Poeci o sobie i znaczeniu poezji. Omów temat porównując fragment „Wielkiej improwizacji” i wiersz „Wyznanie” Czesława Miłosza. Zwróć uwagę na stosunek podmiotu mówiącego do Boga.

Poeci o niezwykle wrażliwi artyści. Często postrzegają swoją pracę jako misję. Stanowią również bardzo liczną grupę autorytetów. Warto jednak przyjrzeć się bliżej temu, jakie zdanie o sobie mają sami twórcy. W prezentowanych fragmentach mamy do czynienia właśnie z poetami, którzy sami wypowiadają się na temat własnej twórczości i swoich postaw.
Pierwszy tekst, to fragment „Wielkiej improwizacji” z trzeciej części „Dziadów” Mickiewicza. Podmiotem mówiącym jest Konrad- romantyczny poeta, buntownik. Wyrzeka się on własnego szczęścia na rzecz dobra ojczyzny, zmieniając się z Gustawa w Konrada. Bohater ten jest typowym przykładem romantycznego poety. W swojej wypowiedzi kieruje się do Boga i natury- czyni ich adresatami monologu.
Konrad tworzy poezję, która jest częścią niego, wypełnia całe jego wnętrze, duszę. Uważa się za mistrza, doskonałego, idealnego poetę. Posiada niezwykły dar tworzenia oraz wyjątkową, kosmiczną moc wyrażoną poprzez twórczość, która może nawet „układać gwiazdy na niebie”. Bohater uważa, że dzięki jego poezji można dokonać niezwykłych rzeczy. We fragmencie tym mamy do czynienia z metaforą poety jako śpiewaka, muzyka. Sam podmiot nazywa swoje dzieło pieśnią. Pieśnią porównywalną z wielkością i siłą samego Boga i natury. Konrad wskazuje, iż jego twórczość jest niezwykła, wyjątkowa, daje siłę i motywuje do działania, niesie ze sobą ważne przesłanie. Poezja bohatera jest w jego rozumieniu wieczna, nieśmiertelna. Ze względu na doskonałość zostanie w pamięci przyszłych i obecnych pokoleń na zawsze, a żadne inne dzieła nie będą bardziej idealne i tak cudowne.
Konrad zwraca się do Boga porównując tworzenie poezji do aktu równego stworzeniu świata. Zarzuca Bogu, że nawet On nie jest w stanie, nie ma takiej mocy, aby stworzyć coś tak doskonałego jak robi bohater.
Mężczyzna kieruje swoją wypowiedź również do innych poetów. Ich utwory są dla bohatera niczym, nie ceni obcej twórczości, a nawet gardzi nią. Uważa siebie za najbardziej wrażliwego poetę, lepszego od innych, których ignoruje. Świadczy to o wywyższaniu się Konrada, o jego pysze.
Bohatera „Dziadów” charakteryzuje również niezwykła potęga. Wyzbywa się on osobistego szczęścia na rzecz szczęścia ojczyzny. Martwi się o losy narodu, pragnie dla niego jak najlepiej, troszczy się o wszystkich Polaków. Konrad chce podźwignąć kraj z upadku, przywrócić mu wolność i radość. Do Boga zwraca się, gdyż „nie mam sposobu i tu przyszedłem go dociec”. Jest zdeterminowany.
Podmiot mówiący uważa, że potrafi więcej dokonać niż inni ludzie, ponieważ posiada niezwykłą moc. Jego wrażliwość, doskonałość zawarta w twórczości potrafi bardzo wiele zdziałać. Bohater podkreśla, że talent, jaki posiada, nie pochodzi od Boga. Nie jest również wynikiem jego pracy czy nauki. „Jam się twórcą urodził” Oznacza to, że umiejętności Konrada są tajemnicą podobnie jak moc kreacyjna Stwórcy.
Mężczyzna pragnie władzy nad ludźmi. Podobnie jak moc jego wywiera niezwykły wpływ na naturę, tak samo rozstrzygać chce nad ludźmi. Chce władać poprzez swoje wnętrze, uczucia. Żąda od Boga władzy tajemnej, absolutnej, totalitarnej. Chce posiadać możliwość kierowania ludźmi, ich psychiką, sferą ducha. Jako poeta ma potrzebę uszczęśliwiania narodu. Uważa, że pozyskanie władzy równej Bogu umożliwi mu stworzenie nowej, idealnej pieśni- szczęśliwego, wolnego narodu. Słowami zaś tej pieśni mają być mieszkańcy ojczyzny. Dzieło to byłoby według niego większe, aniżeli świat i wszystko inne powstałe dzięki Bogu. Do zrealizowania planu potrzebna Konradowi jedynie władza nad duszami.
Drugi tekst to wiersz Czesława Miłosza „Wyznanie”. Podmiot liryczny, którego możemy utożsamiać z samym autorem, zwraca się do Boga. Poeta ukazuje w nim siebie jako zwyczajnego, prostego człowieka, którym kierują przyziemne potrzeby i który posiada słabości jak wszyscy inni ludzie. Podmiot nie uważa siebie za kogoś wyjątkowego. Nie twierdzi, że jest natchnionym prorokiem. Cały talent i umiejętności posiada od Boga i tylko Jemu to zawdzięcza. Mężczyzna zdaje sobie sprawę z tego, że istnieją prawdziwi poeci, którzy są więksi od niego, doskonalsi. On sam jednak nie należy do ich grona, mimo iż stara się doścignąć ideał i pragnie być lepszym twórcą. Podmiot uważa, że jest zbyt prostym człowiekiem, aby duch tworzenia mógł w nim zamieszkać. Widzi swoje wady, zdaje sobie sprawę z tego, że jego dzieła to tylko krótka chwila, która zostanie zapomniana.
W przypadku Konrada stosunek do Boga to przede wszystkim bunt. Bohatera charakteryzuje postawa prometejska- bunt wobec Stwórcy w imię szczęścia ludzkości (w tym przypadku narodu). Mężczyzna porównuje się do Boga, uważa się za równego Mu. Rządzi nim pycha, chęć wywyższenia się. W jego wypowiedziach brak jakichkolwiek zahamowań, jest niejako arogancki w tym co mówi.
Inaczej prezentuje się postawa podmiotu lirycznego w wierszu „Wyznanie”. Odnosi się on z pokorą i uniżeniem. Ma świadomość wyższości Boga, szanuje go w swych słowach. Podmiot jawi się jako wierny, bogobojny człowiek.
Z porównania podanych fragmentów wynika, jak bardzo różnią się poglądy bohaterów. Konrad-buntownik- jest pewien swojej wielkości i misji jaką ma do spełnienia. W „Wyznaniu” natomiast podmiotem jest skromny człowiek, mający świadomość swojej „niskości” wobec innych poetów, ale zdający sobie również sprawę z tego, jak wielką rolę ma spełniać poezja w życiu ludzi.