Wizerunek ludzi wielkich u Norwida.

Wśród wierszy lirycznych Norwida wyróżnić można grupę utworów poświęconych pamięci wielkich ludzi. Należą do nich m.in. „Coś ty Atenom zrobił Sokraterze”, „Bema pamięci żałobny rapsod" i „Fortepian Szopena".
W utworze „Coś ty Atenom zrobił Sokraterze” autor wymienia znane, wybitne osoby pochodzące z różnych epok. Są wśród nich: Sokrates, Alighiery, Kolumb, Camoens, Kościuszko, Napoleon. W jednej ze zwrotek Norwid napisał tylko pierwszy wers: „Coś ty uczynił ludziom, Mickiewiczu?”, zostawiając dwa wersy wielokropku. Przesłaniem autora wiersza, było niedocenienie wielkich ludzi za życia. Uważa, że wyprzedzają oni swoją epokę, zatem zrozumieją i uhonorują ich dopiero dalsze pokolenia. Zostawiając puste miejsce w strofie o polskim poecie, Norwid daje do zrozumienia, że każdą wybitną postać czeka taki sam los.
W dziele „Bema pamięci żałobny rapsod" poeta przedstawia obraz ceremonii pogrzebowej generała Józefa Bema. Jego rzeczywisty pogrzeb był pozbawiony należytych mu honorów, dlatego Norwid postanowił uczcić wielkość bohatera stylizując ceremonię na pogrzeb rycerza. Mitologizuje Bema tworząc legendę, dzięki której zwiększa znaczenie postaci. Życie takich bohaterów jak generał ma pobudzić ludzi do czynu. Autor wskazuje na marazm Polaków. Według niego stan uśpienia powinien się zmienić pod wpływem wizerunku wielkiego bohatera, jakim był generał Józef Bem.
Wśród utworów poświęconych wielkim osobistościom znajduje się również „Fortepian Szopena". Jest on wyrazem hołdu Norwida dla wielkiego kompozytora i poety. Norwid wspomina postać Szopena, podobnego do liry Orfeusza, do marmurowej postaci dłuta Pigmaliona. Nawiązanie do mitów jest celowe. Orfeusz wzruszał przyrodę swoją muzyką, Pigmalion zaś ożywił rzeźbę- życie i twórczość muzyka stają się mitem dzięki wielkości jego osoby. Opisywane przez autora wyrzucenie fortepianu Szopena przez okno jest jak śmierć artysty i jego twórczości.
Przyczyną napisania przez Norwida utworów o wybitnych artystach są jego własne życiowe doświadczenia. Był niedoceniany za życia, a jego twórczość zauważona dopiero przez kolejne pokolenia.