zrobiła również na nim biblioteka kobiety co mówiło o jej oczytaniu i wiedzy.
Obraz gospodarstwa ukazany przez Wokulskiego jest wyidealizowany i ma charakter utopijny. Miejsce to różni się całkowicie od tych, które mężczyzna widział i zwiedził wcześniej. Gościnność panująca z Zasławku sprawia że chce się tam wracać.