Opis przeżyć wewnętrznych Małgorzaty będącej w więzieniu "Faust".

Małgorzata, młoda bohaterka dramatu Joanna Wolfganga Goethego, pt.: „Faust”, zakochała się w głównym bohaterze tego utworu. Niestety miłość ta ją zgubiła. Chcąc żyć z ukochanym zabiła własną matkę i brata, a po tym, gdy Faust ją porzucił również swoje nowonarodzone dziecko. Skutkiem tego było wtrącenie dziewczyny do więzienia oraz kara śmierci.
Za żelaznymi drzwiczkami, przy zimnej i mokrej ścianie, na słomie siedziała zakuta w kajdany przerażona Małgorzata lub raczej to, co z niej zostało. Twarz miała bladą, usta sine, a stopy zmarznięte. Wszystko, co przeżyła, sprawiło, że „uszło” z niej życie, jak powietrze z przebitego balonika. Ze smutnych i zapłakanych oczu można było wyczytać lęk, strach i gorycz. Rozpacz „odebrała” jej rozum i bezradna, kuląc się w kącie majaczyła o swojej zamordowanej rodzinie. Nie mogła zapomnieć o tym, co zrobiła. Gnębiło ją nieczyste sumienie i wiedziała, iż zasłużyła sobie na śmierć. Jej serce wyło z żalu i cierpienia. Sama nawet powiedziała, że „w niej radości nigdy już nie będzie”. Załamana i zagubiona potrzebowała pocieszenia, które znikąd nie nadchodziło. Ostatni jej dzień wśród żywych zbliżał się wielkimi krokami. A z każdym dniem z dziewczyną było coraz gorzej. Ta bezczynność i bezsilność wobec nieuniknionego napawały ją strachem. Starała się nie myśleć o tym, lecz to było silniejsze od niej. Ta pustka, którą miała dookoła siebie, przytłaczała ją. A okropna cisza więziennej celi dzwoniła jej w uszach. Dziewczyna czuła się osaczona, przez co stres stawał się nie do wytrzymania. Pocieszała się myślą, że końcu będzie mogła zobaczyć swoją matkę, brata i dziecko, jednak w głębi serca sama tak nie uważała.
Małgorzata, przez ten okres czasu, w którym była odseparowana od społeczeństwa, doznała tak wielu cierpień, że miłosierny Bóg przebaczył jej zbrodnię dokonaną na najbliższych.