Pustynie.

Pustynie pokrywają około jednej czwartej powierzchni lądów na Ziemi, a roczne opady nie przekraczają na nich przeciętnie 250 mm. Za dnia panuje tu nierzadko straszliwe upały, ale nocą temperatura może spadać nawet poniżej zera. Mocne wiatry często wywołują burze pyłowe, a sporadycznie wzbierające wody w korytach rzek okresowych toczą przed sobą skały i głazy. Mimo to z tych niegościnnych warunkach żyją i świetnie sobie radzi wiele niezwykłym gatunków roslin i zwierząt. Na pustyniach występują największe na Ziemi wahania temperatury. Na Saharze różnica między temperaturą w ciągu dnia i nocy może przekraczać 50°C. Zwierzęta pustynne radzą sobie z upałem na rózne sposoby. Lis fenek pozbywa się nadmiaru ciepła przez wielkie uszy. W dzień kryje się w norze, a na łowy wyrusza nocą, kiedy jest znacznie chłodniej. Pustynia Namib w południowo-zachodniej Afryce jest wyjątkowo sucha. W niektórych latach deszcz wogóle nie pada, choć przeciętne roczne opady wynoszą 25 mm. Temperatury są zwykle niskie, często też występuje mgła. W tak ekstremalnych warunkach mogą przetrwać nieliczne rośliny i zwierzęta. Wśród roślin ciekwostką jest welwiczia przedziwna o dwóch twardych, nie przepuszczających wody liściach, które wchłaniają rosę i zatrzymują wilgoć. Pustynia Sonora rozciąga się na granicy między stanem Arizona w USA a Meksykiem. Jest to półpustynia o przeciętnych opadach rocznych wynoszących około 200 mm. Taka ilość deszczu w szczególności wystarcza roslinom, takim jak karnegia olbrzymia i rozmaite krzewy. Te wytrzymałe na suszę rośliny, dają schronienie i pożywienie wielu zwierzętom, m.in. wężom, jaszczurkom, zółwiom i ptakom. Ze wszystkich roślin na pustyni długie okresy suszy znoszą kaktusy. Ich korzenie rozgałęziają się szeroko, umożliwiając podczas deszczu gromadzenie dużej ilości wody. Kaktusy przechowują ją w beczułkowatej łodydze, która pęcznieje w miare napełniania się. Powierzchnię kaktusa pokrywa warstwa wosku, zapobiegająca utracie wodu wskutek parowania. Po piasku nie jest łatwo się poruszać, ponieważ zapada się pod ciężarem zwierzęcia. Wielbłądom poruszanie ułatwiają poduszkowate stopy. Inaczej radzą sobie grzechotniki. Zamiast ślizgać się na piasku, wyrzucają ciało w powietrze kilkoma skokami na boki.